मित्रांनो, आज मी, माझा मित्र बाळु याची गोष्ट सांगणार आहे. त्याने आजपर्यंत कुठे कुठे दिवे लावले. कोणकोणते गाव गाजवले, त्याच्या पराक्रमाच्या रासलीला आज आपण पहाणार आहोत.
बाळु सकाळ झाली तरी अंथरुणावर लोळत पडुन होता. शेवटी काय मनामध्ये विचार आला आणि पटकन उठला. अंघोळ, नास्ता,उरकून तो तयार झाला. तोंड जरा गोरं दिसावं या करतानी तोंडाला पावडर लावली. छान हिरो स्टाईलचे कपडे घालून तो गावात फेरफटका मारायला तयार झाला. मराठी कथा
बाळु गावात चौकात पोहोचला. तिथे त्याचे ४-५ मित्र नेहमी त्याच्या बरोबर गावातल्या भानगडी उकरून काढत असत. नेहमी प्रमाणे ते तिथे पारावर बसले होते. थोडीफार इकडच्या तिकडच्या चर्चा सुरू झाल्या. नंतर त्याला आठवले की बाजूच्या एका गावात जत्रा आहे. असे त्याचे मित्र त्याला सांगत होते… त्याने टाईमपास म्हणून जत्रेत जायचे ठरवले.
आधी त्याने विचार केला की मित्रांना बरोबर घेवून जावे.
पण जत्रेत जर कोणी बाई पटली तर तिच्याबरोबर मजा करता यावी म्हणून एकटेच गेलेले बरे… तेव्हा तो एकटाच जत्रेला निघाला. कोणी त्याला हटकू नये म्हणून तो आडवाटेच्या रस्त्याने निघाला….त्यांचे गाव मागे पडले आणि तो झाड, झुडप्यातून चालत राहिला… एका ठिकाणी त्याला काही झुडप्यामागून आवाज ऐकू आले… आवाज एका बाईचा आणि मुलाचा होता… तो गुपचूप तेथे गेला आणि एका मोठया झुडप्यात शिरत त्याने पलीकडे पाहिले…..
त्याला दिसले की झुडप्यांनी घेरलेली ती एक छुपी जागा होती आणि एक जेमतेम अठरा वर्षाचा मुलगा एका पंचेचाळीशीच्या बाईला दाबत होता… बाईने नऊवारी साडी घातली होती पण तिचा पदर खाली पडला होता. तिच्या चोळीची गाठ सोडलेली होती व तिचे आंबे मोकळेच होते……बाई अंगाने एकदम ‘भरीव होती आणि तो पोरसवदा मुलगा तिच्या आंब्याचा रस काढत होता. ती बाई त्याला तिचे आंब्यांचे बोंड्स तोंडात घेवून चोखायला सांगत होती. पण तो पोरगा त्याला तयार
नव्हता….
बाई म्हणाली, “राम्या…. माज आंबा त्वंडात घे ना… तू घेतलस तर मग म्या गंमत करीन….. म्या तुज्या हत्याराचा मुका घेईल…”राम्या ते ऐकून एकदम खूष झाला पण तक्रार करत म्हणाला, “लक्ष्मी काकू… तू नेहमी आसच बोलतेस… पण माज्या हत्याराला हातबी लावत नाय… ही चौथी येळ हाये तु मला तु तुजे आंबे चोखाया सांगतेय… पण तू माझ्या सोट्याला हात पण लावत नाय… “बाळुला त्यांची नावे कळली पण कुठल्या गावचे ते कळले नाही. तो कुतुहलाने त्यांच्याकडे पाहू लागला…
राम्याने लक्ष्मीच्या डाव्या साईटच्या आंब्याचे बोंडूस तोंडात घेतला व चोखायला लागला. त्याचवेळी तो तिच्या उजव्या साईटच्या आंब्याचे बोंड्स बोटात धरून पिरगळत होता…..
