सकाळी उन्हाच्या तिरपेने योगेशची झोप चाळवली. ओसरीतल्या कौलांमधून एका कवडसा त्याच्या डोळ्यावर पडला होता. त्याला हलकी जाग आली. रात्रीच्या प्रसंगांच्या जाणिवेने त्याच्या मेंदूला लगेचच स्पर्श केला. काहीवेळ त्याला कळेना काल पाहिलेले सत्य कि स्वप्न. पण नंतर तो सावरला आणि त्याला सत्यपरिस्थितीची जाणीव झाली. भावनांचा नेमका कोणता अविष्कार मनामध्ये आणावा तेच त्याला कळत नव्हते. शुभदा आणि गोविंदमामाच्या जबरी प्रणयाची चित्रे मनातून पुसली जात नव्हती.
“काय रे? एवढी कसली घाई झाली होती तुला. एवढ्या पावसाचा पळून आलास तो?” गोविंदमामाचा खणखणीत आवाज ऐकून योगेश दचकला.
“काम झाले… मग उगाच… का थांबायचे म्हणून मग परतलो.” योगेश म्हणाला.
“तेहि ठीकच आहे म्हणा. बरे झाले आलास. उगाच कशाला २ दिवस सुट्टी. कामावर जाऊ शकशील आज.” मामा त्याला म्हणाला.
म्हणजे ह्यांना कदाचित दुपारी परत संधी मिळू शकते हे उघड होते. कारण ह्या कारस्थानात त्याची आई सामील होती. त्याचे वडील म्हणजे मूक जनावर होते. ती त्यांना हवा तो एकांत मिळवून देऊ शकणार होती.
“हो. नकोच सुट्टी घेऊस. नवा नवा कायम झालायस उगाच का कोणाच्या डोळ्यावर यायचे.” त्याची आई म्हणाली.
गप गुमान तो आवरण्यासाठी उठला. आत जाताच त्याने पहिले शुभदा आज डोक्यावरून नहायली होती. तिच्या चेहऱ्यावरची टवटवी त्याला सांगत होती कि तिला किती सुख लागले होते. शुभदा मनातून खरेच खूपच सुखावली होती. तिच्या अंगात मधूनच रात्रीच्या प्रसंगाचे आठव कामलहरींच्या स्वरूपात धावत होते. त्या प्रसंगांच्या आठवणींनी तिच्या मांड्या कंप पावत होत्या. तिचे स्त्रीत्व ओलावत होते. व्यभिचारातही इतका आनंद असू शकतो ह्याचा तिला शोध लागला होता. योगेशबद्दलच्या प्रतारणेचे जराही किल्मिष तिच्या मनात येत नव्हते. सुखाच्या सरी परत मिळतील न मिळतील तिला माहित नव्हते. पण सध्यातरी जितक्या अंगावर घेता येतील तितक्या घ्यायच्या असे तिने ठरवले होते. परत अशा अनुभवाला सामोरे जायची वेळ आलीच तर उत्साहाने जायचे असेच तिच्या मनात चालले होते.
“गोविंदा. तुझे तसे खूप आभार मानायला हवे रे बाबा. सगळे ठीक झाले तर तुझ्यामुळे माझ्या योगेशचा वंश सुरळीत पुढे जाईल.” योगेशची आई गोविंदमामाला सांगत होती. किचनमध्ये दोघे चहा घेत होते.
“हम्म… पण अक्का… असे एका दोन रात्रींमध्ये शक्यता कितिक असते? आणखी काही वेळा मिळायला हव्यात.” गोविंद कपड्यांच्या घड्या घालणाऱ्या शुभदाकडे पाहात म्हणाला. शुभदा त्यांचे बोलणे ऐकत होती.
“हो. मी आज ह्यांना दुपारी सांगते दिगंबर भाओजींच्या घरी जायला. दुपारी मलाही पडायचे असते. मी मेली ओसरीमध्ये पडेन. हवा बरी लागते तिथे.” योगेशची आई म्हणाली.
“अहं… ते झाले गं. तसे नाही म्हणत मी. मी म्हणत आहे. काहीतरी कारण काढून तुम्ही दोघी माझ्याकडे चला आठवडाभर. पुढच्या काही दिवसात तुला निकाल समजेल.” तो तिला सुचवत म्हणाला.
