“बघ! माझ्या मैत्रिणी तुझ्या वयात असताना जराही विचार न करता ऐकायच्या आणि तू… नुसत्या धाडसाच्या गप्पा मारायच्या कृती मात्र शून्य.” योगेशने आणखी एक डंख मारला. त्याला कीर्तीचे तिच्या ब्लाऊजमध्ये तटतटलेले स्तन खुणावत होते. त्यांना चेम्बवण्यासाठी त्याचे हात शिवशिवत होते. पण ती घाबरेल ह्या विचाराने त्याने सय्यम राखला होता. तिच्या परकरमधून आकाराने जाणवणाऱ्या जाड उष्ण मांडया त्याला अस्वस्थ करत होत्या. तिचा दुधाळ गोरा वर्ण , तिची त्वचा त्याला सगळे काही अनुभवायचे होते.
“पण.. पण… मला भीती वाटते… कोणी आले तर? आई रागावेल..” ती चाचरत म्हणाली.
“आत्ता सगळे झोपलेत. अगं नवा अनुभव घेण्यासाठी थोडी भीती वाटते. नंतर तुलाच कळेल. उगाच घाबरत होतो आपण. एखाद्या मित्राची जवळीक कशी असते ह्याचा अनुभव मी तुला देतो. म्हणजे असे व्हायला नको कि लग्नाआधी तुला कसलाच अनुभव मिळाला नाही. तुझ्या ताईला लग्नानंतर मला सर्व शिकवत बसावे लागले. तू आधीच थोडेफार माहित करून घेतले तर काही बिघडत नाही.” योगेशने जाळे आणखी दाट केले.
कीर्ती हळूच पुढे सरकली. योगेशने पटकन पुढे होत तिच्याही अंगावर चादर टाकली. त्याचे पाय तिला चिटकले. तिचा परकर त्याने पायानेच थोडा वर करत गुढग्यांपर्यंत आणला. त्याचा एक हात तिच्या कमरेभोवती विळखा घालत पाठीवर जाऊन विसावला. दोघांची तोंडे एकमेकांचा श्वास चेहऱ्यावर जाणवण्याइतपत जवळ आली होती.
“कीर्ती तू खूप सुंदर आहेस.” असे म्हणत त्याने त्याचा पाय तिच्या पायांमधून आत सरकवला आणि तिला आणखी जवळ खेटवले. तिची मऊसूत छाती त्याच्या छातीवर दाबल्या गेली.
“तुझ्या दीदी पेक्षापण कितीतरी सुंदर.” तिच्या ओठांच्या जवळ तोंड नेत योगेश म्हणाला.
“द … दाजी… मी ..मी.. जाऊ का आता?” कीर्ती घाबरली होती.
“लगेच?…तुला तर अजून काहीच अनुभवायला नाही मिळाले.” असे म्हणून त्याने त्याचा तिच्या पाठीवर असलेला हात तिच्या कमरेवरून खाली सरकवत तिच्या उत्तान नितम्बांवर आला.
“दाजी…..!!!” असे म्हणत कीर्तीने डोळे मिटले.
काही क्षण त्याने तिच्या नितम्बांवरून मनसोक्त हात फिरवला. घरात वावरताना, चालताना त्याने ते गरगरीत नितम्ब मनाने कितीतरी वेळा चिवळले होते. आता खरेखुरे चोळत होता. तिचे मिटलेले डोळे पाहून त्याने तोंड तिच्या जवळ नेले आणि तिच्या ओठांना ओठांनीच स्पर्श केला. तिला ते जाणवले. तिने डोळे उघडले. तसा त्याने तिच्या ओठांचा ताबा घेत तिच्या मुखात जीभ सारली. कीर्तीला धक्का बसला. आयुष्यातले पहिले चुंबन तिच्या बहिणीचा नवरा घेत होता. तिच्या संपूर्ण पार्श्वभागावर त्याचा हात फिरत होता. स्वतःची केसाळ मांडी तिच्या मुलायम गोर्यापान मांड्यांमध्ये घासून तो तिथले स्पर्शसुख घेत होता. त्याने तिचा परकर मागच्या हातात धरून आणखी वर करत आणला. तिच्या नितंबांच्या सुरुवातीपर्यंतचा भाग उघडा पडला होता. त्याचे ताठ झालेले पौरुष तिला मांड्यांच्यामध्ये टोचत होते. कीर्ती भयानक गरम शरीराची होती. चुंबनातला तिचा गोडस गरम श्वास शुभदाहून वेगळा होता.
