आज दुपारी शेतातल्या शेडमध्ये बबनसोबत जे झाले ते आठवून विजयाला किळस येऊ लागली. एका सडक छाप मुलासोबत आपण…….!! छि..! वासनेच्या आहारी जात आपण त्या मुलाला मिठी मारली. त्याचे ते घामाने माखलेले शरीर ईssss….!! विजयाला राहून राहून तोच प्रसंग आठवू लागला. तिच्या अंगाला अजुन त्याचा दर्प येत असल्याने तिने आधी गरम पाण्याने अंघोळ केली. ज्या साडीत तिने बबनसोबत प्रणयक्रीडा केली होती ती साडी तिने फेकून दिली. ” इथुन पुढे त्या बबनशी कसलाच संबंध ठेवायचा नाही. कुठचा कोण तो. माझ्याजवळ उभी राहायची त्याची लायकी नाही. मी एक घरंदाज बाई आहे. माझ्या प्रतिष्ठेला शोभेल अश्या माणसासोबतच मला बोलणे चालणे ठेवायला हवे. क्षणिक आकर्षणातून बबनसोबत निजावे लागले. असू दे, बिचारा ! आसुसलेला होता स्त्री सुखासाठी. दिलं त्याला थोड सुख. पण आता त्याला स्वतःभोवती फिरकू देखील द्यायची नाही मी. त्याचे ते माव्याचा वास येत असलेले तोंड तोंडात घेतले तेव्हा तर किती मळमळत होते. नको नकोय आता मला ते प्रणय सुख. ह्या वयात नकोच तसले काही. ” मनात विचारांचे वादळ घेतच विजया पलंगावर पहुडली.
सकाळची प्रसन्न वेळ. सर्व आवरून विजया चहा घेत पेपर वाचत बसली होती. सकाळच्या वेळी नुकतीच आवरलेली विजया ताज्या, टवटवीत फुलाप्रमाणे भासत होती. तोच आत बायजा आली. बायजाला पाहून विजयाचा जरा हिरमोड झाला.
बायजा – ” बायसाब, बबन्या इकड आलाय काय ओ ?”
विजया ( भुवया उंचावत ) – ” तुला दिसतोय इथे कुठे ?”
बायजा – ” नाही जी. पण अली कडं इकडच अस्तूय जास्त करून म्हणून म्हटलं.”
विजया – ” नाही आहे तो इथे.”
इतक्यात बबन्या तिथे येता झाला. त्याच्यासोबत यावेळी येताना अनिल देखील होता. दोघांच्याही चेहऱ्यावर छद्मी हास्य होते. त्या दोघांकडे कौतुकाने पाहत बायजा म्हणाली, ” बबन्या, बायसाब लई चिडलेल्या दिस्त्यात र. काय झालंय…?”
बबन विजयाकडे पाहत म्हणाला, ” आये, काय नाय बग. काल जरा…….”
त्याच वाक्य पूर्ण व्हायच्या आधीच विजया कडाडली, “तुम्ही तिघेही इथुन बाहेर जावा. आताच्या आता!”
बबन – ” आव बाई, म्या तर म्हणत हुतू काल तुमि जरा टेन्शन मंदी होता. इतकच म्हणायचं होतं.”
विजया – ” झालं ना आता सांगून. निघा आता.”
बायजा – ” बाईसा, ही काय रित भात झाली काय शेजारच्यांना बोलायची.”
विजया – ” ते काहीही असो, तुम्ही प्लीज आता जावा.”
अनिल – ” वैनीसाब, आमचं काम हाय म्हणून आलुया.”
विजया – ” तुझं आणि काय काम आहे अनिल ?”
अनिल – ” वैनी, तुमच्या रानात जायला वाट आमच्या शेतातून जातीया. जर का उद्या ऊस न्यायला ट्रॅक्टर आला तर तो माझ्या शेतातून मी नाय जाऊ देणार.”
विजयाला हे अनपेक्षित होते. अनिलच्या वाट्यापेक्षा त्याला जास्त दिले होते. कारण नंतर हा त्रास द्यायला नको म्हणून. परंतु हा अनिल..! ह्याला फुस ह्या बबनची तर नाही ना ?
बबन – ” मी बी अनिल दादाला लई समजावलं पण नाय ऐकला त्यो.”