त्याने तसे सुचवताच शुभदाच्या मनात उकळ्या फुटू लागल्या. ती मनातून हुरळून गेली. योगेशचे त्याच्या आईसमोर फार काही चालत नाही तिला माहित होते. रात्रीचा अनुभव तिला हवाहवासा वाटतच होता. इकडे योगेशचे आज वर्गात लक्षच नव्हते. शरीराने तिथे उपस्थित असलेल्या योगेशला स्वतःच्याच मनाचा ठाव नव्हता. नेमके आता आपण कसे वागले पाहिजे तेच त्याला ठरवता येत नव्हते. आपण बायकोला जाब विचारला तर स्वतःची लायकी उघडकीस पडेल आणि मामाला किंवा आईला काही बोलायला गेलो तर मी दोघांना तसे पहिले हे कबुल करावे लागेल. शिवाय जर मला नामंजूर आहे तर मग मी बघताक्षणीच का प्रतिक्रिया दिली नाही ह्याची कारणमीमांसा होणार. बायकोला रागावून काही बोललो तर ती सोडून जायची भीती. तरुण आहे सुंदर आहे. आपण जरी टाकली तरी तिला पुढे होऊन स्वीकारणारे बरेच तयार होतील. शेवटी आपल्या तोकड्या पौरुषाच्या वाट्याला शुभदा जेवढी लिहिली गेली आहे तेवढी ती मिळेलच ह्या अपेक्षेने त्याला कुठलाही प्रक्षुब्ध विचार करण्यापासून रोखले.
दुपारी तिची सासू, ती आणि गोविंदमामा एवढेच घरात शिल्लक होते. सासूने जेवाणखाने आटोपल्यावर बाहेरच्या खोलीला बाहेरून कडी घातली. गोविंदमामा चटई टाकून झोपला होता. आतमधली झाकपाक करून शुभदा बाहेर आली आणि तिने पहिले. अंडरवेअरमध्ये उघडाबंब गोविंदमामा चटईवर आडवा झाला होता. त्याने शुभदाकडे नजर टाकली. शुभदाला एव्हाना कळले होते कि तिची सासू ह्यामध्ये सामील आहे. तेव्हा ती निश्चिन्त होती. किचनच्या दारातच तिने अंगावरचा पदर दूर केला आणि पुढे सरसावली.
श्वासांच्या मिसळण्याचे.. उतेजनेच्या हुंकारांचे… बांगड्या आणि पैंजणांच्या किणकिणण्याचे आवाज खोलीभर घुमू लागले. हरप्रकारे सुख ओरबाडण्याची त्या दोघांमध्ये चुरस लागली होती. शुभदा मामाच्या पौरुषावर जाम भाळली होती. तिची जशी काम क्षुधा भागत होती तशी ती पुन्हा वाढत होती. चुंबने दिली जात होती, घेतली जात होती. सर्वांगाला स्पर्श केला जात होता, करून घेतला जात होता. मर्दन, मैथुन करता करता चेतनेला बहर आणले जात होते. शुभदाला पालथी झोपवून ओठानी जिभेने तिचे सर्वांग गोविंदमामाने चाटून काढले होते.
तर गोविंदमामाच्या मांड्यांच्या बेचकीमध्ये तोंड घालून नंतर शुभदाने त्याचे लिंग कित्येकवेळ चोखले होते. त्याच्या वृषणांचे कोश तिने जराही संकोच न बाळगता ओठानी चोखले होते. शुभदाच्या योनीचा कामरस प्राशन करून करून गोविंदमामा तृप्त झाला होता. तिच्या योनीमध्ये दरवेळी भरपूर वीर्याचा प्रसाद भरून ती गर्भार राहण्याच्या हेतूने गोविंदमामाने प्रयत्न चालवले होते. त्या तीन तासांच्या प्रहरामध्ये गोविंदमामा ३दा तर शुभदा अगणित वेळा स्वर्गाची सफर करून आली होती. दोघांकडचे त्राण संपल्यावर ते विलग झाले.