तिचे ओठ घोळवून घोळवून योगेशने लाळेने ओले केले होते. बराच वेळ चुंबन चालूच असल्यामुळे तीने त्याचे खांदे धरून त्याला दूर लोटण्याचा प्रयत्न केला. पण त्याने तिला घट्ट मिठीत आवळली. चुंबन सोडत तीला श्वास घेऊन दिला.
“दाजी..बस झाले….हं… जाऊ द्या मला….” कीर्ती विनवणी करत होती.
तिची हनुवटी धरत योगेशने तिच्या खालच्या ओठांवरून अंगठा फिरवला. “गेले ८-९ महिने तुझ्या दीदीने थोडे पण सुख नाही दिले मला. तुझ्या दीदीच्या नवऱ्याने असे उपाशी राहावे हे पटते का तुला? केलीस थोडी मदत तर काही फरक पडणारे का?” असे त्याने विचारले.
“पण…पण… कोणाला कळले तर?” ती तिची भीती त्याला सांगत होती.
“कसे कळेल… तू शांत राहा आणि आनंद घे. गुपित ठेवायला शिकायला हवे तुला आता. मोठी झालीयेस ना तू?” त्याचा मागचा हात आता मागून तिच्या वर झालेल्या परकराच्या आत गेला होता. तिच्या पँटीमधले गरगरीत नितम्ब चोंबाळायला त्याने चालू केले. कीर्तीने मागे हात नेत त्याचे मनगट पकडले.
त्याने तिचा तोच हात परत पकडला आणि स्वताच्या बर्मुडामध्ये घालण्यासाठी पुढे आणला.
“शी… नको दाजी…” कीर्ती कुजबुजली.
“अगं… पुरुषाचे अंग कसे असते तुला माहित व्हायला नको का?” असे म्हणून त्याने जबरदस्ती तिचा धरलेला हात आपल्या बर्मुडामध्ये कोंबला. त्याचे आखूड लिंग चांगलेच ताठरले होते. तिला तो कडकपणा हाताला लागला. योगेशचे लिंग ओले झाले होते. तो कीर्तीच्या तरुण मुलायम अंगाला भिडल्यापासूनच लिंगातून काही थेम्ब पाणी सोडत होता. तिचा संपूर्ण हात स्वतःच्या चड्डीमध्ये घालताच तिच्या मृदू हाताच्या स्पर्शाने त्याची उत्तेजना भयानक वाढली. त्याला स्वतःला आवरायला खूप कष्ट पडत होते. कीर्तीला त्याच्या लिंगाचा स्पर्श होताच तिचेही कुतूहल जागे झाले. तिने त्याच्याभोवती मूठ आवळली. योगेशला तो कामभार असह्य होऊ लागला.
“स्स्स्स…. कीर्ती…. आअह्ह्ह्ह…” असे कळवळत त्याने तिच्या तोंडात तोंड घातले. तिने २-३ वेळा त्याचे लिंग खालीवर करताच. त्याच्या आखूड लिंगासारखीच त्याची आखूड स्तंभनशक्ती सुद्धा उत्तर देऊ लागली. त्याने कंबर हलवत गळायला सुरुवात केली. कीर्तीच्या मुठीमध्ये त्याचे लिंग वीर्य उडवू लागले. तिला घट्ट आवळत त्याने स्वतःचे स्खलन आटोपत आणले.
“कीर्ती….ssssss !!!” जोरात किंकाळी ऐकू आली तसे दोघेजण भयानक दचकले.
मयुरही अचानक जागा झाला.
“नालायक… कुत्र्या… माझ्या बहिणीला नासवायला निघालास..नीच …हलकट….” शुभदा वर आली होती.. बाळ जागे झाले म्हणून तिला जाग आली. वरती तिघेजण नीट झोपले आहेत ना ह्याची खात्री करण्यासाठी ती आली होती. तर तिला दिसले कि तिचा नवरा आणि कीर्ती एकाच चादरीमध्ये आहेत. त्यांच्या हालचालीने स्पष्ट कळत होते कि काय चालले आहे.
