देशमुख आणि दिघे परिवाराचा लग्न सोहळा अतिशय दिमाखात साजरा झाला. शहरातल्या आठवणीत राहणाऱ्या सोहळ्यांपैकी एक. अरिहंत आणि शाल्मली दिमाखात विवाहबंधनात अडकले. वैभवाचे भरपूर प्रदर्शन करत दोन्ही कुटुंबांनी साजेसे लग्न सोहळ्याचे आयोजन केले होते. लग्नामध्ये साऱ्यांच्या नजरा अरिहंतपेक्षा शाल्मलीच्या व्यक्तिमत्त्वाकडे जास्त वळत होत्या. ती नखशिखांत अप्सरा दिसत होती. तिच्या उंच देहयष्टीला चापून बसलेली भरगच्च पैठणी आणि तिला साजेसा शृंगार प्रत्येक पुरुषाला अरिहंतच्या नशिबाचा हेवा करायला लावत होता. तिच्या अस्पर्श्य मखमली शरीराला पाहून कित्येकजण व्याकुळ झाले होते. तिच्या हालचालींचा मागोवा घेण्यात त्या समारंभाला असलेल्या खुप साऱ्या पुरुषांच्या नजरा गुंतल्या होत्या. ती चालताना कितीही हळुवार असली तरी तिचे अतिशय नाजूकपणे हलणारे स्तनद्वय पाहणाऱ्याला आवंढा गिळायला लावत होते. तिची सायीसारखी मुलायम आणि स्निग्ध त्वचा कशी उष्ण असणार ह्यावर काही चावट बोलणाऱ्या तरुणांमध्ये पैजा लागत होत्या. अरिहंतचे सख्खे मित्र देखील त्यात होते. स्वतः अरिहंत पण खूप अधीर झाला होता. त्याला ती मिळाली आहे ह्या आनंदाचा गंड त्याला मस्ती आणत होता.
अरिहंतला त्याच्या लग्नाच्या दुसऱ्याच दिवशी शाल्मलीला घेऊन स्वित्झर्लंड गाठायची घाई झाली होती. पण त्याच्या वडिलांनी केलेल्या सूचनेनुसार त्याला नरहरी पंडितांच्यासोबत स्नेहभोजन आणि आशीर्वाद असा कार्यक्रम करून मगच पुढे स्वतःचा “प्रोग्राम” आखावा लागणार होता. ते ऐकून खरेतर त्याला नरहरींचा खूपच राग आला होता. पण लग्नाच्या आनंदात त्याने ते आवरते घेतले. शाल्मलीच्या आरस्पानी सौंदर्याला चाखण्यासाठी लागणारा उशीर “वर्थ” आहे असेच त्याला वाटले.
यथासांग प्रस्थापित थोरामोठ्यांच्या सानिध्यात लग्न सोहळा आटोपला. दुसऱ्यादिवशी संध्याकाळी स्नेहभोजनाच्या कार्यक्रमासाठी शाल्मलीच्या घरातले देशमुखांच्या घरी आले. संध्याकाळचे सात वाजले होते. जेवायला अवकाश होता. सगळ्यांचे डोळे नरहरींच्या आगमनाकडे लागले होते. शाल्मली तिच्या आई मंजिरीबाई आणि सासूबाई सुलक्षणाबाईंसोबत होती. सुलक्षणा बाई तिला देत असलेल्या सूचना ध्यानी साचवत शालीनतेची पराकाष्ठा करत होती. अचानक बाहेर दिवाणखान्यामध्ये काही चाहूल लागली. नरहरी पंडित आले असावेत.