विजया अत्यंत दीनवाणी होत सगळ्यांसमोर हात जोडू लागली. ” बाबानों, तुमच्यासमोर हात जोडते. असं काही नका करू. आ रे अजुन मी नवऱ्याच्या जाण्याच्या धक्क्यातून सावरले नाही अन् हे असलं काही दैव माझ्या माथी नका मारू. मी पदर पसरते.”
बबन – ” नवरा जाण्याच्या दुःखातून काल सावरलं की तुला दुपारी शेड मध्ये.”
असं म्हणत ते तिघेही जोरजोरात हसू लागले. त्यांचे ते विकट हास्य पाहून विजयाच्या डोक्यात प्रकाश पडला. “ह्या नीच माणसांनी माझ्या भावनांचा फायदा घेत मला फसवल.” विजयाच्या डोळ्यात अश्रू तरळले. बायजा तिच्या जवळ जात म्हणाली, ” बाईसा, असं रडून कसं चालल. तुमचा नवरा गेल्याचं दुःख आम्हाला बी हाय. म्हणून तुमची समदी चिंता मिटवायला एक मार्ग हाय माझ्याकडं. फकस्त जरा काळजावर दगड ठेवावा लागल. ह्या दोघांना तुमच्या संग झोपायच हाय. मग तुम्हाला तुमच्या रानात जायला वाट बी मिळल अन् नवरा गेल्यावर बायच्या आयुष्यात जी पोकळी निर्माण हुती ती बी भरून निघल. मला ठावं हाय, काल तुमचं अन् बबन्याचं दुपारी काय झालंया ते. मला त्यात काय बी वंगाळ वाटलं नाय बगा. देवानं इतकं भारी रूपडं दिलं असताना का म्हणून मन मारून राहावं. तुमि जर असं केलात तर ह्या दोघांची साथ मिळल बघा. नाय म्हटलं तरी प्रत्येक बायला बापयाची गरज असतेच बघा. इचार करा…!”
विजयाने भरल्या डोळ्यांनी अनिल आणि बबनकडे नजर टाकली. दोघांना पण पक्का विश्वास होता की विजया ‘ हो ‘ म्हणणार. विजयाला आश्चर्य वाटले होते बायजाचे. एक आई आपल्या मुलाला असं दुसऱ्या बाईची आब्रू घ्यायला सांगतेच कशी. आणि काल झालेले सगळे बबनने ह्या दोघांना सांगितलं आहे म्हणजे ? म्हणजे ह्या तिघांचा हा प्लॅनच होता मला जाळ्यात ओढण्याचा. विजयाने पश्र्चातापाने आपले डोळे गच्च मिटले. डोळ्यांमधून अश्रूंचा ओघ थांबत नव्हता. सोफ्यावर बसत तिने आपले तोंड दोन्ही हातांच्या ओंजळीत खुपसले. अन् विजया हमसून हमसून रडू लागली. बायजाने ‘ काम फत्ते ‘ अशी खूण करत दोघांना इशारा दिला. ह्याच संधीची वाट बघत असलेले अनिल आणि बबन जीभळ्या चाटत पुढे आले अन् विजयाच्या आजूबाजूला बसले. वासनेने वखवखलेले हे दोन लांडगे आता आपला पुरता चोळामोळा करून टाकणार, ह्या विचाराने तिचे अंग आकसले. अनिल आपल्या संयमाचा बांध फोडत विजयाला बाहुपाशात घेत तिला हुंगु लागला. विजयाच्या अंगाचा सुगंध त्याने कधीतरी ती जवळून गेल्यावर अनुभवला होता. आज तीच सुहासाची कुपी त्याच्या मिठीत होती. काल बबनने तिला भोगली असल्याने आज तो अनिलला तिच्या वहिनीला भोगू देत होता. आजपर्यंत आईसारखी माया देणाऱ्या थोरल्या भावजयला अनिल तिच्या मजबुरीचा फायदा घेत झवत होता. समरबद्दलचा त्याचा द्वेष तर ह्यावेळी पराकोटीला गेला.
अनिल – ” ए दादा ! बघतूयस नव्हं !! मी वहिनीला कसं झवतूय त्ये..! विजया आता माझी तु रांड बनून राहणार. किती आनंद होतोय मला…!!”