तिने गच्चीतच पडलेला वेताचा एक फोक घेतला आणि सरळ दोघांच्याही अंगावर सपासप ओढू लागली. कीर्तीने स्वतःचे कपडे सरळ केले आणि पांघरूणातून बाहेर आली.
“अवदसे… तुला काही कळते कि नाही… ह्या कुत्र्यासोबत तू पण उकिरडा हुंगतेस…” तिच्या अंगावर वेताचे फटके ओढत थरथरणारी शुभदा ओरडत होती. नंतर तिचा मोर्चा तिच्या नवर्याकडे वळाला.
“हलकट माणसा… लहान पोरीला फितवतोस… लांडगा कुठला…” असे म्हणत त्याच्याही अंगावर तिने फोक चालवला.
“मयूर जा.. बाबाना घेऊन ये…” मयूरच्या अंगावर ओरडत शुभदा म्हणाली.
तो पण कपडे झटकत उठला. तिच्या आवाजाने तिचे आईबाबा अर्ध्या वाटेत आलेच होते. मयूर तसाच थांबला.
“अगं…अगं .. काय करतीयेस…? जावई बापू अहो काय झाले?” तिचे आईबाबा ओरडले.
“नालायक मेला… कीर्तीवर हात टाकला त्याने… आणि हि पोरगी पण खुशाल. त्याच्या अंथरुणात..शी….. निर्लज्ज कुठले…” असे म्हणून ती मटकन खाली बसली आणि धाय मोकलून रडू लागली.
तिची आई तोवर कीर्तीपाशी गेली आणि तिला चांगल्या ३-४ थोबाडात ठेऊन दिल्या. “कुलबुडवी … मेली.. अशी कशी ग बुद्धी झाली तुला… हे शिकवले का आम्ही तुला.. नालायक पोरी.” सोबत शिव्यांचा भडिमारही चालू केला.
“आई…मी..नाही…. मी… नाही… हे दाजीच मला काहीबाही करायला सांगत होते… मी नको म्हणत होते… मला भीती वाटत होती… आई… माझी चूक नाही…” कीर्ती गयावया करत होती.
“अरे नीच माणसा… असे कसे वागू शकला तू? निघ माझ्या घरातून… चल.. चालता.. हो…” शुभदाचे बाबा योगेशच्या अंगावर खेकसत म्हणाले.
“आणि ऐक… परत ह्या दारात पाऊल ठेवायचे नाही. समजलास..माझ्या पोरीला आणि बाळाला मी बघेन.. तुझ्या सारख्या नीच माणसाच्या घरी माझी मुलगी जाणार नाही.. गरीब असलो तरी इभ्रतीने …” त्यांचे बोलणे ऐकून योगेश पण चिडला.
“इभ्रत? हो माहित आहे.. तुम्हाला काय माहित तुमची मुलगी कशी आहे ती..” शुभदाकडे पाहून योगेश म्हणाला.
“काय..? काय केले मी सांगा ना?” शुभदा जळजळीत नजर टाकत योगेशला म्हणाली.
“ते…अ… तू… तू…” योगेशची जीभ जड झाली होती. त्याला माहित होते आपण काही बोललो तर नुसते आपल्या पौरुषाचेच नाही तर सगळ्या घराण्याच्या इज्जतीचे धिंडवडे निघतील. त्यामुळे तो गप्प झाला.
“बाबांनी काय सांगितले समजले नाही का तुम्हाला. चालते व्हा इथून.. परत तोंड दाखवू नका मला.” शुभदा म्हणाली.
