भाग – २ शेजारच्या गावातील जत्रा 🔴

तर मित्रांनो, आज आपण “शेजारच्या गावातील जत्रा” या कथेच्या दुसऱ्या भागाला सुरवात करणार आहोत. तुम्ही या कथेचा पहिला भाग पाहिला नसेल त्यांनी पहिला भाग पाहून घ्या. तेव्हाच तुम्हाला दुसरा भाग समजणार आहे. 

मागील भागात आपण पाहिले की, ज्योती बाळुला रस्ता दाखवायला जंगलातून निघाली होती. पण बाळुला तिच्यावर वाईट नजर होती. त्याने फसवून नेऊन तिच्यासोबत नाही ते करायला सुरुवात केली होती. जेव्हा तिला अडरस्त्यात नेऊन तिला त्याने मिट्टीत घेतलं होतं. नंतर तिला त्याने खाली पाडली. ति विरोध करत असताना बाळु मात्र तिचा काही ऐकत नाही. ति रडत होती. तेव्हा तिच्या रडण्याने वैतागून बाळु म्हणाला. 

“गप बस… कशाला रडतेस?… चुपचाप मजा घे…”

“नाय व… ही मजा नाय माजी… सजा हाय मला… नगा व आस करू… देव कंदी माफ नाई करायचा तुमाला….”

असे बोलून ज्योतीने डोळे मिटून घेतले… बाळुने तिच्याकडे दुर्लक्ष केले आणि हत़्यार एका हातात पकडत तो पुढे सरसावला. तिच्या कोवळ्या फटीवर आपल्या रांगट हत्याराचा सुपाड़ा ठेवत त्याने एक धक्का मारला… ज्योतीच्या अंगाला जणू झटका बसला. ती एकदम ओरडली.

एका धक्क्यात त्याने आपला हत्यार आत घातला होता…  एकदम फीट बसला होता. मग त्याने हळुहळू करायला सुरुवात केली आणि तो तिला सवय व्हावी आणि तिचे दुःख कमी व्हावे… त्याच्या अंदाजाप्रमाणे तिच्या वेदना कमी झाल्या आणि तिचे रडणे हळू हळू कमी होत गेले. तिच्या फटीचा घट्टपणा पाहून त्याचा हत्यार सुखावला. 

मग तो तिला हळु हळू आत-बाहेर करु लागला. भरपूर मजा घेतल्याने त्याचा हत्यार आता दुखायला लागलं होतं.आता बाळुने जोरात स्पीडने गाडी चालवायला सुरवात केली. 

ज्योती ला ड्रायव्हर च असा भेटला की ज्योती त्याच्या स्पीड ने चाललेल्या गाडीत आदलत होती. तिला हिसके बसत होते. शेवटी गाडी चालवता चालवता बाळु थकून गेला आणि जोरात गाडीवर फवारा उडवला. आता त्याला आरामाची गरज होती. तेव्हा तो ज्योतीला म्हणाला, आपल्यात जे झालं ते, कुणाला सांगू नको आणि सांगितलं तर गाठ माझ्याशी आहे. 

असं विचारल्यावर ज्योतीने गुपचूप ‘हो’ म्हणून मान हलवली… 

मग बाळु झपझप करत आल्या वाटेन मागे फिरला आणि तेथून निघाला. ती आता काय करेल याचा विचार त्याने केला नाही… तिने दाखवलेल्या वाटेने दरमजल करत तो आपल्या गावात पोहचला…तो पोहचला तेव्हा अंधार पडला होता… दिवसभराच्या दगदगीने तो थकला होता तेव्हा आल्या आल्या जेवला आणि जो झोपून गेला तो एकदम सकाळीच उठला आणि दुपारभर आपल्या खोलीत लोळत पडला होता. 