****
संध्याकाळी योगेश आला तेव्हा गोविंदमामा बाहेर बाजेवर बसून त्याच्या आई वडिलांशी गप्पा मारत होता. हात पाय तोंड धुवून चहा घ्यायला आलेल्या योगेशकडे पाहात त्याची आई त्याला म्हणाली,” अरे योगेश. गोविंदा जायचे म्हणत आहे.”
“हं !” त्याच्याकडून एवढेच उत्तर आले.
“अरे नीट ऐक .. तो म्हणतोय कि माझ्या गावी जी ग्राम देवता आहे ती नव्या लग्न झालेल्या मुलींना चांगलीच पावते. आपलया शुभदाला पायावर घालून आणू तिकडून. मी पण खूप दिवस गेली नाहीये गावी.” त्याची आई म्हणाली.
“कशाला पावायला हवीये?” योगेश तिच्या म्हणण्याचा रोख समजून म्हणाला.
“धोंडा आहे अगदीच. अरे वेड्या. तुला सदृढ सशक्त आणि हुशार संतती व्हावी म्हणून नवस बोलायचा त्या देवतेला. तुमच्या वंशाला आणि माझ्या इस्टेटीला वारस नको का रे?” गोविंदमामाने योगेशच्या डोळ्यातला त्याच्या संपत्तीबद्द्लचा लोभ ताडला होता.
खरेतर त्याचा असा अपमान करून बोलल्याबद्दल योगेशला राग आला होता. पण गोविंदमामाने केलेल्या संपत्तीचा उल्लेख हि मात्रा त्याच्यावर लागू पडली. शुभदासोबत त्याने संभोग केला हे तो उलटवू शकत नव्हता. मग किमान त्याची संपंत्ती ह्या रूपाने आपल्याला मिळू शकते हा लोचट लोभीपणा त्याच्या मनात आला. त्याच्या जळफळाटावर गोविंदमामाने संपत्तीच्या गाजराचे पाणी शिंपडले आणि तो शांत झाला.
तरीपण संध्याकाळी संधी साधून त्याने शुभदाला मामाच्या गावी जाण्याबद्दल विचारलेच.
“आई म्हणत आहेत कि अतिशय जागृत देवता आहे. आशीर्वाद लाभतोच तिचा.” तिने उत्तरादाखल योगेशला सांगितले.
“एवढी काय घाई आहे ह्या लोकांना मुलाची. होईल कि व्हायचे तेव्हा.” योगेश थोडं चरफडतच म्हणाला.
“मला माझी आई पण सारखी विचारत होती. सासूबाई पण सारख्या विचारत असतात. शेजारी पाजारी पण कोणी आले कि हाच विषय काढतात. तुम्हाला नसते द्यायचे उत्तर. मला द्यायचे असते.” ती म्हणाली.
“मग काय देवतेच्या आशीर्वादाने होणारे का लगेच?” तो खरेतर मत्सर भावाने वैतागला होता.
“माणसाच्याने होणार असेल तर देवतेची काय गरज. माणूस सक्षम नसला की त्याला देवाची गरज लागते.” आज पहिल्यांदाच शुभदाने योगेशला टोमणा हाणला होता. त्याचे तोंडच शिवले गेले.
****
आठवडाभराने शुभदा आणि योगेशची आई घरी परतल्या. शुभदाकडे पाहताच योगेशला कळले. तिच्या चेहऱ्यावर आनंदाची समाधानाची साय पसरली होती. सतत आनंदात असलेली व्यक्ती दुप्पट उत्साहाने वावरत असते. तिच्या देहबोलीवरून कळत होते कि मामाच्या गावी तिला शरीरसुख भरपूर प्रमाणात अनुभवायला मिळाले होते. घडलेही तसेच. दोघीजणी गावी गेल्या पण शुभदाची सासू गोविंदमामाच्या घरून दुसऱ्यादिवशीच तिच्या शेजारच्या गावातल्या एका चुलत बहिणीकडे गेली. इकडे गोविंदमामाने आणि शुभदाने अक्षरशः दिवसाची रात्र आणि रात्रीचा दिवस करत संपूर्ण वेळ प्रणयात घालवला. गोविंदमामाला शुभदाला त्याच्यासोबत एकटी पाहूनच सतत प्रणयाचे भरते येत होते.