शाल्मलीला अचानक वातावरणामध्ये काहीतरी संचारल्याचा आभास झाला. कसले तरी सावट कसलातरी घन कोंदट पणा जणू तिच्या डोक्यावर कोणीतरी ओझे ठेवले. तिच्या कानांचे धडे बसले. काहीवेळ तिच्या सासूबाई आणि आई काय बोलत आहेत हेदेखील तिला ऐकू आले नाही. नंतर मात्र जेव्हा तिचे डोळे उघडले तेव्हा ती हॉल मध्ये होती. सोफ्यावर बसून टीपॉय वरच्या फ्लास्क मधले फूल न्याहाळत होती. ती तिथे कधी आली तिलाच कळले नाही. मध्ये काय बोलणे झाले. आपण काय प्रतिसाद दिला. कशासाठी आपण इथे बोलावले गेलो. तिला काहीही समजले नाही. काहीवेळाने अचानक तिला अवधान आले. समोर एक वृद्ध बसला होता. तिच्याकडे पाहात मंद स्मित करत. तिचे लक्ष त्याच्याकडे गेले. त्याने ओळख असल्याप्रमाणे भुवया उंचावल्या. तिने देखील प्रतिसादादाखल मंद स्मित केले.
“चलतेस?” त्याने विचारले. पण ओठांची काहीही हालचाल नाही झाली.
“हो.” तिनेपण ओठांची हालचाल न करता कसा प्रतिसाद दिला तिलाही कळले नाही. पण एवढे खरे होते कि त्या समोरच्या व्यक्तीचे ऐकणे योग्य आहे एवढेच तिला जाणवत होते. आजूबाजूला सगळेच होते. तिचे आईवडील, सासू सासरे आणि नवरा. पण तिला कशाचेच भान उरले नव्हते.
“तुला नक्की यायचे माझ्याकडे?” त्या व्यक्तीने पुन्हा विचारले.
“होय.” ती म्हणाली.
“आणि तुझ्या नवऱ्याने, आईवडिलांनी किंवा सासू सासर्यांनी विरोध केला तर?” त्याने विचारले.
“तरीही मी त्यांचे ऐकणार नाही.” ती म्हणाली.
“समजा मी त्यांना तुला विरोध करताना हटवले तर तुला चालेल ना?”
“हो.” ती म्हणाली.
” मी तुझा स्वामी आहे आणि तुझ्यावर तुझ्या नवऱ्याहून अधिक माझा अधिकार आहे हे तुला मान्य आहे ना?”
“हो स्वामी.” ती म्हणाली.
” तुला ते सिद्ध करण्यासाठी काही करावे लागेल. असे कर त्यांच्या समोर उठ आणि माझ्या मांडीवर येऊन बस.” समोरून आज्ञा आली.
अरिहंत, सुलक्षणाबाई. मंजिरीबाई, देशमुख आणि दिघेसाहेब हे सर्वजण पाहात होते. शाल्मलीने जागा सोडली. ती उठून नरहरी पंडित बसलेल्या ठिकाणी जाऊ लागली.
“शाल्मली? अगं काय गं?” मंजिरीबाई म्हणाल्या.
अतिशय सावकाश आणि शरीराला कामुक हेलकावे देत शाल्मली चालत होती. सर्वजण पाहात होते. ती त्यांच्या खुर्चीजवळ गेली आणि त्यांच्याकडे पाहात हसली. नंतर तिने नजर अरिहंतकडे वळवली. एक कुत्सित असे हास्य तिच्या चेहऱ्यावर उमटले. सर्वांदेखत तिने नरहरी पंडितांसमोर पाठ केली आणि खुर्चीच्या बॅकरेस्टचा आधार घेत ती हळुवारपणे नरहरी पंडितांच्या एका मांडीवर बसली.
“शाल्मली!!!” अरिहंत डोळ्यातून अंगार फेकत ओरडला.
मंजिरीबाई तिकडे धावल्या. त्या नरहरी बसलेल्या जागी पोहोचणार तितक्यात काहीतरी फुटल्याचा मोठा आवाज झाला आणि जळका देह घेऊन कुबड्या खिडकी फोडत आत आला. त्या आवाजाने सुलक्षणाबाई आणि मंजिरीबाई दोघी किंचाळल्या. साहजिकच त्या दानवाला मानवी संरक्षणाचे कडे काय रोखणार बाहेरील दरवाज्यावर जो असेल त्याच्या देहाच्या चिंधड्या करत नरहरींचा तो नोकर आत आला होता. त्याला पाहताच त्या दिवाणखान्यात असलेल्या सर्वांची भीतीने दैना उडाली. मोठ्याने सर्वजण एकत्रच किंचाळले. त्याच्या हिंस्र आकृतीला पाहताच पहिला पळण्याचा प्रयत्न केला तो अरिहंतने. तो पळण्यासाठी मागे वळणार तोच त्याच्या गुढग्यावर कचकन कुऱ्हाडीचा घाव बसला. भयानक वेदनेने किंचाळत अरिहंत जमिनीवर कोसळला.