संध्याकाळी त्याचा बाप त्याच्याकडे आला आणि त्याला म्हणाला,

“पोरा, काल म्या चिचेगावच्या हेडमास्तरला भेटूनशान आलो हाय. त्यो त्या गावात शाळा चालवतुया आन त्याला गावात लई मान हाय. त्याची एक नात हाय, नुकतेच एकोणीसाव लागलया तिला…. दिसाया एकदम छान हाय… तुज्यासाठी मला ती पसंत हाय…..तिच्या बरुबर तुज लगीन लावून द्याचा ईचार म्या केला हाय…” 

मग बाळु वैतागून म्हणु लागला,”पण आबा….” म्या आजून पोरगी पाईली नाय, तवा आस कस तू तिच्या बरुबर माझं लगीन ठरवतो ?… म्या आंदी पोरगी पानार आन मला पसंत आसल तरच तिच्या बरुबर लगीन करनार…

“मला माहीत व्हत तू आसच बोलनार… शहरात रावून आलाय ना… तवा लई आक्कल आलीया तुमास्नी…. म्या त्या हेडमास्तरला त्येच म्हनलो….. 

तवा तो म्हनला तुमच्या पोराला धाडा आमच्याकड… ३/४ दिस राहू द्या आन निवांत पावू द्या माज्या नातीला… तवा उद्याच्यालाच तू जा आन त्या पोरीला पावून ये… तुला पसंत आसल तर उडवून टाकू बार….ते ऐकून बाळु विचार करू लागला. एक पोरगी पहायला मिळतेय… आवडली तर पसंत करून टाकू… नाही आवडली तर तिच्याबरोबर मजा करायचा प्रयत्न करू… त्या विचाराने बाळु खूष झाला! बापाला तो ठिक आहे म्हणाला आणि घरातून निघाला. नंतरचा वेळ त्याने असाच गावात टवाळक्या करत घालवला.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी बाळु ऊशीराच उठला… त्याचा मूड एकदम खूष होता. तो उठून मागच्या अंगणात अंघोळीला गेला.आपले सगळे कपडे काढुन तो विहीरीतून पाणी काढून ते अंगावर घेवू लागला. अंघोळ झाल्यावर मस्तपैकी तयार झाला. मग तो विचार करू लागला की आज कुठे आपल्या बंटीची सोय होतेय… अचानक त्याला आठवले की ती ‘लक्ष्मी’ आणि तो राम्या आज त्या रानात भेटून अजून मजा करणार होते. 

बाळुने ठरवले की तिकडे जावून त्यांना रंगेहात पकडून त्या लक्ष्मीला धारेवर घेऊन तिच्याकडून काम काढून घ्यावे.. मग तयार होवून तो घरातून बाहेर पडला.गावाच्या बाहेर त्या रानाकडे जाताना बाळु बाजारातून जात होता तेव्हा त्याने एका किराणा मालाच्या दुकानासमोर काही बायकांना बोलताना पाहिले…..त्यांनाही तिरक्या नजरेने तिरक्या पाहिले त्यातील बहुतेक बायका वयस्कर आणि खास नव्हत्या फक्त एक सोडली तर… एक निळ्या साडीतली बाई दिसायला छान होती आणि बोलताना ती जशी हसत होती त्याने ती खुप आकर्षक वाटत होती… 

ती कोण होती याची माहिती नंतर काढावी असा त्याने विचार केला आणि तो पुढे निघाला…..

गावाच्या बाहेर पडुन तो रानात शिरला आणि त्या जागेवर आला जिथे परवा त्याने त्या लक्ष्मीला आणि राम्याला पाहिले होते… ती जागा सगळ्या बाजुने झुडपाने आच्छादलेली होती आणि मध्ये दहा फूटाची चौरस मोकळी जागा होती ज्यावर गवताचा जणू गालिचा होता…..ती जागा त्या लक्ष्मीने शोधून काढली होती की त्या राम्याने ते त्यांनाच माहीत पण होती

बाकी एकदम गुप्त… 

बाळु आजुबाजूला पहाणी करू लागला, की कोठे लपून त्याला त्यांचा खेळ व्यवस्थित पहाता येणार होता ते…

एका बाजुला दाट झुडपे होते त्याच्या मागे लपायचे त्याने ठरवले आणि त्या झुडप्याच्या मागे जावून तो बसला. जवळ जवळ तासभर तो तेथे बसून ते यायची वाट बघत होता… पुर्ण वेळ तो त्या लक्ष्मीला कसा धडा शिकवायचा ह्याची स्वप्न पहात आपला तंबु कुरवाळत बसला होता.