लक्ष्मी डोळे मिटून आपले दोन्ही आंबे चोळून घेत होती. तिच्या चेहर्यावरील आनंद पाहून कळत होते की, तिला जाम मजा वाटत होती. राम्या आळीपाळीने तिचे दोन्ही आंबे चोखत होता व दाबत होता. त्यांची हा खेळ थोडा वेळ चालत राहिला. मग राम्याने तोंड वर करत म्हटले,
“बास काकू… आता तुजी पाळी… आता नाय म्हणू नगस…”असे बोलून राम्याने आपली हाफ चड्डी आणि खाली खेचली आणि आपला भला मोठा सोटा मोकळा केला… त्याचा सोटा पाहून लक्ष्मीची बोलती बंद झाली.लक्ष्मी खाली वाकली आणि तिने त्याचा सोटा हातात घेतला… थोडा वर-खाली करून तिने त्याचे निरीक्षण केले मग अजून खाली वाकत तिने त्याच्या सोट्याचा मुका घेतला आणि लाजत तिने वर राम्याकडे पहात ती म्हणाली, मग”आता घेतला मुका!… बास झाल आता!…”
“ये काकू… आजून कर… स्वता लय मजा घेते… आन मला इतकच देते व्हय… नाय आजुन तोंडात घे… राम्याने चिडत तिला म्हटले.. त्यावर लक्ष्मी पणे हसत हसत अजून खाली वाकली आणि तिने राम्याचा पुर्ण सोटा गपकन तोंडात घेतला… तिला खरे तर त्याचा सोटा चोखायचा होता पण त्याआधी ती त्याची गंमत करत होती… एकदाच मुका घेतला तेव्हा तो कसा चिडला हे पाहून तिला हसू आले…..
मग ती डोके वर खाली करून त्याचं केळं चोखू लागली. ज्या तऱ्हेने राम्या डोळे बंद करून, डोके वर करून तिच्या चोखण्याचा आनंद घेत होता. त्यावरून कळत होते की लक्ष्मीने पहिली वेळ त्याचा केळं तोंडात घेवून चौखला होता….एखाद मिनीट त्याचा केळं चोखून झाल्यावर लक्ष्मीने त्याचा तोंडातून बाहेर काढला. आणि मुठीत धरून ती मागेपुढे करुन हलवू लागली…
तिने जेमतेम ४/५ वेळा हलवला असेल….. राम्या गुरगुरला आणि त्याच्या केळातून चिक गळायला लागला.राम्याला धीर धरवला नाही आणि तो गळाला…मग लक्ष्मी आपल्या चोळीची गाठ मारू लागली… गाठ मारून तिने आपले आंबे चोळीत नीट भरले आणि राम्याला म्हणाली.”राम्या, आता परवाच्याला पुन्हा ये… आणि आसच लपत छपत इथच ये… म्या तुला अजून जास्त गंमत दावील….”राम्या ‘बरं’ म्हणाला. जेव्हा लक्ष्मीचे झाले तेव्हा ती जायला निघाली. राम्याने तिला पुन्हा एकदा गच्च मिठी मारली चावट कथा
लक्ष्मीने हसत हसत त्याला दूर करत म्हटले,
“चल मेला… लाडात येऊ नकोस… जाते म्या आता… म्या गेल्यावर पाच मिनीटानी बाहीर ये…..नायतर कोनी पाहिल…”असे बोलून लक्ष्मी तरतर करत दुसऱ्या बाजूने निघून गेली… राम्या मागे थांबला व २/३ मिनीटानंतर तो झुडपातून निघून गेला…..त्यांचा शो बघून बाळुचा तंबु कडक झाला होता. त्याला वाटले बाहेर काढून गाळावा पण, मग त्याने विचार केला असाच बाहेर गाळण्याऐवजी कोणाच्यातरी फटीत गाळावा… तेव्हा तो तेथून निघाला आणि जत्रेत पोहचला…
जत्रेत खाण्याचे स्टॉल होते, खेळण्याचे पाळणे, चक्र, डोंबाऱ्याचे खेळ, जादूचे खेळ, कुस्ती वगैरे सगळे काही होते. बाळुने जत्रेत बरीच मजा केली. जत्रेत गावच्या बायका, मुलीं होत्या त्यांना तो बघत होता. मिळेल तसा चान्स घेवून तो कोणाच्या छातीला हात लावायचा तर कोणाची डिक्की दाबायचा… एकदा एका उंच पाळण्यात बसायला गेल्यावर त्याच्या बाजूला एक १८/१९ वर्षाची मुलगी त्याच्या लहान भावाबरोबर बसायला आली…
तो लहान मुलगा कडेला बसायचे,म्हणाला तेव्हा त्या मुलीला बाळुच्या बाजूला बसणे भाग पडले. तो पाळणा जेमतेम २ व्यक्तींसाठी होता. त्यात ते तिथे दाटीवाटीने बसले. बाळुला असा चान्स पाहिजेच होता… बसायला दाटीवाटी होतेय ह्या कारणाने त्याने आपला हात त्या मुलीच्या पाठीवरून मागे टाकला. तिच्या मागे त्याने पाळण्याच्या पट्टीला धरले असे दाखवले… मग हलणाऱ्या पाळण्याचा फायदा घेत त्याने आपला हात तिच्या बगलेत दोन तीनदा घातला.
