आज विजयाचा कामावर पहिला दिवस. सकाळपासून तिची लगबग चालु होती. वक्तशीरपणा हा तिचा पेशाच होता. शेवटी एका पोलिस अधिकाऱ्याची बायको. मुलांचे डबे बनवून ज्याची त्याची तिने रवानगी केली. आता तिने स्वतःचे आवरायला घेतले. आज ती एका नव्या उमेदीने तयार होत होती. पांढऱ्या रंगाची साडी, तिला सोनेरी काट, त्याच रंगाचा ब्लाऊज, कपाळावर अगदीच बारीक काळी टिकली, गळा अगदीच मोकळा वाटू नये म्हणून घातलेली बारीक सोन्याची चेन. ह्या एवढ्याश्या अवतारात देखील तिचे सौंदर्य खुलून दिसू लागले. सर्व काही आवरून ती घराला कुलूप लावून बाहेर पडली.
विजया रस्त्यावरून चालली असता सगळे लाळघोटे तिच्याकडेच बघू लागले. विजयाला नाही म्हटले तरी अश्या नजरांचा किळस येई. पण आता काही ईलाज नव्हता. गावात आपण असहाय आहोत. नाही म्हटलं तरी जुळवून घ्यायला हवं. तिच्या ह्या जुळवणुकीतून पुढे बरेच जण जवळणुक साधणार होते.
घरापासून तसे ग्रामपंचायत कार्यालय जवळच होते. तेथील स्टाफ काही मोठा नव्हता. ग्रामसेवक संजय बनसोडे, नाम्या शिपाई आणि इतर ग्रामपंचायत सदस्य. कार्यालयातील यंत्रणेवर नजर ठेवण्यासाठी पाटलांनी नाम्याला ठेवले होते. त्याला विजयाची पूर्वकल्पना आधीच देऊन ठेवलेली. नामाही इमाने इतबारे आपल्या धन्याची चाकरी करत होता. विजयाकडे अकाउंट ची जबाबदारी देण्यात आलेली. नोकरीच्या पहिल्याच दिवशी तिचा उत्साह वाखाणण्याजोगा होता.
लंच टाईमच्या वेळी सरपंचाने विजयाला आत बोलावून घेतले.
सरपंच – ” आ हो बाई, आज पहिलाच दिवस आहे तुमचा. किती काम कराल.”
विजया – ” नाही सर, मला काहीच प्रॉब्लेम नाही.”
सरपंच – ” पण तरी बी. आज काम समजून घ्या. स्टाफच्या ओळखी करून घ्या.”
विजया – ” ओळखी काय, आता एकत्र काम करत असताना होऊन जातीलच.”
सरपंच – ” त्ये बी हाय म्हणा.”
विजया – ” बरं सर येते मी.”
सरपंच – ” ठीक हाय, तुम्ही येऊ शकता.”
विजया तिथून निघून जाते. सरपंच तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे बघत राहतो. ” आई ला. काय बाई दिस्त्या. बंदा रुपाया हाय नुस्ता. पाटलांनी लई इच्यार केलेला दिसतूय हात घालताना. पण ही अशी सहजा सहजी नाय गावणार. लई घासायला लागल आपल्याला. पण हिला एकदा पाटलाला मिळवून दिलं तर मग आपल्याला बी पैक भेटल. अन् नशीब बलवत्तर असल तर ही बी…”
क्षणभर सरपंचाच्या मनात विजयाबद्दल वासना निर्माण झाली. परंतु साहेब सध्यातरी पँट वरून हात फिरवन्याशिवाय काही करू शकत नव्हते.
इथे काम करणाऱ्या प्रत्येकालाच खबर होती की पुढे जाऊन विजयासोबत काय घडणार आहे ते. पण कोणी आपल्याला माहिती असल्याचे दुसऱ्याला दाखवू देत नव्हते. इतकेच काय बाहेर ह्याची वाच्यता देखील करत नव्हते. जो तो आपापली कामे करण्यात व्यग्र असल्याचा आव आणत. परंतु नाही म्हटलं तरी, हलकीच ओझरती नजर विजयाकडे जातच असे. शेवटी पुरुष प्रवृत्ती.