विजया नांदायला आपल्यापासून अनिल तिच्याकडे वासनांध नजरेने पाहत होता. तरणा अनिल आणि नुकतीच लग्न झालेली विजया. अनिलच्या मनाला वेडावून सोडलं होतं तिने. बऱ्याच वेळा तिला आठवून अनिलने अंथरुणात कार्यभाग आटोपला होता. अन् आज तीच विजया त्याच्या बाहुपाशात… आ हा हा ! अनिलचा आनंद तर काय वर्णावा. विजयावर तर तो नुसता स्वार झालेला.
विजया आता पडत्या फळाची आज्ञा मानत अनिलच्या स्वाधीन झाली. अलगद पुढं येत तिने आपले तोंड अनिलच्या तोंडात कोंबले. तिच्यातला हा बदल अनिलला जाणवला. तिने त्याला सोफ्यावर आडवी करत तिची साडी फेडायला सुरुवात केली. तिचे ते वस्त्रहरण बबन, बायजा आ वासून पाहत होते. अनिलला तर त्या दोघांचे भानच नव्हते. आपल्या आईच्या वयाची बायजा तिथेच असताना त्याने आपली पँट काढली. अंडरवेअर मधून त्याच्या सामानाची ताठरता लपता लपत नव्हती. आणि त्याला ती लपवायची देखील नव्हती. हतलब झालेली विजया हॉलमधील समरच्या हार घातलेल्या फोटोकडे पाहत होती. अनिलचा नग्न शरीर पाहून तिला तिचे यजमान आठवले.
हा सगळा प्रसंग पाहून गरम झालेली बायजा म्हणाली, ” अनिल, बघतूयस काय रं. झवून टाक तिला. तूझ्या विधवा भावजयीला झवून तिला आपलं बनव.”
नाही म्हटलं तरी विजयाला पण आता तेच हवे होते. कसाही आपला पाय वाकडा पडलाच आहे. आता हेच आपले आयुष्य म्हणत तिने अनिलला कामुक साद घातली, ” अनिल, काय बघत आहेस. तुझी भावजय तुझ्यासमोर नागडी झोपली आहे. चढ तिच्यावर आता.”
अनिलने आपले लिंग विजयाच्या पुच्चीवर रगडू लागला. विजयाला ते घर्षण कामोत्तेजक करत होते. आपले मधले बोट त्याने विजयाच्या तोंडात घातले. तिने ते लॉलीपॉप सारखे चोखले. अनिलने ते बोट तसेच आपल्या तोंडात घातले अन् चोखले. अनिलच्या ह्या अपेक्षित कृतीने विजया गोरिमोरी झाली. आता तिनेही आपली लाज सोडत आपला मुलायम हात अनिलच्या केसाळ छातीवरून फिरवू लागली. शेवटी न राहवत अनिलने आपला सोटा विजयाच्या फटीत सारला. त्याबरोबर दोघांच्या तोंडातून एकदम चित्कार बाहेर पडला. अनिल आपली कंबर पुढे मागे करत विजयाला शॉट देऊ लागला. विजयाला उभी करत अनिल तिला हेपलू लागला. तोच विजयाला मागून कोणीतरी अंगाला चिकटल्याचा भास झाला. तो बबन होता. दोघांचा तो प्रणय पाहून चेकाळलेला बबन पँट खाली घेत विजयाला मागून घेऊ लागला. आपले अवजार टटोलत त्याने विजयाची गांड मारायला सुरुवात केली. अडकित्त्यात सुपारी सापडल्यागत विजया त्या दोघांच्या मध्ये दिसत होती. दोघांचे राकट, केसाळ, काळपट शरीरे आणि त्यामध्ये फसलेले दुधाळ यौवन ! एका प्रतिष्ठित पोलीस अधिकाऱ्याच्या बायकोला दोन मवाली मध्ये घेऊन हेपलत होते. शेवटी तिघेही थकत एकदमच सोफ्यावर पहुडले. केस विखुरलेली, कपाळावरचा गंध फिस्कटलेली, नग्न विजया म्लान अवस्थेत, अर्धवट डोळे उघडे ठेवत बेडवर बसली होती. तिची साडी, ब्लाऊज, निकर, ब्रा पूर्ण सोफ्यावर पसरली होतीत. तिचे लक्ष अजूनही समरच्या त्या फोटोकडे होते. जणू ती त्याला म्हणतच होती, ” तुम्ही गेला नसता ना सोडुन तर हे सर्व झालंच नसतं. ह्या दोघांची टाप नव्हती माझ्याकडे नजर वर करून पाहण्याची. पण आज चक्क ह्या दोघांनी मला पाक झवून काढलय.”
