नवनवीन मराठी चावटपणाचा
मला तर कळायचेच बंद झाले. मी त्यांना काहीच बोलले नाही, आतल्या रूममद्धे थोडीशी आवरा आवर करायची होती, त्यामुळे माझी पाऊले तिकडेच वळाली. त्या वेळेस मी विचार करत होते, जरी आपण नाही म्हटले तरी वडील काही ऐकणार नाहीत. त्यापेक्षा जर या व्यक्तीला आपल्याशी काही दिवस लगट करू दिली तर त्याची मन:पुर्ती होईल, आणि अशी माणसं नाहीत एका बाईकडे जास्त दिवस टिकत. त्याबदल्यात त्याला गोड बोलून आपली पैशाची व्यवस्था पण करता येईल. …
त्याला बाहेर काढल्या काढल्या त्यांनी तोंडात घेतले. मी पण जोर जोरात तोंडावर धक्के देण्यास सुरुवात केली ते पूर्ण पाणी गळेपर्यंत. आता मात्र माझ्या अंगातील अवसान नाहीसे झाल्यासारखे वाटू लागले व मी निपचित असा कॉटवर पडलो. त्या पण माझ्या शेजारी, माझ्या अंगावर हात टाकून शांतपणे पहुडल्या. ” काय रे, आज जरा जास्तच भाऊक होतास की… एवढ्या कसल्या भावना मनात दाबून ठेवल्या होत्या. बुल्ला हलवला नव्हतास की काय कालपासून “ ” तसं …
असे एक ना अनेक प्रश्न त्यावेळेस माझ्या मुखातून बाहेर पडले. तो माझा उतावीळपणा बघून मात्र त्यांना हसू आवरले नाही. ” अरे थांब, थोडं थांब मी सांगेन तुला सर्व. इतक्या माझ्या गुपित गोष्टी मी तुला कथन केल्या आहेत की ज्या फक्त माझ्यापुरात्याच मर्यादित होत्या, मग हि मुख्य असणारी गोष्ट लपऊन ठेवेन असे तुला वाटलेच कसे. ती गोष्ट माझ्याबरोबर जबरदस्तीने झाली होती. पुच्चीत बुल्ला घालेपर्यंत जबरदस्ती झाली, त्यानंतर मिळणारा आनंद इतका अवर्णनीय …
” हो. मी सर्व सुरळीत पार पाडीन नका करू तुम्ही काळजी थोडीही “ असे म्हणत मी पुच्चीच्या खालच्या बाजूने बुल्ला आत सरकवण्यास सुरुवात केली. मी जसा त्याला आत ढकलायचो तसा तो पुच्चीच्या चीरेवरून वरच्या बाजूला सटकायचा शेवटी माझीही पहिलीच वेळ होती ना ती. तो आत जात नाही हे त्यांच्या लक्षात येताच त्या म्हणाल्या, ” अरे बाबा, इतका घाबरू नकोस किंवा गडबडही करू नकोस पहिल्या वेळेस असेच होते. नेमक कुठं घालायचं, …
त्यांनी बरोबर पाहिजे त्या गोष्टीला हात घातला होता, मी आपलं शांत मान खाली घालून बसलो होतो. त्यांनी घ्यायचा तो अर्थ घेतला. खरंच या आजच्या मुली खुपचं धाडशी. ” खर सांगणार असशील तर एक विचारते, तू त्यादिवशी माझं काय काय बघितलं रे आणि तुझ्या मनात त्याबद्दल काय विचार आले …….?” तरीपण मी खाली मान घालून शांतच होतो. नव्हते होत मला धाडस मला बोलायचे. ” अरे सांग ना ….सांग ना “ असा …
उसंड्या घेण्यास सदोदित उत्सुक अशा तिच्या मनाला सावर गं… म्हणावं असं कधीचं वाटलं नाही. कारण तिचं ते बिनधास्त वावरण, मनमोकळं बोलणं आणि शुल्लक कारणावर हलकसं हसणं हेच तिच्या सौदर्याचं खरं गुपित होत. पण म्हणतात ना ‘दिसतं तसं नसतं म्हणून जग फसतं’ ही म्हण तिला अचूक लागू व्हायची. या परीचं हम दो हमारे दो… असं इनमिन चार माणसांच कुटुंब. इतर नातेवाईक आहेत पण ते नावालाच. हल्ली नातेवाईक हे समारंभापुरते असतात ना …
आपल्या आयुष्यात नात हे खूप महत्वाचं असतं, मग ते कुठ जुळलं अथवा कधी मिळलं हे कधीच कोणी सांगू शकत नाही. तिच्या एका हास्याने किंवा त्याच्या एका नजरेने ऋणानुबंध सुरु होतो. मी तर म्हणतो, ” नात कळायला मन जुळावं लागतं, मन जुळायला कुणीतरी मिळावं लागतं । आणि कुणीतरी मिळायला, कधी खाली तर कधी वर बघावही लागतं ।। “ माझ्या सख्याच्या आयुष्यातील हि सत्यकथा त्याचं त्याच्या शिक्षिकेशी असच जुळलेलं नात कोणत्या थरापर्यंत …
” अरे मी बरेच दिवस चाललो आहे, तेव्हा आता घरी तू एकटाच कर्ता पुरुष आहे. आईकडे व तुझ्या भाभीकडे चांगले लक्ष ठेव. मी त्या दोघींना अगदी फुलासारखे सांभाळतो बघ. आई च्या आजारपणाकडे दुर्लक्ष करू नकोस. तुझी भाभी नाजूक आहे, तिला दुःख होईल असे वागू नकोस. समजा काही कारणाने आई ला बाहेर जावे लागले तर भाभीची नीट काळजी घे….हे गाव चांगले नाही रे..” ” दादा, तू असा परका असल्यासारखा उपदेश करू …
उन्हाळ्याची सुट्टी लागली होती, सुट्टीत काय काय करायचे याचा मी मागील दोन दिवसांपासून विचार करत होतो. मित्रांबरोबर फिरण्यासाठी विविध ठिकाणे आम्ही निवडली होती. खरच आम्ही खूप धमाल करणार होतो. रात्री मावशीच्या मुलाचा फोन आला, मी त्याला आमच्याबरोबर येण्याचा आग्रह केला. त्याला खूप काम असल्यामुळे यायला जमणार नव्हते. तो माझ्यापेक्षा मोठा होता, मी त्याला दादा म्हणायचो. तो एका पतसंस्थेत क्लार्क होता. त्याच्या शेतात बरीच कामे होती परंतु, त्यासाठी त्याला माणसे मिळत …
मी आई ला माझ्या मनातले सांगून कॉलेज ला निघून गेलो…संध्याकाळी लवकरच घरी जायचे ठरवले ..कांचन ला कॉल केला तर ती पण क्लास वरून सुटली होती..मी तिला घेवून घरी जायचे ठरवले…ती बस स्टॉप वर माझा वेट करत थांबली..मी लगेच पोचलो तिथे..थोडा वेळ तिच्याशी बोलायचे होते म्हणून कॉफी घ्यायचे ठरवले..जवळच कॉफी हाऊस होते आम्ही तिथे गेलो…कॉफी ऑर्डर केली..मला कांचन शी थोड बोलायचं होत..कारण पप्पा ची ट्रान्स्फर होणार हे कन्फर्म होत आम्हाला पण …