“हीहीही..हाहाहाहा… तो पहा माझा नवरा पडला.” शाल्मली टाळ्या पिटत हसत म्हणाली.
नरहरींचा चेहरा हिरवट झाला होता. त्यांचा जबडा वीतभर मोठा झाला होता. डोळे पसरट लांबडे होऊन लाल आणि हिरवे झाले होते. दातांचे सुळे थोडे खालच्या ओठांवर आले होते. त्यांच्या मांडीवर बसलेल्या शाल्मलीच्या साडीतून उघड्या असलेल्या कमरेवर एक हात ठेवत त्यांनी तिला धरली होती. त्यांची बोटे पण हिरवी झाली होती. त्यांची नखे काळी होती. ते तिच्या कमरेची मांसलता गोंजारत होते. शाल्मली त्यांना रेलून बसली होती.
अरिहंतच्या गुढग्यावर वार करणारा भज्या होता. तो हसत हसत अरिहंतला त्याच्या तुटलेल्या पायाला धरून फरफटत नरहरींकडे नेऊ लागला. सर्वजण घाबरून तो तमाशा पाहात होते. सौदामिनी बाई किंचाळत होत्या आणि गणराज देशमुख बेशुद्ध होण्याच्या बेतात होते. दिघे दाम्पत्य घाबरून एका भिंतीला खिळले होते. अरिहंत भयानक किंचाळत होता. भज्याने अरिहंतला नरहरींच्या पायाशी आणून टाकले.
“काय यजमान? कसे वाटत आहे माझ्यासारख्या भणंग आणि दरिद्री पंडितासमोर अशा दयनीय अवस्थेत लोळत पडायला.” असे म्हणून ते खीखीखी करून हसले. त्यांचा आवाज खरखरीत झाला होता. जणू एखादे हिंस्र श्वापद बोलू शकत असेल असा.
“सगळ्या गोष्टी लक्ष्मीच्या परिमाणात तोलणारे तुम्ही धनाढ्य लोक. ज्ञानाच्या शक्ती समोर थिटे आहात. तुम्हा लोकांना भौतिक गोष्टींच्या सुखाची लालसा असते. त्याचा माज तुमच्या वागण्यात दिसतो. पण आमची क्षमता वेगळी. तुमच्याहून जास्त. आम्ही पंचमहाभूतांचा वापर करून सर्व सृष्टीच्या अगणित मितींमधल्या कोणत्याही मितीमध्ये प्रवेश मिळवू शकतो. तिथल्या शक्तींना जागृत करून त्यांचा वापर करू शकतो.” नरहरी बोलत होते. त्यांचा हात शाल्मलीच्या तलम गोऱ्या पोटावर फिरत होता. त्या खरखरीत स्पर्शाने शाल्मली कामोत्तेजक सुस्कारे टाकत होती.
“छे! पण मी कुठल्या अडाणी लोकांसोबत बोलत आहे. मलाही कळायला हवे. अरे मुर्खा ! तुला वाटत होते ना कि तू श्रीमंत आहेस म्हणून बाकीचे यःकश्चित. तसे नाहीये. आज जे सुख तुला मिळणार होते. ते माझ्या कुशीत विसावलंय. तुला काय वाटले धनवंत आहेस म्हणून जगातले काहीही तुझ्यासाठी आहे? भ्रमात आहेस. माझा अपमान केलास उन्मत्त पणाने. तेव्हा तुला अद्दल घडलीच पाहिजे. तुझ्या समोर तुझ्या स्त्रीला भोगून मी तुला अद्दल घडवणार आहे.” असे म्हणून शाल्मलीला त्यांनी एका हाताने अजूनच आवळली.