तासाभराने ती लक्ष्मी सर्वप्रथम त्या जागेत आली. आल्या आल्या ती खाली गवतावर पहुडली आणि डोळे मिटून घेत ती रिलॅक्स झाली. बाळु तिला गपचूप पाहु  लागला… आज तिने लाल रंगाचं नऊवारी लुगडं घातल होत. ज्यात ती सुंदर दिसत होती…..उन्हाने तिचे अंग किंचित रापले होते पण मुळची गोरी असल्याने तिची काया अजुनही तुकतुकीत होती… पंचेचाळीशीचे तिचे वय जणू पुढे सरकायला कबुल नव्हते अशी ती उत्साही दिसत होती….

तेवढ्यात राम्याने तेथे प्रवेश केला आणि खाली पहुडलेल्या लक्ष्मीला पाहून तोही हरखुन गेला… त्याची चाहुल लागली तसे त्या लक्ष्मीने डोळे उघडले. त्याला पाहून ती खुष झाली 

आणि तिने इशाऱ्यानेच त्याला जवळ बोलावले. राम्या उत्साहाने पुढे गेला आणि तिच्या बाजुला खाली बसला….

तिने त्याला अंगावर ओढून घेतले आणि तो पण खाली झोपत तिच्या अंगावर पडला…. काही क्षण तिने त्याचे डोके आपल्या आंब्यावर दाबून धरले आणि राम्या पण तिच्या उबदार आंब्याची ऊब घेत पडून राहिला. लक्ष्मीने त्याला हळुच विचारले,

“कसं वाटतयां, राम्या? लई मऊ मऊ हाय ना माजे..”

“व्हय काकू… लई झ्याक…”असं राम्या म्हणाला. 

“का रे आवडत्यात तुला इतक?”

“नाय म्हाईत काकू… पण लई आवडत्यात… 

मी तुला आंब खायला देते,फकस्त कुनाला सांगू नगस…’

“पन काकू… मागच्या येळी आपण मजा केली, तवा चिकट पाण्यासारखा निघालं व्हतं,ते काय व्हत ग?… कसंतरीच व्हत तिथं…” राम्याने विचारले.

“हांऽऽऽहाऽऽऽहाऽऽ… आरं तु ‘बाप्या’ व्हत चाललाय… नव तिथुन ‘चीक’ बाहीर पडतीया. 

तुजा… एक दिस तुज लगीन व्हईल… तवा तुज्या बायकुला लई सुक देशील तु… म्या शिकवीन तुला सगळं… शिकशील ना माज्याकडनं?” लक्ष्मीने हसून म्हटले..

“व्हय व्हव काकू… शिकीन ना….” असं राम्या म्हणाला. 

“चल मग… चोख माझं उबनीतील आंब पईली… पाईजे तसं खेळ.. मग म्या तुज सामान चोखील….”

“व्हय काकू… पर ह्या वेळी जास्त वेळ चोखायचंच….”राम्या तिला खात्रीने सांगत होता. 

“व्हय व्हय… चोखल की…” लक्ष्मी ने उत्तर दिले. 