असच कामातून वेळ काढत नाम्याने पाटील साहेबांना एक फोन केला.
धनाजी – ” हा नाम्या, बोल. काय खबर ?”
नाम्या – ” तुमि जश्या सूचना केल्यात त्याचं तंतुतंत पालन हुतय बगा आमच्याकडन. काय बी चूक नाय. पण….”
धनाजी – ” पण…..?”
नाम्या – ” सरपंच साहेबांनी आज बाईला आत बोलावलं होतं. दुपारच्या वेळला.”
धनाजी – ” आ र, काय तरी काम सांगायला बोलिवल असल.”
नाम्या – ” तुमि म्हणताय तर खरं बी असल. पण तुम्हांस्नी माहीतच हाय. तात्या काय मापाचा माणूस हाय त्ये.”
धनाजी – ” व्हय ! त्ये बी हाय म्हणा. घालू द्ये त्याला विस्तवात हात. पोळला की घेईल मागे. चल ठेवतो मी फोन.”
असं म्हणत धनाजीने फोन कट केला. नामदेव पुन्हा आपल्या कामाकडे वळला. पुढील वर्षी निवडणूक होणार होती. त्याची तयारी आतापासूनच चालू होती. धनाजी पाटील यांना विरोधकही तसाच मातब्बर मिळाला होता. आबासाहेब गायकवाड. गडी साठीच्या आसपास पोहोचलेला पण तरण्या पोरांना लाजवेल असा काम करत होता. गावात त्याचा चौपदरी वाडा त्याची शान दाखवून देत होता. खरं तर गायकवाडांच घराणं हे पाटील घराण्याच्या आधीपासून सक्रिय होतं. पण पाटील घराण्याचा उदय झाला अन् गायकवाड घराण्याचा राजकारणावरील प्रभाव हळू हळू कमी होऊ लागला. ह्यातूनच ह्या दोन घरांचे वैर वाढत होते.
असेच एकदा आबासाहेब वाड्यात काहीतरी वाचत बसले होते. तोच त्यांच्या गडी वर्दी द्यायला आत आला. ” साहेब, वत्सलाबाई अाल्याती.”
आबासाहेबांनी त्यांना आत बोलावले. आबांच्या दालनात तरुण अश्या वत्सलाबाईंचं आगमन झालं.
ही वत्सला ‘ राज्यशास्त्र ‘ ह्या विषयात सुवर्णपदक मिळविलेली एक हुशार विद्यार्थिनी. कॉलेजमध्ये निवडणुकीत अग्रेसर असलेली वत्सला पुढील काळात देखील राजकारणात चमकण्याची स्वप्ने उराशी बाळगून होती. आणि योगायोगाने याच गावात लग्न करून आली. नवरा जवळच्याच कॉलेजमध्ये प्राध्यापक. ‘ आपण भलं अन् आपलं काम भलं ‘ ह्या वृत्तीचा. पण ह्या विरूद्ध त्याची बायको. तिला या गावासाठी काहीतरी करण्याचा ध्यास लागला. आणि ह्यातूनच तिचा राजकारणात प्रवेश झाला. त्याचं झालं असं, महिलांसाठी राखीव उमेदवारी जाहीर झाली. वत्सलाची एकंदरीत राजकीय ओढ पाहता आबासाहेब गट तिला आपल्या पॅनल कडून निवडणूक लढवण्याची विनंती करू लागला. वत्सलाने आबासाहेबांची विनंती मान्य करत अर्ज भरला. त्या वर्षी आबासाहेब गायकवाड पॅनलचा प्रचंड बहुमतांनी विजय मिळाला. वत्सलाच्या कामगिरीची दखल घेत तिला उपसरपंच करण्यात आले. आपल्याला हे सर्व आबा साहेबांमुळेच मिळाले, ह्याची