“आह….! ” शाल्मली ओरडली आणि खळखळून हसली. तिच्या मानेचा गंध घेत नरहरी पण त्या हास्यात सामील झाले.
“पंडितजी अहो भानावर या…असे करू नका. मी तर सदैव तुम्हाला मानत आलो आहे. तुमच्या ज्ञानाच्या शक्तीचा मी कधीच अपमान केला नाही. आम्हावर अशी वक्रदृष्टी धरू नका पंडितजी.” गणराज साहेब अवसान आणून म्हणाले.
” गणराज साहेब…. खूप झाले हो. मलाही अंत आहे. शेवटी चांगुलपणाची कास अति प्रमाणात धरली कि जग कमजोर समजायला सुरुवात करते आणि कुठलीही गोष्ट अति चांगली नाहीच. होणं? तुम्ही हवे तसे वागा. माणसे वापरा त्यांना मारा. त्यांना गुलाम समजून त्यांचा छळ करा. वापर करा. पण त्यातला एखादा शिरजोर व्हायला लागला कि सहन होत नाही. तुमच्या मला मानण्या किंवा ना मानण्याने मला आता काहीही फरक पडत नाही. माझा मार्ग मी धरला आहे. अविश्वसनीय अशी तामसी शक्ती मला सापडली आहे. आता ह्या भौतिक जगाचे रसग्रहण करायची वेळ माझी. मग त्यासाठी मी कोणाला मारले हटवले तर त्यात वावगे काय?” असे म्हणून त्यांनी कुबड्याकडे नजर टाकली. कुबड्या गणराज साहेबांच्या जवळ गेला तत्याच्या हातात मोठा कोयता होता. त्याने गपकन त्याच्या मानेवर मारला.
“अहो……. नाही…. sssss ” सौदामिनी बाई किंचाळल्या.
“बाबा…..ssss ” अरिहंत क्षीण होत जात असलेला दुखरा जीव घेऊन ओरडला.
गणराज देशमुखांचे शीर उडाले आणि भिंतीवर जाऊन आपटले. रक्ताच्या चिळकांड्या उडवत त्यांचा देह खाली कोसळला आणि तडफडू लागला. कुबड्याच्या अंगावर पण रक्ताचा सपकारा उडाला.
“जा… तुझा इनाम घे.” नरहरींनी कुबड्याला आज्ञा केली. कुबड्याने सौदामिनीबाईंकडे पाहात त्याच्या जळक्या चेहऱ्याने हसत तोंडावरून जीभ फिरवली. सौदामिनीबाई त्यांच्या चाळीशीत होत्या. उच्च राहणीमान आणि चांगले खाणे पिणे ह्यामुळे त्या बऱ्यापैकी सुंदर दिसत होत्या. अंगकाठी थोडी स्थूलतेकडे झुकत असली तरी शरीर गच्च भरल्यामुळे मादक होते. मोठाले स्तन आणि भरीव गोल नितंबांमुळे शरीराला सुंदर आकार होता. अंगाने त्या गोऱ्या आणि कांती मुलायम होती. गणराज आणि त्यांचे शारीरिक संबंध अजून येत होते.
भयभीत नजरेने त्या कुबड्याकडे पाहू लागल्या. तो त्यांच्याकडे गेला. त्या तोंड झाकून ओरडल्या. तोवर कुबड्याने त्यांच्या कमरेला हात घालत सहज उचलले आणि खांद्यावर टाकले. त्या त्याच्या पाठीवर गुद्दे मारू लागल्या. अरिहंतने ओरडून उठण्याचा प्रयत्न केला पण भज्याने त्याच्या तुटक्या पायावर जोरात पाय आपटला. कुबड्या त्यांना घेऊन वरच्या मजल्यावर निघून गेला. मागोमाग सौदामिनीबाईंची किंकाळी विरत गेली आणि नंतर धाडकन दार लावल्याचा आवाज झाला.
“आsssssss …..” अरिहंत जिवाच्या आकांताने ओरडला.