घामाने ओथंबून निघालेल्या विजयाचा उर खालीवर होत होता. त्यांची ती अवस्था पाहून बायजा पण खुश झाली. तिच्या मनाजोगत झालं सगळं. अनिल अन् बबनच्या चेहऱ्यावर तृप्तीचे भाव होते. कधी अपेक्षाही केली नव्हती विजया अशी घावल म्हणून. अखेर सर्व आवरून ते तिघेही बाहेर पडले. विजया मात्र अश्रू ढाळत तशीच सोफ्यावर पडून राहिली.
त्या दिवशी विजयाने सुट्टी घेतली. घरातील कामे आवरून स्वयंपाक करून ती लवकर झोपी गेली. तिच्या मनात यंदाच्या निवडणुकीचे विचार घोळत होते. ” यंदा सरपंच पद महिलांसाठी राखीव आहे. अजूनही धनाजी पाटील पॅनल कडून कोणाचं नाव पुढं आलं नाही. आपण आपलं नाव धनाजीरावांच्या कानावर घातलं तर ?? पण आपल्याला देतील काय ते तिकीट ? विचारून पाहायला काय हरकत आहे. मग ठरलं तर उद्याच विचारून पाहतो.” त्याच विचारात तिला गाढ झोप लागली.
दुसऱ्या दिवशी जरा आवरूनच ती पंचायतीत गेली. बऱ्याच दिवसांनी झालेल्या पुरुषी स्पर्शाने विजयाच्या अंगाला उभारी आली होती. बबनने करकचून गांड मारली असल्याने नितंबाची गोलाई वाढलेली दिसू लागली. चेहऱ्यावरील सात्विक, म्लान भाव जाऊन चेहरा तजेलदार, टवटवीत झाला होता. आज ती ठरवूनच आली होती. धनाजीरावांची भेट घेण्याबाबत. काम सुरू केल्यावर काही वेळाने नाम्या तिला दिसला. तिने त्याला हाक मारून बोलावले.
विजया – ” नामदेव दादा, आज साहेब येणार आहेत काय ?”
बाईच्या तोंडून साहेबांचे नाव ऐकल्यावर नाम्याला काय समजायचे आहे ते समजले.
नाम्या – ” काय नक्की नस्तया मालकांच येणं, जेव्हा त्यांना यावं वाटतंय तेव्हा ती येत्यात. तुमचं काय काम हाय काय ?”
विजया – ” होय. तसं काम आहे त्यांच्याकडे.”
नाम्या – ” तसय तर फोन करतो म्या.”
असं म्हणता क्षणीच त्याने फोन लावला देखील.
नाम्या – ” राम राम मालक, नामदेव बोलतूया.”
धनाजी – ” हा बोल.”
नाम्या – ” त्या आपल्या भालेराव बाई तुमची आठवण काढत हुत्या. त्यांचं तुमच्याकड काम हाय एक. मग येताय नव्ह ?”
हे ऐकताच धनाजीच्या चेहऱ्यावर आनंदाची कळी उमलली.
धनाजी – ” असं कर नाम्या, बाईला सायंकाळ पातूर थांबवून ठिऊ. मला काम हाय जरा म्हणावं सांच्याला भेटन म्हणावं. तु अन् सरपंच तेवढं थांबा. बाकी तुला समद माहीत हाईच.”
नाम्या – ” ठिकय मालक.”
फोन कट झाला.
नाम्या – ” मॅडम, तुम्हास्नी सांच्याला थांबायला लावलय.”
विजया – ” बरं ठीक आहे.”
नाम्या एकवेळ विजयाला न्याहाळत तिथून निघता झाला. विजया कामात डोके खुपसत साहेबांची वाट पाहू लागली.
सायंकाळच्या वेळेला जो तो घरी जाऊ लागला. वत्सला विजयाच्या जवळ जात म्हणाली, ” आ ग विजया, किती काम करशील, चल ना आता.”