ती मुलगी लाजत, संकोचत बसलेली होती… तिचे लक्ष खरे तर आपल्या भावाकडे आणि त्याला पकडून धरण्यात होते तेव्हा बाळुचे चाळे ती सहन करत होती. तिने एकदा दोनदा वळून फक्त त्याच्याकडे पाहिले पण बाळु निगरगट्टासारखा बसून राहिला. तिच्याकडून फारसा विरोध होत नाहीय हे पाहून त्याचे धाडस वाढले. त्याने हात तिच्या बगलेतून पुढे आणला आणि हलकासा समोरुन दाबला. पुन्हा तिने फक्त त्याच्याकडे वळून पाहिले पण ती काही बोलली नाही…
बाळु दुसरीकडे पहातोय असे दाखवत होता. पण मध्ये मध्ये तो तिच्यावर चान्स मारत होता… त्यांचे ७/८ राऊंड झाले आणि पाळणा थांबला… एक एक करत सगळे पाळण्यातून उतरू लागला… त्यांच्या पाळण्यातून तो मुलगा उतरू लागला व ती मुलगी उठून त्याला मदत करू लागली. त्यातल्या त्यात बाळु ने चान्स मारला आणि त्या मुलीच्या डिक्कीवरून हात फिरवत ते दाबले… त्याच्या हालचाली सावध होत्या त्यामुळे कोणालाही तसे काही कळले नाही…..
पाळण्यातून उतरून बाहेर आल्यावर बाळुने त्या मुलीचा पाठलाग करण्याचा प्रयत्न केला पण जत्रेतल्या गर्दीत ती मुलगी गायब झाली… बाळुला आशा होती की ती मुलगी त्याच्या गळाला लागली असती तर,तिने त्याला भरपूर मजा दिली असती. पण तो चान्स गेला होता. मग तो अजून थोडा वेळ जत्रेत हिंडला. त्याला भूक लागली तेव्हा तो एका हॉटेलच्या टपरीत शिरला. त्या हॉटेलात फारशी गर्दी नव्हती…..
जेवण वाढायला एक २०/२१ वर्षाची मुलगी होती… ती दिसायला एकदम काळी सावळी व साधारण होती पण दिसायला एकदम मस्त होती…जेवण वाढायला आली की नामदेव तिला काहीबाही प्रश्न विचारू लागला…बाळु दिसायला देखणा होता आणि शहरी वाटत होता तेव्हा त्या मुलीला त्याच्याबरोबर बोलायला मजा वाटत होती….बाळु तिच्या बरोबर गुलुगुलू बोलून तिला पटवायला बघत होता… ती हसून, लाजत मुरडत त्याला उत्तर देत होती…
तिच्या बोलण्यावरून त्याला कळले की तिचे लग्न ठरले
होते व २ आठवड्यानंतर तिचे लग्न होते… ती गळाला लागेल याची त्याला शाश्वती नव्हती तरी तो प्रयत्न करत राहिला. शेवटी त्याने तिला म्हटले,”म्या दुसर्या गावात रहातो, आन नोकरीला मुंबईला असतो… मला इकडच्या वाटा माहीत नाई आन मी रस्ता चुकलोया… तू मला रस्ता दावशील का नंतर?”