हा सर्व प्रकार दिघे कुटुंबीय भेदरून पाहात होते. त्यांना त्यांच्या मुलीच्या अशा वागण्याने भयानक धक्का बसला होता.
“शालू… शालू अगं काय करत आहेस तू?” मंजिरीबाई ओरडल्या.
“दिघे बाई. आपण काळजी करू नका. तिला सुख लागेल नक्कीच माझ्या सानिध्यात.” असे म्हणून नरहरींनी शाल्मलीच्या कानाच्या पाळीला जिभेने स्पर्श केला. त्या स्पर्शाने ती शहारली.
“तुम्ही मला सांगा दिघे तुम्हाला त्यांच्या सानिध्यात सुखी ठेवतात कि नाही?” नरहरी छद्मी हसले.
“काय रे? तू दिघे बाईंना खुश करशील ना? भज्याकडे पाहात नरहरींनी विचारले. भज्याने अरिहंतच्या अंगावर पाय देत त्याला ओलांडले आणि त्या दोघांकडे निघाला.
दिघेसाहेब मध्ये पडले. भज्याने त्यांच्यावर कुर्हाड उगारताच त्यांनी ती वरच्या वर पकडली आणि भज्याच्या छातीत लाथ मारली. त्या लाथेने तो २-३ पावले मागे सरला.
“ह्र्र्रर्र्र…. ” भज्या गुरगुरला.
त्याने अंगावर येणाऱ्या दिघे साहेबांच्या पोटात गुद्दा मारला. तो गुद्दा मारताच त्याचा हात भसकन त्यांच्या पोटातच घुसला.
“आ sssss ” दिघे ओरडले. भज्याने त्याच्या राक्षसी हाताने दिघेंचे पोट फाडले. त्यांची आतडी लोम्बु लागली. ते तिथेच लोळू लागले. रक्ताचा पाट सुरु झाला. त्याचा शाल्मलीवर काहीही परिणाम झाला नाही. तिच्या अंगावर फिरणाऱ्या नरहरींच्या हाताच्या स्पर्शाने ती धुंद होत कामुक सित्कार सोडू लागली होती. नरहरींनी आता तिच्या एका स्तनाचा ताबा घेतला होता. ते तिच्या पदराखालून तिचा स्तन दाबत चोळत होते. शाल्मलीने मान मागे टाकली होती.
“ओह्ह्ह…स्स्स्स्स….” ती सित्कारु लागली. तिच्या कामुक सुंदर चेहऱ्याचे हावभाव टिपण्यात नरहरी व्यग्र होते.
मंजिरीबाई तिथेच चक्कर येऊन पडल्या होत्या. भज्या चालत त्यांच्या जवळ गेला. एकवेळ त्याने नरहरींकडे पहिले आणि गुरगुरला. नरहरींनी वैतागाने तिकडं पाहात त्याला मान हलवून होकार दिला. भज्याने मंजिरीबाईंच्या पदराला हात घालत त्यांच्या छातीवरून तो दूर केला. मंजिरीबाई अतिशय रूपवान होत्या. शाल्मली त्यांचीच छबी होती. वयाच्या मानाने सौंदर्य थोडं कमी झालं असलं तरी त्यांना पाहून लोभ वाटेल अशाच त्या होत्या. त्यांच्या अंगावरचा मांसल पणा त्यांच्या रसरशीतपणामध्ये भरच घालत होता. त्यांच्या स्तनांचा भार तोलत त्यांचा ब्लाउज चांगलाच तणावला होता. त्यांच्या ब्लाउजचे हूक्स खेचले गेले होते. भज्या खाली झुकला आणि त्याने दोन्ही हातानी त्यांचा ब्लाउज धरून ओढला ताडकन सगळे हूक्स तुटले आणि काळ्या ब्रामधले मंजिरी बाईंचे मदनकुंभ अर्धे उघडे झाले. त्याने परत त्यांचा पदर धरून ओढला. त्यामुळे मंजिरीबाई साद उलगडत गडगडत पुढे जाऊन पडल्या. आता त्या फक्त ब्रा आणि परकरमध्ये पडल्या होत्या. भज्याने त्यांचा परकर कमरेपासून तयार टरकन फाडला.