विजया – ” वत्सलाताई, जरा साहेबांकडे काम आहे. त्यामुळे थांबली आहे.”
वत्सला काय समजायचे आहे ते समजली आणि तिथून काढता पाय घेत निघुन गेली. नाम्या, सरपंच काही तरी काम करण्याचा बहाना करत तिथेच थांबले. तिथून थोड दूर जात नाम्याने धनाजीला फोन लावला, ” हॅलो मालक, रस्ता क्लिअर झालाय, या लवकर.”
काही वेळाने पंचायतीत धनाजीचे आगमन झाले. तो येताच काही न बोलता नाम्या आणि सरपंच बाहेर गेले. आत विजया आणि धनाजी दोघेच राहिले.
धनाजी – ” सरपंचाच्या केबिन मध्ये या.”
विजया बरहुकुम धनाजीच्या मागोमाग आत गेली. धनाजी सरपंचाच्या खुर्चीत जाऊन बसला. विजया समोरच्या खुर्चीत बसली. तिची नजर काही केल्या वर होत नव्हती.
धनाजी – ” बोला बाई, काय काम काढलं तुम्ही आमच्याकडं ? “
विजया – ” साहेब, यंदाच्या वेळी आपल्या पॅनल मधून मला तिकीट भेटलं असत तर…..”
धनाजीला अपेक्षित अशी मागणी विजयाने घातली होती. बाईला राजकारणाची चटक लागलेली दिस्तीया. हेच त्याला हवं होतं.
धनाजी – ” ह्या आधी कधी राजकारणाशी संबंध आलाय काय ?”
विजया – ” पोलिस अधिकाऱ्याची बायको मी. माझा संबंध कश्याला येईल.”
धनाजी – ” आ ओ बाई, पोलिस वाल्यांचाच राजकारण्यांशी जास्त संबंध येत अस्तुया. पण तुमचा नवरा तसा प्रामाणिक हुता. लई वाईट झालं बघा.”
विजया – ” मला राजकारणाचा अनुभव तेव्हाच येईल जेव्हा तुम्ही मला एक संधी द्याल.”
धनाजी – ” तसं माझ्या बी मनात हूत तुम्हाला तिकीट द्यायचं. कारण ह्या आधी तुमचं वक्तृत्व पाहिलं आहे म्या. राजकारणाचा अनुभव नाही तुम्हाला पण अभ्यास मात्र आहे.”
विजयाला ते वर्ष आठवले. कॉलेजच्या शेवटच्या वर्षात असताना तिने एका कार्यक्रमात व्याख्यान दिले होते. ज्याचे प्रमुख पाहुणे हेच धनाजी पाटील होते.
विजया – ” होय साहेब, ठाऊक आहे मला.”
धनाजी – ” अगदीच खरं सांगतो. तुम्ही माझ्यासोबत रहा. ह्यावेळी सरपंच देखील तुम्हालाच करीन. फक्त….”
धनाजीचा रोख कश्याकडे आहे हे विजयाने ताडले. ती एक दीर्घ श्वास घेत म्हणाली, ” फक्त मी तुमच्याशी संबंध ठेवावेत हो ना..?”
धनाजी – ” तुम्हा शहरातल्या बायांच ही एक गोष्ट मला आवडत्या बगा. ज्ये बी बोलायचं स्पष्ट बोलायचं. उगच घुमवत फिरवत बसायचं नाही. बरं मग काय ईच्यार हाय तुमचा ?”
विजया – ” गावात आल्यापासून लोकांच्या वासनेने भरलेल्या नजरा झेलत आहे. त्यात मी विधवा बाई. म्हणजे लोकांसाठी खुली तिजोरी. मला तशी पण कोणत्या तरी पुरुषाची गरज लागणारच. जर तुमचा हात माझ्या डोक्यावर असल तर… मी तयार आहे तुमची व्हायला.”
धनाजी नाम्याला फोन लावत म्हणाला, ” बाहेरून कडी लावून तुम्ही आणि सरपंच बाहेर फिरून या.”
कॉल कट करत धनाजी आपल्या जाग्यावरून उठला. केबिनचा दरवाजा बंद झाला.
विजयाच्या देहावर तिसरी मोहर उमटली.
क्रमशः
All reactions:
195195