तर शुभदाला माहित होते कदाचित आयुष्यातला हा शेवटचा मधुचंद्र असू शकतो. मनापासून साथ देत तिने घेता येईल तितके प्रणयसुख गोविंदमामाकडून घेतले. घरात, छतावर, घरामागील परसातल्या विहिरीजवळ. घराचा एकही कोपरा दोघांनी सोडला नाही जिथे त्यांनी प्रणय केला नाही. दिवसातून ५-५वेळा शृंगार करून पण रात्री नग्न एकमेकांच्या देहाला कुरवाळत चुंबत दोघे झोपत असत. शुभदा तरुण आणि सशक्त असल्यामुळे शरीरसुखाच्या सर्वच क्रीडा अतिशय कमीवेळात चांगली शिकली. तिच्या नवऱ्यासोबत तिला हे कधीच करता येणार नाही हे तिला माहित होते. पण स्वतःच्या शरीराच्या गरजेकडे कधीच दुर्लक्ष करू नकोस असे गोविंदमामाने तिला सांगितले होते. मी सदैव तुझ्यासोबत असेन असे आश्वासन देखील त्याने तिला दिले.
शुभदाची सासू गोविंमामाकडे परत आल्यावर मात्र त्यांच्या दिवसाच्या खेळावर थोडी मर्यादा आली. पण रात्री मात्र शुभदा गोविंदसोबतच झोपत होती. रात्रीत पण गोविंद आणि शुभदा २ – ३ वेळा प्रणय करून झोपत असे. शुभदाच्या लवलवणाऱ्या सुकुमार गौरकांतीचे गोविंदाला अक्षरशः व्यसन लागले होते. तिच्या कोवळ्या योनीचा यथेच्छ उपभोग घेत ती दरवेळी भरपूर सारे वीर्य आत सामावून घेईल ह्याची गोविंदमामा खात्री बाळगत होता.
त्यांना घरी परतल्यावर अगदी पाच सहा दिवसातच निकाल मिळाला. शुभदा गर्भार राहिली होती. घरात चैतन्य आले. योगेशचे आईवडील आणि शुभदा आनंदाने सुखावून गेले. योगेश मात्र गिळताही येईना आणि ओकताही येईना अशा अवस्थेमध्ये सापडला होता. एकतर शुभदाच्या गर्भारपणाला तो जबाबदार नाहीये हे त्याला माहित होते आणि दुसरे असे की तिच्या ह्या अवस्थेमुळे त्याच्या कामविश्वावर ग्रहणाचे सावट आले होते.
शुभदाची सासू बाळाच्या संगोपनाची काळजी घेण्यासाठी तिला स्वतःसोबत झोपवू लागली. योगेश हात चोळत बसण्याशिवाय काहीही करू शकत नव्हता. शुभदा पहिल्या बाळंतपणासाठी माहेरी गेली. तिचे डोहाळे जेवण वैगरे व्यवस्थित पार पडले. त्याच्या नंतर २ महिन्यांनी तिची प्रसूती झाली आणि शुभदाने अतिशय गोंडस अशा मुलीला जन्म दिला. रंगरूपाने ती शुभदाचीच प्रतिमा होती. सर्वानी अतिशय कौतुकाने बाळाचे स्वागत केले. योगेशचे आईवडील पण आनंदले. बाळाच्या रूपाने शुभदाच्या घरीपण आनंदाची बहार आली. योगेश मात्र मनातून चिडलेला होता. त्याच्या पांगळ्या रागाची शुभदाला बिलकुल चिंता नव्हती. उलट ती गोविंदमामाच्या पाठिंब्यामुळे निर्धास्त झाली होती. अजून २- ३ महिने तरी ती आईकडेच राहणार होती.