वत्सलेला पुरेपूर जाणीव होती. त्यामुळे ती त्यांना अधिक मान देऊ लागली. व्रतस्थ, ब्रम्हचर्य जीवन जगणारे आबा एकटेच त्या भव्य वाड्यात राहायचे. वत्सला वेळ मिळेल तेव्हा त्यांच्याकडे राजकीय सल्ले घ्यायला वाड्यावर यायची. आबांच्या भारदस्त व्यक्तिमत्वाने ती पुरती भारावली. तसाही तिचा बहुतांशी वेळ आबांच्या सान्निध्यात जात असल्याने नवऱ्यापासून ती दूरच होत चाललेली. आबासाहेब जरी व्रतस्थ जीवन जगत असले तरी तरण्या वत्सलेचे मागे पुढे असणे त्यांना नेहमीच सुखावत होते. वत्सलाची सोबत आता त्यांना हवी हवीशी वाटू लागली. तिला देखील आबा आवडत होते. फक्त आता कोण पुढाकार घेतय हेच पाहायचे होते. आणि एका दुपारी दोघांनी एकांताचा पुरेपूर फायदा घेत आपल्या कामाग्नीचा भडका उठवत ती शांत केली. तृप्तीने ओतप्रोत झालेले ते दोन भिन्नवयीन जीव एकमेकांचा बाहुपाश सोडण्यास तयार नव्हते. आता त्यांच्यात कोणतेच अंतर नव्हते. त्यानंतर असे रोजच घडू लागले. गुरु – शिष्याचे हे संबंध रोज एक नवीन पाठ गिरवू लागले.
दिवस असेच सरत होते. बघता बघता पाच वर्षे पूर्ण झाली. पुन्हा निवडणुका लागल्या. पण ह्यावेळी झाले भलतेच ! आबासाहेबांचे पॅनल पराभूत झाले. पण का ? कसे ?? आ हो, त्यांची लाडकी वत्सला गेली…. धनाजीराव पाटलांच्या पॅनलमध्ये..!! तिथेच पलटला डाव. पण आबांची शिष्य असलेली वत्सला. का बरं विरोधी पक्षात गेली ? याचं उत्तर शोधण्यासाठी आपल्याला थोड मागं जावं लागल. त्याचं झालं असं, उमेदवारी जाहीर होण्याआधी वत्सला आणि आबा यांच्यात एक गुप्त खलबत झाली.
आबा – ” वत्सले, ह्या वेळी आपलं प्यानल काय टिकत नाय. कारण ह्या वेळी ह्या धनाजीनं लई तगडी फिल्डींग लावल्या. म्हणून तुला माझ्यासाठी एक काम करावं लागल.”
वत्सला – ” काय करावं लागल आम्हाला ? आमच्या आबासाहेबांसाठी.”
आबा – ” तुला धनाजी पाटलाकडं जावं लागल..!!”
आबांच्या तोंडचे हे शब्द ऐकून वत्सला काय समजायचे ते समजली. आबांच्या जवळ येत आपले ओठ त्यांच्या गालावर टेकवत ती मऊ आवाजात म्हणाली, ” तुमच्या बुध्दीची तारीफ करावी तेवढी कमी आहे. म्हणजे मी शत्रूच्या गोठात जाऊन तिथली माहिती काढायची. पण जर धनाजीचा माझ्यावर विश्वास बसला नाही तर….??”
आपल्या हाताच्या ओंजळीत वत्सलाचा चेहरा घेत आबासाहेब म्हणाले.
आबा – ” जसा माझा विश्वास जिंकलास तसा त्याचा बी विश्वास जिंक. कळलं ना..?”
वत्सला – ” हम्म..! कळलं, मी तुमच्याच तालमीत तयार झालीया.”
“भले शाब्बास…!!” असे गर्जत आबा वत्सलाच्या अंगावर स्वार झाले.