योगेश मान खाली घालून खाली गेला. कपडे भरले आणि घरातून रात्रीच चालता झाला. त्यांच्या आरड्याओरडयामुळे शेजारी पाजारी जागे झाले होते. सर्वाना कळले काय घटना घडली ते. शुभदाचे कुटुंब भयंकर मानसिक तणावात बुडाले. एक रात्रीत तिचे लग्न मोडले. तिच्या बहिणीची अपकीर्ती झाली. आईवडिलांवर दोष आला. पदरात २महिन्यांचे बाळ घेऊन नवऱ्याशी काडीमोड घेतलेली शुभदा बाबांच्या घरी राहू लागली. रीतसरपणे त्यांनी नोटीस पाठवली. शुभदाला घसघशीत नुकसान भरपाई आणि पोटगी मिळाली. तिच्या मुलीला तिच्या पासून तोडण्याचा प्रश्नच येत नव्हता. योगेशच्या आईबाबांनी तिला समजावून पहिले. पण ती बधली नाही. उलट तिच्या सासूवरच खाजगीत तिने ताव काढला. मुलगा सक्षम नाही म्हणून त्याच्या मामासोबत शरीरसंबंध ठेवायला लावले असे जर तिने कोर्टात सांगितले तर कुठे तोंड दाखवाल. सासूने तिचा नाद सोडला.
****
मास्तर आता शाळेत जाणे आणि घरी येणे असेच रुटीन बाळगून होता. महिन्याच्या महिन्याला तो शुभदाच्या गावी जाऊन पोटगीचे पैसे आणि मुलीला भेटून येणे एवढेच काम करत होता. शुभदा त्याच्या समोर येत नव्हती. तासभर तिचे वडील त्याला त्याच्या मुलीशी भेटून देत. मग तो घरी परतत होता. ह्यामध्ये साधारण ४ वर्षे गेली. योगेशने चाळीशी ओलांडली होती. एकदा शाळेमध्ये वर्ग सुरु असताना शिपाई निरोप घेऊन आला. २ नवे शिक्षक जॉईन झाले आहेत. त्याच्या औपचारिक ओळखीपाळखीसाठी एक छोटी मीटिंग शाळा सुटल्यावर आहे. त्यासाठी सर्व स्टाफला मुख्याध्यापकांच्या केबिन मध्ये बोलावले होते.
शाळा सुटल्यावर योगेश प्राचार्यांच्या केबिनमध्ये गेला. दार उघडून सरांची परवानगी घेत आत आला.
“या भोजनेमास्तर !” प्राचार्य म्हणाले. इतर शिक्षक सुद्धा आलेले होते. नवीन जॉईन झालेले एक सर आणि एक बाई सरांच्या खुर्ची शेजारी उभ्या होत्या.
“तर आपल्या शाळेमध्ये पिटी शिकवण्यासाठी शिक्षक नव्हते. शिवाय इंग्रजी शिकवणाऱ्या शिंदेबाई आता रिटायर्ड होणार आहेत. तेव्हा त्यांच्या जागी पण नवीन शिक्षिका आलेल्या आहेत. हे आहेत श्रीयुत काळुराम घैसास आपले नवीन पिटी शिक्षक आणि ह्या आहेत श्रीमती शुभदा पेडणेकर आपल्या नव्या इंग्रजीच्या शिक्षिका.
“शुभदा पेडणेकर? मी ऐकण्यात तर चूक नाही केली ना?” योगेश मनात म्हणाला. इतका वेळ प्राचार्यांकडे लक्ष देऊन उभ्या असणाऱ्या योगेशची नजर अचानक नव्या शिक्षिकेकडे वळली. शुभदा? त्याची घटस्फोटित बायको. त्याच्याच शाळेमध्ये जॉईन झाली होती. आत्तापर्यंत त्याचे लक्ष गेले नाही. पण आता तिला तो पाहू लागला आणि दंग झाला. चष्मा घातलेली शुभदा पहिल्यापेक्षा किती तरी सुंदर दिसू लागली होती. तिच्या शरीराच्या ठेवणीमध्ये रसरशीत पणा वाढला होता. तरुण शुभदेचे तारुण्य आता एका परिपूर्ण स्त्रीमध्ये परिवर्तित झाले होते. तिचे त्याच्याकडे लक्षच नव्हते. ती प्राचार्यांकडे पाहत होती. मधेच तिच्या सोबत जॉईन झालेले घैसासमास्तर तिच्या कानाजवळ काहीतरी कुजबुजले. ती उत्तरादाखल ओठांवर वाकडी अनामिका ठेऊन बारीक हसली.