असे बोलून लक्ष्मीने खांद्यावरचा पदर ओढला आणि बाजुला टाकला… तिची गाठीच्या पोळक्यात ठेवलेले रसाल आंबे,  उघडे पडले… मग तिने गाठ सोडून आपलं आंबे मोकळे केले. तिचे पिवळे आंबे पाहून राम्याचे डोळे चमकले!त्याच्या तोंडाला पाणी सुटले. आता राम्याला लक्ष्मी म्हणु लागली

“चोख रे लेकरा माजे आंबं… चिवड कशी पन…”आणि रस काढून. “

राम्या तिची आंबे दाबायला लागला… एका हातात तिचं एक हापुस मावत नव्हत म्हणून तो दोन्ही हाताने ते दाबायला लागला… दाबता दाबता त्याने तोंड खाली नेले आणि तिचं बॉड्स तोंडात घेवून चोखायला लागला… आणि रस प्याला लागला. लक्ष्मीने मागे मान टाकून मनसोक्त एक श्वास सोडला!…जवळ जवळ दहा मिनिटे त्याला चोखू दाबू दिल्यावर लक्ष्मीला रहावले नाही आणि तिने राम्याला म्हटले,

राम्या… काड तुजी ईजार.. तुज सामान म्या चौखते… अन या टाईमाला आपन अजून वेगळी मजा करुया….

ते ऐकून राम्या एकदम खुष झाला आणि टुणकन उडी मारून उभा राहिला. त्याने भरभर आपली ईजार काढली आणि आपला नुकतंच काळं पडत चाललेलं केळं त्याने त्या लक्ष्मीच्या दिशेने सरळ धरला. लक्ष्मीने उठून बसली होती आणिहसून वर त्याच्याकडे पहात तिने त्याचं केळं हातात धरलं. मग त्याच्या केळ्याच्या साल मागे सारत ती पुढे

झुकली आणि तिने त्याच्या केळ्याचे टोक तोंडात घेतलं.

मग नुसती तोंडात घेवून ती थांबली नाही तर त्याचा पुर्ण तोंडात घेवून तिने केळ्याच्या मुळाशी आपले ओठ घट्ट दाबून ठेवले. तिच्या तोंडाच्या ऊबेने राम्याचे अंग शहारले आणि त्याने एक विचित्र आवाज बाहेर पडला आणि थरथरत तो लक्ष्मीला म्हणाला,

“काकू… थाबू नगस… मला कसंतरीच व्हतय… लई झ्याक वाटतय…..

लक्ष्मी त्याच्या केळ्याच्या मुळाशी तसेच तोंड दाबून धरत तोंडातल्या तोंडात त्याचा चघळत, चावायला लागली आणि त्याने राम्या वेडापिसा झाला. तिचे डोके धरून तो

आपल्या केळ्यावर दाबून धरू लागला आणि तोंडाने हुकारू लागला. शेवटी जेव्हा त्याला असं वाटलं, की आता काहीतरी बाहेर पडायला पाहात आहे.तेव्हालक्ष्मीने बरोबर आपले तोंड मागे घेतले. सटासट राम्याने खायला दिलेल्या केळ्यातुन  चीकाच्या धारा उडल्या आणि लक्ष्मीने खालीही त्या बाजुला उडवल्या… 

केळ्याचा चीक गळायचा थांबला तसे राम्याने पाय लटपटले आणि तो खाली कोसळला… लक्ष्मी खाली झोपत त्याला बिलगली तसे राम्या धापा टाकत तिला म्हणाला,

“काय करतीस तु काकू. माझा पार जीव गेला… लई वेगळीच मजा देतीस तू.

“आर….. म्या पन आसच सुक घेते… तु जवा माज  आंबं चौखतूस नवा मला पन आसच व्हत… आन या परीस आजुन सुक मिळत… पुड ज्ये आपन करू त्यान…’

राम्या लक्ष्मीची मजा पाहून इकडे बाळु प्रचंड खूश झाला होता… आपल्या तंबूवरून हात फिरवत चोलत तो त्यांचा खेळ बघत होता आणि आता त्याच्या लक्षात आले की ती लक्ष्मी आता राम्याला चढवून घेणार. त्याच्या आधी आपला नंबर लागला पाहिजे असे बाळु ला वाटायला लागले आणि त्याने त्यांच्या समोर जायचे ठरवले….बाळु झुडपाच्या मागून पुढे आला आणि राम्या लक्ष्मीसमोर उभा ठाकला!भूत पाहिल्यासारखे दोघांचे डोळे विस्फारले आणि दोघेही जागीच स्तब्ध झाले

“काय ग मावशे… कवळ्या पोराला नाशिवतीस… काही लाज शरम हाय की नाय. बाळु ने लक्ष्मीला दरडावून विचारले.