” रस्ता मी दावल पण आस सांगून नाय कळनार तुमास्नी… कोणीतरी जाव लागला तुमच्या बरुबर…” असं तिने म्हटले.
“मग ये की तू… आपली मैत्रीबी झालीया… गप्पा मारत, गंमत करत जावू आपण…” बाळुने तिला डोळा मारत म्हटले.
“नाई …” त्या मुलीने लाजत मुरडत उत्तर दिले, “म्या नाई येवू शकत, मला काम हाईत इथं… पण म्या माज्या बा ला सांगते… त्यो करील यवस्था कोणाचीतरी… तुमच्या बरुबर यायला…’
“जर तुला नाय जमत तर राहिल… दुसर कोणी नग… बाळुने हिरमुसलेपणे म्हटले.
“आव आसं कसं…. तुमी पाव्हण हात आमच्या हित… तुमची मदत कराया पाईजे…..असे बोलून ती मुलगी आत निघून गेली. बाळुने कपाळाला हात मारून घेतला. त्याला तिची सोबत हवी होती पण तिच्या ऐवजी कोणी बाप्या माणूस त्याच्याबरोबर धाडला तर सगळी मजा खड्यात जाणार होती. पण आता तो काही करू शकत नव्हता तेव्हा गुमान बसून राहिला. थोड्या वेळानंतर ती मुलगी आपल्या बापाला घेवून आली.
नमस्कार, चमत्कार झाल्यावर तिच्या बापाने त्याची चौकशी केली….
“माजी मुलगी सांगत व्हती तुमी रस्ता चुकलाय म्हणा… कच्या गावच तुम्ही? आपला नाव काय?” तिच्या बापाने विचारले.
“म्या ना… शामराव पाटील… खरडी बुद्रुक गावात रहातो…..बाळुने खोटे सांगितले
“आस्स… तुमच्या बा च नाव काय?….” तिच्या बापाने थोडा विचार करत विचारले.
“तात्याबा पाटील… खालच्या वाडीतल्या आमराईवाले…” बाळुने उत्तर दिले…..
“आल ध्यानात आता… तुमी त्यांच चिरिंजीव व्हय…?”
“व्हय…” त्यांना ते पटले हे पाहून बाळुला हायसे वाटले! “काई काळजी करू नगा… म्या देतो तुमाला सोबत कुनीतरी… म्या स्वताच आलू असतो…..पण इथ धंद्यावर कुणी नाई… ध्यान द्याव लागत इथं… चला माज्या बरुबर…”असे बोलून त्या मुलीचा बाप पुढे निघाला.
बाळुने गुमान त्याच्या मागे निघाला. जाता जाता त्याने त्या मुलीकडे पाहिले तर तिने लाजून हसत त्याच्याकडे पाहिले… तिला एक डोळा मारत बाळु पुढे निघाला. ती मुलगी खुदकन हसत आत पळाली… ती त्याला पाहून पळाली होती पण आत्ता त्याला तिच्याबरोबर काही करायला मिळणार नव्हते…. कधीतरी येवून तिच्याबरोबर चान्स घ्यावा असे त्याने ठरवले…. पुन्हा जत्रेच्या बाहेर पडून ते दोघे एका माळरानात आले.
एका कच्च्या वाटेवर उभे राहून ते वाट पाहू लागले… थोड्या वेळानंतर एक अठरा वर्षाची मुलगी तेथून पुढे जावू लागली. तिला हाक मारत हॉटेलवाल्या बाप्याने तिला काही विचारले, मग तो तिला बाळुकडे घेवून आला आणि म्हणाला,
“हीं पोर हाय, ज्योती नाव हिच…. ही दावल तुम्हाला वाट… जावा हिच्या बरुबर…’
“लई उपकार झाल तुमचं… बाळुने त्याला नमस्कार करत म्हटले….
मग बाळु आणि ती मुलगी, ज्योती वाटेला लागले… ती पुढे जात होती आणि बाळु तिच्या मागून तो तिला पहात होता… तिची उंची जेमतेम पाच फूट होती पण अंगाने मजबूत होती. नाकीडोळी देखणी वाटत होती पण रंग एकदम सावळा होता….तिने घागरा चोळी घातली होती. हिच्या सोबत कार्यक्रम करायला मिळाले तर काही हरकत नव्हती असा विचार बाळुने केला आणि त्याने तिला पटवायचे ठरवले… सकाळपासून त्याला आपला चिक गाळायला एकही फट मिळाली नव्हती.