एका शुक्रवारी योगेश शुभदाच्या माहेरी आला. आईने तिच्यासाठी काहीबाही पाठवले होते. शिवाय त्यालाही शुभदाला भेटायचे होते. तो बसलेला असताना त्याची मेहुणी त्याच्यासाठी पाणी घेऊन आली. त्याने तिच्या हातातला तांब्या घेतला आणि तिच्याकडे पहिले आणि पाहतच राहिला. कीर्ती त्याची १६ संपवून १७वे लागलेली मेहुणी. शुभदापेक्षा थोडी कमी उंच . रंगाने जवळजवळ तशीच. पण बांध्याने मात्र शुभदापेक्षाही थोडी जास्त भरलेली. उफाड्याची डबल हाडाची कीर्ती. कित्येक वेळा हसून बोलणारी. लाजणारी. हल्लीहल्ली जरा अबोल झालेली कीर्ती. तिला पाहताच योगेशच्या काळजात कळ गेली. शुभदाकडे पाहण्याच्या नादात त्याची नजर कीर्तीकडे फारशी कधी गेलीच नाही. तांब्या देताना वाकलेली कीर्ती तिच्या पोलक्याच्या गळ्यातून खजिन्याच्या सुरुवातीचा काही भाग दाखवून गेली. पण योगेशच्या पॅंटमधे अचानक खळबळ माजली. स्वतःच्या पौरुषाची लायकी शुभदासमोरच संपलेली असताना त्याला आता कीर्तीचे वेध लागले होते.
दोन दिवस योगेश तिथेंच मुक्काम करणार होता. काहीतरी होईल अशी त्याला अपेक्षा वाटत होती. संध्याकाळी त्याने मुद्दाम शुभदाच्या आईवडिलांशी आणि भावंडांशी जरा जास्तच सलगीने गप्पा मारल्या. कीर्ती आणि तिच्या मनोजला त्याच्या शाळेतल्या आणि स्वतःच्या आयुष्यातल्या वसतिगृहाच्या वैगरे बऱ्याच गमती सांगितल्या. दोघेही त्याच्याकडे आकर्षली गेली होती. जेवण वैगरे करताना पण त्याने कीर्ती आणि मनोजला अभ्यासातले काही बारकावे समजावले. दोघे त्यालाच चिटकून राहू लागली. रात्री झोपायची वेळ आली तशी कीर्ती आणि मनोज त्यांच्या आवडत्या दाजीला गच्चीवर झोपायचा आग्रह करू लागली. उन्हाळ्याचे दिवस होते. तरीपण पहाटे गावाकडे थंडी असते.
त्यामुळे शुभदाच्या बाबानी आक्षेप घेतला. पण खालीसुद्धा झोपायला फार जागा नव्हती. मुलांना दाजींशी आणखी गप्पा मारायच्या होत्या. सध्या शाळांनाही सुट्ट्या होत्या. शुभदाचे बाबा ठीक आहे म्हणाले. वरती बिछाने टाकून तिघेजण गप्पा मारत पडले. वरती चांदणे पडले होते.
मनोज कीर्ती आणि योगेशच्या मध्ये होता. १२-१३ वर्षांचा असल्यामुळे त्याला कुतूहल जास्त होते. त्याच्या प्रश्नाना उत्तरे देत तो किर्तीलाही रस वाटेल अशा गोष्टी सांगत होता. तासाभराने मनोज डुलक्या घ्यायला लागला पण कीर्ती आणि योगेशचे बोलणे चालूच होते.
“तुला सांगतो तुझ्याएवढा असताना मी होस्टेलला राहत होतो. जाम खोड्या काढल्या, मस्ती केली. मी सगळ्या शाळेत हुशार आणि प्रसिद्ध होतो. तुला सांगायला हरकत नाही आता.. तू मोठी झाली आहेस म्हणा. आमच्या शाळेतल्या कितीतरी मुली माझ्याशी मैत्री करायला धडपडायच्या.” त्याला समवयीन असणाऱ्या दुसऱ्या मुलांच्या गोष्टी हा आपल्या म्हणून तिला ऐकवत होता. कीर्तीला पण आपले दाजी एवढ्या मित्रत्वाने आपल्याशी वागत आहेत हे पाहून हरखून जायला होत होते.
“तुझ्या दीदीला सांगू नकोस बरं का. माझ्या शाळेत आणि कॉलेजला असताना ३-४ खास मैत्रिणी होत्या.” घरातलं कोणीतरी आपल्याशी अशा विषयावर बोलत आहे हे पाहून कीर्तीच्या छातीत धडधड वाढली होती.
“खरंच दाजी.” ती थोडी मोठ्याने बोलली.
“अगं हळू. मनोज उठेल.” तो म्हणाला.
तीने जीभ चावली आणि ” सॉरी सॉरी!” असे म्हणाली.