वत्सलाने धनाजी पाटील पॅनल कडून अर्ज भरला. धनाजीची मर्जी संपादन करण्यासाठी वत्सलाला त्याला अंथरुणात घ्यावे लागले होते. त्यामुळेच वत्सला धनाजीरावांची ‘ खास ‘ बनली. आबांची वाणी अगदी खरी ठरली. त्यांचे पॅनल हरले. परंतु आबांचा एक माणूस मात्र तिथे होताच. तो त्यांना सर्व खबरा वेळच्या वेळी पोहोचवत होता.
आजही वत्सला अशीच एक खबर घेऊन आबांकडे आली.
आबा – ” काय सुरू आहे सध्या पंचायतीत…?”
वत्सला – ” काही खास नाही पण हा, एक नवीन बाई आल्या.”
आबा – ” कोण ?”
वत्सला – ” दोन – तीन महिन्यांमागं त्यो इन्स्पेक्टर भालेराव वारला नाय का. त्याची विधवा विजया.”
आबा – ” धनाजीचच समदं काम असणार ह्ये. तिला पक्का अंगाखाली घ्यायचा इरादा असणार त्याचा. पण काय ग, ती ह्याला दिल असं वाटतंय ?”
वत्सला – ” आ व आबा, त्यो धनाजी पक्का मुरलेला गडी हाय, कोणती बी बाई असू दे, सोडत नाय त्यो.”
आबा – ” अस्स. मग त्ये विजया नावाचं पाखरू आपल्या पिंजऱ्यात अडकायला पाहिजे. काय म्हणतेस.”
वत्सला – ” सध्या तिथं धनाजी चान्स मारायचं बघत आहे. एकदा की ती त्यात पडली की मग आपण बी तिला घेऊच की.”
आबा – ” बरोबर आहे तुझं. बरं तु फक्त ऐवढच सांगायला आली होतीस कि अजुन काही…”
आबांचे सूचक शब्द वत्सलेच्या ध्यानात आले. आबांच्या डोळ्यातील वासनेची तरळलेली झालर तिला आमंत्रणे देऊ लागली. तिनेही ते आमंत्रण स्वीकारत आबाला करकचून मिठी मारली. साठीच्या घरातले आबा अन् त्यांच्या निम्म्या वयाची वत्सला. आबांनी तिला जवळ खेचत तिच्या स्तनांच्या घळीमध्ये आपले तोंड खुपसून घुसळून काढले. तिच्या मानेवर चुंबनांचा वर्षाव होऊ लागला.
अखेर आबाने तिला बेडवर झोपवत तिची काठा पदराची साडी एका हिसक्यात फेडून टाकली. आबांचा हाच अंदाज वत्सलाला आणखीन उत्तेजित करत होता. तिचे स्तन दोन्ही हातांनी चोळत आबांनी आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले. त्याला प्रतिसाद देत वत्सलाने आपला जबडा थोडा पसरून आबांचे तोंड आत येऊ दिले. आबांनी अत्यंत चपखलपणे आपली जीभ आत सारत ती फिरवायला सुरू केली. आबांनी विवाह जरी केला नसला तरी वत्सलाच्या सहवासात राहून त्यांनी शृंगारातील बारकावे आत्मसात केले होते. आणि वत्सलाने राजकारणातील बारकावे ! दोघांच्यात एकमेकांना तृप्त करण्याची चढाओढच सुरू होती जणू.
अखेर समाधानाची पिचकारी उडवत आबांनी आनंदाने आपल्या विजाराची नाडी बांधायला घेतली. पूर्णत्वाचा साक्षात्कार झालेली वत्सला तशीच नग्न पडुन आबांकडे पाहत होती.
तिला राजकारणात खूप वरपर्यंत जायचं होतं. त्यासाठी ती आबांचे मार्गदर्शन आणि धनाजीचे समर्थन मिळवत होती.
ह्या सर्वांची काही एक खबर नसलेली विजया मात्र हळू हळू ह्या फेऱ्यात अडकणार होती.
क्रमशः
All reactions:
141141