ही पोरगी म्हणजे त्याचा शेवटचा चान्स होता तेव्हा तो त्याला गमवायचा नव्हता…तेव्हा चालता चालता त्याने तिच्याबरोबर बोलायला सुरुवात केली… तिची माहिती, तिच्या घरादाराची माहिती त्याने विचारली. ती जास्त बोलत नव्हती व त्याने विचारलेल्या प्रश्नांची फक्त उत्तर देत होती.तिला सतत काही ना काही विचारत बाळुने बोलती केली. मध्ये मध्ये विनोद करत तो तिला हसवायचा प्रयत्न करत होता. आता ती थोडी मोकळी झाली होती. त्यांची वाट आता थोड्या झाडीतून जात होती…
तो भाग अगदी सुनसान वाटत होता… झाडी थोडी विरळ झाली तेव्हा ज्योतीने थांबत त्याला म्हटले,
“बरं पाव्हणं… आता इथून म्होर आसच जा… दोन तीन वळणानंतर डाव्या हाताला जी पायवाट जाईल तिन पुड गेला की मग तुमच्या गावचा रस्ता लागल… त्या रस्त्यान तासभर चालल की तुमचं गाव लागल……
“तासभर ?… बापरे!..,” बाळुने विचार करत म्हटले, “एकादा जवळचा रस्ता नाई हाय का?… ह्या जंगलातन जानारा…”
“हाये की… पण म्या नाई गेले त्यानं कदी….
मग त्यान चल की… मला आंधार पडायच्या आत गावात पोचायचय……
“आव पण…” ज्योतीने शंकेने म्हटले.
“आग… घाबरू नगस… म्या हाय ना बरुबर बाळुने तिला धीर देत म्हटले.
“आव पण मला मलाबी घरला जायच व्हत लवकर…” ज्योतीने म्हटले.
मग ठिक हाय… तू फकस्त थोडा वेळ वाट दाव… आन मग ये माघारी… मग म्या जाईल आपला…” बाळुने तिला असे म्हणून राजी केले…..
ज्योती तयार झाली आणि पुन्हा झाडीत शिरली… दाट झाडी लागल्यावर ज्योती एका वेगळ्या वाटेत शिरली. ती झाडी इतकी गर्द होती की झाडाच्या फांद्या बाजूला करून पुढे जावे लागत होते… आत शिरून पाच मिनीटे चालल्यावर ज्योती थांबली आणि म्हणाली,
पाव्हण… ही वाट माज्या वळखीची नाई… आपण वाट चुकलोया… आल्या वाटन परत जाऊया….
ती थांबली तेव्हा बाळु तिच्या अगदी जवळ उभा होता. त्याने आपला हात तिच्या खांद्यावर ठेवला. ते पाहून ज्योती गडबडली आणि मागे झाली. रागाने ती म्हणाली,
“काय करता पाव्हण ?
“आग म्या तुज आभार मानतुया… तू मला इतपतूर वाट दावली…. म्हणूनशान…”इतके बोलून बाळुने तिला पकडले आणि तिला जवळ ओढले.
ज्योती त्याच्या मिठीतून सुटण्याचा प्रयत्न करत होती पण त्याच्या ताकतीपुढे तिचे काही चालले नाही.
बाळु ने एका हाताने तिला गच्च पकडून दुसऱ्या हाताने तिला दाबायला लागला… तिने आपले तोंड बाजूला घ्यायचा प्रयत्न केला आणि ती जोराने किंचाळली…. बाळुने पटकन तिचे तोंड दाबले आणि तिला धमकावले.मग बाळुने तिला खेचून खाली पाडले. खाली पडताना तिचा घागरा वर झाला आणि तिच्या मांड्यांच्या वर सरकला.