त्यांच्या जाड आणि गोऱ्या मांड्यांमध्ये असलेली छोटी पॅंटी उघडी पडली. भज्या मंजिरी बाईंच्या रसरशीत देहाचे लचके तोडण्याच्या इराद्याने त्यांच्या अंगावर येणारच होता तेवढ्यात त्या घरात एक किंकाळी घुमली. ती ओरड वरच्या मजल्यावर चालली होती. कुबड्याने सुलक्षणाबाईंना अंगाखाली घेऊन कचकवायला सुरुवात केली होती. त्यांच्या नग्न आणि गुबगुबीत देहावर पडून तो त्याचा भयानक मोठा दांडा त्यांच्या योनीमध्ये प्रचंड गतीने काढ घालत होता. त्याची जीभ त्यांच्या गळा मानेवर आणि मधून मधून चेहऱ्यावर फिरत होती. सुलक्षणाबाई भीती आणि किळस दोन्हीमुळे रडत होत्या. नुकत्याच त्यांच्या पतीच्या मृत्यूने झालेला आघात विरलाही नव्हता कि त्यांच्यावर पाशवी बलात्काराची नामुष्की ओढवली होती. त्यांचे शरीर कुबड्याच्या लिंगाच्या दणक्यांनी गदागदा हालत होतं. त्या रडत आहेत हे पाहून कुबड्याला आणखी चेव आला. त्यांच्या चेहऱ्याकडे पाहात त्याने दात काढत हास्य केले. त्यांचा चेहरा धरून त्याने सरळ केला आणि त्यांच्या ओठांच्या पलीकडे त्याची जीभ सारली. त्यांच्या नितंबाना हात घालत तो त्यांच्या सर्वांगावर पसरला आणि त्यांची मांडी धरून ठेवली. तो सुलक्षणाबाईंना त्यांच्याच आलिशान बेडरूममध्ये भोगत होता.
सुलक्षणाबाईंनी कसे बसे त्यांचे ओठ सोडत मोठा श्वास घेतला. तसा दरवाज्याचा दाणकन आवाज झाला. खांद्यावर मंजिरीबाईंना अर्धनग्न अवस्थेत घेऊन भज्यापण त्याच बेडरूममध्ये आला. आल्याआल्या त्याने कुबड्याकडे पाहात राक्षसी हास्य केले. मंजिरी बाईंचा उंच देह त्याने लीलया सुलक्षणाबाईंच्या शेजारी थोडा हातभर लांब अंतरावर ठेवला. बेशुद्ध अवस्थेतल्या ब्रा पॅन्टीमधल्या मंजिरीबाईंकडे सुलक्षणाबाईंनी अतिशय दुःखावेगाने पहिले. भज्याने बेडवर चढत स्वतःच्या कमरेला असलेली लंगोटाची चिंधी सोडली. वरती तो उघडाच होता. बंधातून मुक्त झालेला त्याचा जाडजूड सोटा मंजिरीबाईंच्या गोमट्या देहाकडे पाहून तटतटून फुगला होता. तो मांजरीबाईंच्या फाकलेल्या मांड्यांमध्ये आला. त्यांच्या कमरेला असलेल्या पँटीला खाली खेचत त्याने त्यांची खुरटे केस असलेली योनी उघडी केली.
“अ…..हं….” मंजिरीबाई कण्हल्या.
“ह्र्र्रर्र्र…” भज्या गुरगुरला. कुबड्या आता सुलक्षणा बाईंना जुगत मंजिरीबाईंच्या भरीव गच्च देहाकडे हावरटासारखा पाहात होता. भज्याने मंजिरीबाईंच्या मांड्या धरल्या आणि आणखी फाकवल्या. त्यांची योनी उमलली. भज्या झुकला आणि मंजिरीबाईंच्या योनीमध्ये त्याने जीभ घातली.
क्रमशः
नवनवीन मराठी चावटपणाचा