“आहो… त्ये त……” लक्ष्मीला काय उत्तर द्यावे ते कळेना…

“तोंड काळे करायच व्हत तर, एखांदा बाप्या चढून घ्यायचा. कवळं पोर नाशिवतीस…. थांब… तुला अशीच पंचायती समोर उभी करतो.” असे बोलून बाळुने तिच्या पदराला हात घातला….

त्याबरोबर ती लक्ष्मी रडायला लागली आणि आपला पदर त्याच्या हातातून सोडवायचा प्रयत्न करत गयावया करायला लागली,

“आव पाव्हणा.. म्या चुकले. माप करा,मी पुन्यांदा नाई करायची मी .. माज्यावर दया करा… सोडा मला…”

“सोडा काय सोडा… सोडायला नाई धरलीय तुला आता पार पंचाईतीसमोर तुला उभी करतो की नाही बघ.. पोराशी खेळतीया व्हय…”

“आवो मी तुमच्या पाया पडते… तुमची भीक मागत्ये… पुन्यांदा नाई करायची मी ….. एक येल माप करा… तुमी सांगल ते करेल मी…”असे बोलून लक्ष्मी हंबरडा फोडत रडू लागली. तसे तो घाबरलेला राम्या बिथरला पटकन उठून तो पळायच्या बेतात होता तसे बाळुने त्याला धमकावले,

“ये भुकनळ्या… बस खाली… पळाया लागलास तर तंगड मोडून ठिवील… जन्मभर लगा तेली होवून फिरशील… गुमान बसून राहयचं…बाळु चा जरब असलेला आवाज पाहून राम्या टरकला आणि एका बाजुला गुपचूप खाली बसला… 

त्याला आपली ईजार घालायची पण शुद्ध राहिली नाही आणि तो तसाच बसून राहिला.

“इथून जागचा जरी हलला तर याद राख. गपगुमान बघत राहायचं…”त्याला तसे बोलून बाळु लक्ष्मीकडे वळला… लुगड्याचा पदर तोंडावर घेवून ती अजुनही रडत होती. तसे बाळु तिच्या जवळ बसला… त्याने काही केले नाही आणि तो जवळुन फक्त तिला पाहु लागला… अंगाने भरलेली लक्ष्मी त्याला खुप आवडली आणि तो हपापल्यासारखा तिच्या  ओटीपोटाकडे पाहू लागला.

लक्ष्मीचे रडणे कमी झाले तसे तिने तोंडावरचा पदर बाजुला करत बाळुकडे पाहिले…. बाळुने आपुलकी असल्यासारखे तिच्या खांद्यावर हात ठेवत तिला विचारले,

“झालं रडुन ?… का अजुन हंबरडा फोडायचाय. 

त्यावर लक्ष्मी काही बोलली नाही आणि नुसतीच मुसमुसल्यासारखी रडू लागली. पुन्हा प्रेमाने तिचा खांदा दाबत बाळु तिला म्हणाला,

“लक्ष्मी मावशे… म्या समजू शकतो तुजी घुसमट नवरा नसलं तवा तुजी शांत करायला सोय नाई… तवा तू ह्याला धरला असशील…”

“तुमाला माज नाव कसं म्हाईत ??” तिने आश्चर्याने त्याला विचारले,

“आग… म्या बघत होतो तुमचा सगळा खेळ… आजच न्हाई तर परवाच्याला पन पाईला म्या… तुमी काय काय केलं त्ये… तु लक्ष्मी… यो राम्या… सगळे म्हाईत हाय मला…”

ते ऐकून लक्ष्मीला पुन्हा रडायची उबळ आली आणि रडत रडत ती म्हणाली,

” आवं धनी नाय माज… वारलं त्ये खुप वर्सा आदी… तवापासून उपाशीच व्हते मी…

” आग मग आताच का श्येण खावस वाटलं तुला??” बाळुने कुतुहलाने तिला विचारले.