“तुला झोप येतीये का? कि अजून बोलायचं आहे?” तो म्हणाला.
तिला मनोजशी स्वतःची बरोबरी करायची नव्हती. “छे ! इतक्या लवकर मी नाही झोपत.” ती आव आणत म्हणाली.
“मग असे कर. माझ्या ह्या बाजूला येऊन झोप. मनोजची झोप नको मोड करायला आपण आपल्या खास गप्पांनी.” योगशने संधी साधत त्या भाबड्या मुलीवर जाळे फेकायला सुरुवात केली होती. आपल्या पेक्षा मोठ्या अशा दाजींचे आपल्यासोबत काही खास सिक्रेट आहे ह्या विचाराने कीर्ती खुलली होती. ती हळूच उठली. योगेश मनोजकडे सरकला.
कीर्ती त्याच्यापासून फूटभर अंतरावर त्याच्या बिछान्यात येऊन पडली. तिच्या उष्ण शरीराचा मात्र योगेशच्या शरीरावर व्यस्त परिणाम झाला. त्याला थंडी भरून आली. त्याला काय होतंय हे त्यालाच ठाऊक होते. कीर्तीला ठाऊक असण्याची शक्यताच नव्हती.
“माझे एवढे ऐकलेस. आता मला सांग तुला आहे कि नाही कोणी खास मित्र?” त्याने विचारले.
“नाही..नाही.. मला नाही कोणी तसा मित्र. शाळेत मुले आहे पण सारी माकडे आहेत नुसती.” कीर्ती म्हणाली.
“बरोबर आहे तुझे. मित्र कसा शांत, हुशार आणि माहिती असणारा हवा. नाही का?.. माझ्यासारखा?,, होणं?” योगेशने विचारले.
“हो.. तुम्ही तसे आहात म्हणून माझी दीदी किती आनंदात आहे.” ती म्हणाली.
” मला तिला आनंदात ठेवता येते. तू पण आनंदी असावी असे मला वाटते. जसे मी शुभदाचे लाड करतो तसे तुझेही लाड व्हावेत असेच मला वाटते.” तो म्हणाला.
“हु… पण त्यासाठी माझे लग्न कुठे झाले आहे.” कीर्ती निष्पाप मनाने म्हणाली.
“अगं… माझ्या मैत्रिणींना पण मी आनंदात ठेवायचो. मग आमचे थोडीच लग्न झाले होते.” तो म्हणाला.
“ऐय्या खरेच कि!” कीर्ती म्हणाली.
“तुला लाड कसे केले जातात माहीतच नसेल ना? बिच्चारी… लहान आहेस ना तू.” योगेश म्हणाला.
त्याच्या अशा थोड्याश्या चिडवण्यामुळे कीर्तीचा अहंकार नाही म्हटले तरी काहीसा दुखावला. “मी लहान नाहीये. दीदीचे सर्व कपडे मला बसतात. मी वर्गात उंच मुलींमध्ये मोजली जाते.” कीर्ती म्हणाली.
“फक्त तेवढेच मोठेपणाचे लक्षण असते का?” तो म्हणाला.
“बाकी मला नाही ठाऊक.” पौगंडावस्थेतल्या बदलाबद्दल माहिती आणि काळजीने राहण्याच्या गोष्टी तिच्या आईकडून बहिणीकडून तिला कळल्या होत्या. त्यामुळं दाजी काय म्हणत आहेत तिला समजले.
“हेचतर. बोलणे टाळायचे. माझ्या खास मैत्रिणी मात्र अशा नव्हत्या. सरळपणे बोलायच्या वागायच्या. मला नाही वाटत तुझ्यात तसे धाडस आहे.” तो तिला मुद्दाम डिवचत होता.
“आहे माझ्यात धाडस. सांगा पाहू काय करू?” ती म्हणाली.
त्याने अंगावर चादर घेतली होती. ती उघडत तो म्हणाला.” माझ्या मैत्रिणींच्यात जे धाडस होते ते तुझ्यात असेल असे मला नाही वाटत. जर असेल तर तू आत येऊन दाखव बरं?”
कीर्तीने आवंढा गिळला. दाजींनी तिला आव्हान दिले होते.
– क्रमशः