बाळुची नजर वाईट होती. तिच्या मांड्यांच्या मांसावर स्थिरावली… पण मग पटकन तो तिच्या अंगावर पडला आणि त्याने तिचे दोन्ही हात तिच्या खांद्याच्यावर पकडून धरले…..ज्योती पुर्णपणे घाबरलेली होती आणि बाळु रानटी जनावरासारखा तिच्याकडे पहात होता… तिचा एक हात सोडून बाळुने त्या हाताने तिचं पोळकं पकडलं आणि एक जोराचा हिसडा दिला. तिच्या पाठीवरील पोळक्याचे हूक तटतट करत तुटले आणि तिचं पोळंक निघालं… ज्योतीने पुन्हा एक किंचाळी मारली….
अधाश्यासारखा दोन्ही हाताने तिचे पोलक्यातील हापूस आंबे पकडत तो दरडावला,
“आता जर तुज्या त्वंडातून आवाज बाहीर आला… तर तुज आंब आस दाबल की जाग्यावर राहयच नाय…
त्याला विरोध करत होती तरी तिचा प्रतिकार कमी कमी होत गेला…. कळवळवून ती म्हणाली,
“पाव्हण… मला सोडा व … म्या तुमच्या पाया पडते… आव माझ्ं आयुष बरबाद व्हईल….”
नाय ग रानातली मैना… म्या फकस्त तुज भॉक बरबाद करणार हाय… तुज आयुष नाय….. बरबाद म्हणण्यापरीस म्या तुला आयुष्यातली मज्जा दाखवणार हाय…’
अस बोलून बाळु ने तिच्या ओठांवर चावा घेतला. घेता घेता एका हाताने तो तिचा घागरा अजून वर करू लागला… तिचा घागरा पुर्ण वर करून तो तिच्या मांड्यांवर हात फिरवू लागला. तिने आत एक ढिल्ली चड्डी घातली होती….
तिच्यात हात घालून हाताने त्याने ते चाचपून पाहिले… मग त्याने तिची भेग चाचपून पाहिली.ज्योतीवर त्याच्या धमकीचा परिणाम झाला आणि ती गुपचूप पडून राहिली. नामदेव तिच्या अंगावरून उठला आणि त्याने तिचा घागरा दोन्ही मांड्यांवरून वर केला. कंबरेवर हात घालून तो खाली ओडू लागला. ज्योतीने आपली कंबर उचलून त्याला काढायला सोय करून दिली. ते पाहून बाळु हसत म्हणाला,”आस्स…. आस गुमान करत राहिली तर लई मजा देईल म्या तुला…”
ज्योती त्यावर काही बोलली नाही व घाबऱ्या नजरेने त्याच्याकडे पहात राहिली… नामदेवने
तिची_____ तिच्या पायातून काढून टाकली. मग तिचे पाय धरून त्याने बाजूला फाकवले आणि तो तिच्या फटीकडे पाहू लागला. त्याला आपल्या मांड्यांच्या मधी असे बेशरमपणे पहाताना पाहून ज्योतीला कसेतरीच झाले आणि तिने मान फिरवली…. जी केविलवाण्या चेहऱ्याने रडू लागली… पण बाळुला तिची दया आली नाही. सकाळपासून त्याचा नागोबा उपाशी होती तेव्हा कसेही करून त्याला कोणा कडून तरी दुध पिऊन भूक भागवायची होती…
काही क्षण तिची फट पाहिल्यावर तो उठला आणि तलवार हातात धरून लढायला तयार झाला.आपलं सामान एकदम खाली सरकवत त्याने आपला नागोबा मोकळा केला… त्याचा लांबलचक नागोबा पाहून ज्योतीने डोळे विस्फारले आणि ती अजूनच रडू लागली… तिच्या रडण्याने वैतागून बाळु म्हणाला,
“गप बस… कशाला रडतेस?… चुपचाप मजा घे…”
“नाय व… ही मजा नाय माजी… सजा हाय मला… नगा व आस करू… देव कंदी माफ नाई करायचा तुमाला….”
असे बोलून ज्योतीने डोळे मिटून घेतले… बाळुने तिच्याकडे दुर्लक्ष केले आणि पुढे बाळुने ज्योती सोबत काय केले? हे आपण पुढील भागात पाहुयात. तोपर्यंत धन्यवाद 😘💕