“आवं… ह्यो राम्या आमच्या बाजुला हातो… त्येला बघायची म्या रोज. चांगला जवान गडी झालाय तवा आवडायला लागला त्यो मला.. म्हनूनशान म्या टरिवल’ ह्याला दूद पाजायचं… आणि आपली शांती करून घ्यायाची…”

“आस्स होय… आग पण केवढ कवळ पोर थे?… त्याला कशा पाई नासवायच ?? एखादा बाप्या पकडायचा … चांगला कचकवलं की त्यो तुला…” बाळु ने तिच्या खांद्यावरून हात फिरवत तिला म्हटले.

“आवं…. बाप्याला धरलं तर सोडायच नाय कुणी… आन गावभर बोंबलत फिरल मला रांड बनवून तर??… म्हनून म्या ईचार केला या राम्यालाच धरावा…” लक्ष्मी व्याकूळ होऊन बोलत होती. 

“हम्म्म्म… नशीब म्या पाईल…. अजुन कोणी असता तर अजून पातूर तुझी  धिंड काडत न्येला असता पंचाईती म्होर… पण म्या न्हाई तसं करणार… म्या समजू शकतो तुझी घालमेल… तुझा घाम काढायला नवरा नाय तर खालची कशी उपाशी असतीया हो माहीत हाय मला…. 

म्या अशाच नवऱ्याकडुन उपाश्या बायांची सेवा करतुया… त्यांना सुक देवून… तसं तुला पण देईल….”बाळुने तिला

म्हटले. तसे तिने आश्चर्याने डोळे वटारत त्याच्याकडे पाहिले….. तिच्या डोळ्यात रोखून पहात बाळु जरबेने म्हणाला,

“आन नसलं तयार तर मग माजा पण ईलाज नाय… तुला पंचायती म्होर नेल्या बिगर….”.

त्यावर लक्ष्मी विचारात पडली आणि म्हणायला लागली, “आवं पण… म्या…”.

“पण नाय, अन बिन नाय… गुमान सुक घ्यायाचं… तुज्या म्होर दुसरा रस्ता नाय… गावाला कळलं तर ठेचून मारतील….”

“आवं पन तुमी कोण हायसा ? कुनच्या गावचं?? वळख ना पाळख तुमच्याबरुबर म्या कसं करू???” लक्ष्मीला अनेक प्रश्न पडले.

“त्ये काय महत्वाचं नाय… माज नाव बाळु हाय इतकच ध्यानात ठिव… ताठलेल्या सोटयाला आन् ऊपाशी फटीला ना वळख लागते, ना पाळख लागते… नर-मादीसारख नुसतं

झुंजायचं… माज्याशी कसं करायचं त्ये माज हत्यार पाऊन तुच ठरव…”.

इतकं बोलून बाळु उठला आणि आपले कपडे काढू लागला… कपडे काढता काढता बाजुला भेदरून बसलेल्या राम्याकडे पाहून तो म्हणाला,

“गुमान बसून आमचा खेळ बघायचा… तुला पन शिकाया मिळलं… आन तापलास तर बिनदास्त हलव… “

तर मित्रांनो, कथा मोठी होईल या हेतूने आपण कथेचा तिसरा भाग पुढे पाहणार आहोत. लवकरच तिसरा भाग आणण्याचा प्रयत्न करणार आहोत. तर कथा तुम्हाला इथेपर्यंत, आवडली असेल तर नक्की लाईक करा.