त्याला ते सहन नाही झाले. जळफळाटाने तो पोळला. त्याला माहित होते शुभदा त्याला काडीचीही किंमत देणार नाही. घैसास मास्तर तिच्यासोबतच जॉईन झाला होता. म्हणजे दोघांमध्ये थोडीशी मैत्री होणे स्वाभाविक होते. त्या आधारे तो तिच्या जवळ जाण्याचा प्रयत्न करणारच. आपल्यासमोर हे सगळे चाललेले पाहून त्याने नजर वळवली. तर त्याला दिसले कि तिथे उपस्थित असलेल्यांपैकी निम्म्यापेक्षा जास्त पुरुष शुभदाकडे पहात होते. त्यातल्या एकालाही माहित नव्हते कि हि भोजनमास्तरची घटस्फोटित बायको आहे. कारण स्वतःच्या असुरक्षित भावनांनी पछाडलेल्या योगेशने शाळेतील कोणालाही लग्नाला किंवा घरी बोलावले नव्हते.
शुभदा जॉईन झाली. शाळेच्या आवारात तासावर जाताना. मिटींग्स ला सगळीकडे शुभदा त्याला दिसत होती. तिचे सौंदर्य आता मुक्त होते. त्यामुळे ते जास्तच हवेहवेसे वाटत होते. दुसऱ्या कुठल्याही शिक्षकांशी तिला बोलताना त्याने पहिले कि त्याची भयानक आग आग होत असे. ती त्याच्याशी बोलणेच काय पण नजरही देत नव्हती. अगदी सगळ्या प्युन लोकांशी सुद्धा हसून बोलणारी शुभदा आपला असा कचरा करत आहे हे त्याला भयानक त्रासदायक ठरत होते. त्याने एकदा व्हरांड्यात कोणी नसताना तिला थांबवून बोलण्याचा प्रयत्न केला.
पण…”चपलेने थोबाड सडकेन परत मला अडवलेस तर.” असा सज्जड दम शुभदाने त्याला दिला.
एकदा तो बाजारावरून सायकलवर घरी येत असताना त्याला राजदूतवरून जाणारे एक जोडपे क्रॉस करून गेले. हि तर घैसास मास्तरांची गाडी. गाडीवर मागे शुभदा त्यांच्या खांद्यावर हात ठेऊन कानात काहीतरी बोलत बसली होती. त्याच्या अंगाचा तीव्र तिळपापड झाला. त्यातच त्याच्या सायकलची चैन पडली. रस्त्याच्या बाजूला होईपर्यंत मागून एक बैलगाडी आली. आणि त्याला बैलाचा धक्का बसला. तो रस्त्याच्या मधोमध आडवा झाला सारे सामान सांडले. झालेल्या फजितीने त्याची अजूनच दैना झाली.
तिला जॉईन होऊन १५ दिवस झाले असतील. त्याला एक पत्र आले. त्यामध्ये त्याला सांगण्यात आले होते कि मुलीच्या शिक्षणाचा येणारा खर्च आणि पोटगीची रक्कम त्याला नव्या पत्त्यावर द्यायचे आहेत. शुभदा नोकरीला लागल्यामुळे त्याला आता पोटगी कमी बसणार होती. तिचा त्याच्याच गावातला पत्ता त्याला कळवण्यात आला होता. म्हणजे आता त्याला कळणार होते कि ती कुठे राहत होती. त्याच्या पुढच्या आठवड्यात तो एसटी स्टँडच्या रस्त्याने येत होता. तेव्हा त्याला रस्त्यावर एसटीकडे स्टॅंडकडे निघालेला गोविंदमामा दिसला.
त्याने सायकल थांबवली आणि मामाकडे गेला.
“मामा? तू? परत निघालायस? आलास कधी? आणि घरी का नाही आलास?” त्याने प्रश्नाची सरबत्ती सुरु केली.
“थांब थांब.. चल स्टॅण्डवर. तिकडे जाऊन बोलू.” दोघे एका चहाच्या हॉटेलमध्ये बसले. २ स्पेशल ऑर्डर करून मामा योगेशकडे तिरकी नजर करून बारीक हसत होता.
“काय योग्या? काय म्हणतंय आयुष्य?” मामा विचारत होता म्हणजे त्याला सगळी कल्पना होतीच. पण त्याहीपेक्षा जास्त गोष्टी त्याला माहित असणे शक्य होते.
आलेल्या चहाचा झुरका मारण्यात मास्तरने आपले शब्द गिळले.
-क्रमश:
भाग ६/७ कुठं आहे?