मालती आणि परशूराम यादव वय अनूक्रमे ४३ आणि ५४ त्यांच्या स्वतःच्या घरी राहायला आले तेव्हा त्यांची मोठी मूलगी लग्न होऊन तीच्या घरी होती तर धाकटा मूलगा बेंगलोरला शिक्षण घ्यायला गेला होता. दोन्ही मूलांच्या जबाबदार्‍या यशस्वी रित्या पार पाडत नोकरी करणार्‍या परशूराम यादव यांच्या शरिराला पॅरेलिसिसने जखडले होते. त्यांची नोकरी फायरब्रिगेडची होती. सेवेत असेपर्यंत ते शहराच्या अगदी मध्यवस्तीमधे फायर ब्रिगेडच्याच क्वार्टर्समधे राहीले. मागच्या वर्षी आलेल्या अर्धांगवायूच्या झटक्यामूळे त्यांना सर्व्हिस सोडावी लागली. तशी आर्थिक विवंचना ईतकी नव्हती. शहराबाहेर ऊपनगरामधे त्यांनी एक घर बांधले होते. जे बरेच दिवस भाड्याने वापरायला दिले होते. आता ते तिथे राहायला आले होते.
नवरा बायको दोघेच राहत असल्यामूळे दोघे निवांतच होते. अधूनमधून मूलगी, जावई भेटायला येत होते. यादवकाकांची फिजीयो. औषधे,जेवण घरचे आवरणे ह्यात मालतीबाईंचा वेळ जात होता. यादवकाका आराम करत हळू हळू एका खूरड्या पायाने चालत दिवस ढकलत होते.
त्यांना मालतीबाईंचे वाईट वाटत होते. आता थोडे मोकळे जगायचे दिवस आले होते. दोघांना फिरायचे होते. मजा करायची होती. नव्या जागा पाहायच्या होत्या, पण ह्या आजारपणामूळे सगळ्यावर पाणी फिरले होते. शिवाय ईतरही गोष्टींवर चांगल्याच मर्यादा आल्या होत्या. कधी मधी दोघांचा प्रणय अजूनही चालू होता. मालतीचे वय तितके नव्हते. परशूराम वयस्कर झाले होते. पण मालतीचे सूंदर मादक शरिर पॅरेलिसिसच्या आधीपर्यंत त्यांना चेतवत होते. त्या झटक्यानंतर सूंदर मालतीच्या गच्च देहाकडे नूसते पाहून अस्वस्थ होण्यापलिकडे यादव काकांना गत्यंतर नव्हते.
त्यांना जूणे दिवस अजूनही आठवत. मालती साध्या परशूरामच्या गळ्यात माळ घालून आली होती त्यावेळी तीला पाहून त्यांच्या क्वार्टर्स मधल्या सगळ्यांचाच आ वासला होता. १८ वर्षे वय असलेली मालती. गोरीगोरी पान होती. केस भूरकट रेशमी आणि लांबसडक होते. ओठ पातळ आणि गूलाबी होते. नाकाला छान टोक होते. त्यांचे स्मित तोंडभरून असल्यामूळे ओठ पसरले की शूभ्रदंतपंगती हास्य आणखीनच सूंदर करत. शरिराची चण चवळीच्या शेंगेसारखी असली तरी अंगप्रत्यंग योग्यठिकाणी भरला होता. नितळ गोर्‍या रंगावर साध्या ऊन्हामूळे पण रक्तीमा पसरत अशा प्रकारचे अप्रतिम सौंदर्यवती मालती परशूरामच्या साध्या संसारात मनापासून रमली. एक मूलगा आणि एक मूलगी. दोन्ही मूले हूशार आणि देखणी. त्यांच्या संगोपणात मालती परशूरामने काहीही कमी ठेवले नव्हते. मालती सारखीच तीची मूलगीपण अप्रतिम सूंदर निपजली. काॅलेज संपताच तीला एका मोठ्या घरातून मागणी आली आणि तीचे लग्न झाले.
मालतीच्या शरिराचा फाॅर्म तिच्या सरळमार्गी सोज्वळ आयूष्यामूळे तसाच टिकून होता. केस अजूनही पांढरे नव्हते. चेहराही आजिबात सूरकूतला नव्हता. तिचे पोट जराही सूटले नव्हते. बेंबी आजही ऊभट खोल होती. कंबर आणि नितंबांचा घेर त्यांच्या वयाप्रमाणे थोडा वाढून आणखी रसरशीत झाला होता. त्यांची छत्तीसची छाती चालताना अशी मोहक हिंदकळे की समोरच्याच्या काळजाचा ठोका चूकत. घरात त्या कधी नाईटी तर कधी साडी वापरत असे. यादव काका प्रकृतीने धडधाकट आणि मजबूत होते. दोघेही ऊंच आणि अनूरूप असल्यामूळे जोडा साजेसा होता. महीन्यातून दोन तीन वेळा प्रणय करत त्यांनी आयूष्यातला शृंगारिक ताजेपणा तसाच ठेवला होता.
मालती तशी आजपर्यंत यादवकाकांसोबत समाधानी होती. पण हल्ली काळ बरा नव्हता. काकांच्या आजारपणाने त्यांची घडी थोडी बिघडलीच. तशातच असे काही अनपेक्षित घडले की मालतीचे आयूष्य बदलून गेले. काय घडले त्याचीच ही गोष्ट आहे. पात्र खरी आहेत पण परिस्थिती आणि प्रसंग नाही. कल्पोकल्पित कहाणी आहे. आनंद घ्याल अशी आशा आहे.
****
यादवांच्या मागे सानप नावाचे कूटूंब राहात होते. सानप कूटूंब म्हणजे एक पंच्चाहत्तीरतली एक कजाग म्हातारी आणी तीचा मवाली असलेला साठीत पोहोचू लागलेला महा पाताळयंत्री मूलगा माणिक. त्यांचे घर आणि घराच्या मागे चाळी अशा त्यांच्या प्राॅपर्टीच्या जीवावर ते राहात होते. माणिक आणि त्याची आई अतिशय भांडकूदळ स्वभावाचे होते. माणिकचे कधीकाळी एकदा लग्न झाले होते. पण बायकोला त्याने आणि त्याच्या आईने आत्महत्त्या करेपर्यंत छळ करून मारली. त्या दोघांच्या नादाला फारसे कोणी लागत नसे. माणिक चार सहा पोरे पण पाळून होता.
मालती एकदा कपडे वाळत घालण्यासाठी मागच्या दारी ओट्यावर आली. तेव्हा तीने पाहीले कि मागच्या दाराच्या वाॅल कपाऊंडला चिटकवून कोणीतरी गवंडी काही बांधत होता. ती लगबगीने ऊतरून भिंतीपाशी गेली आणि त्या गवंड्याला कामाबद्दल विचारू लागली. तेव्हा तीला कळले की माणिकने त्याला भिंतीला चिटकवून त्याच्या अंगणासमोर एक स्टोअर रूम बांधायला लावली होती.
वाॅलकंपाऊंडच्या बाहेर जागा सोडून मग यादवांनी घर बांधले होते. तेव्हा माणिक जागा बळेच ढापायला पाहात होता हे सरळ होते. तीने त्या गवंड्याला माणिकला बोलवायला पाठवायला सांगितले. तशी तु धीट आणि समजदार होती. माणिक कसा आहे हे ही तीला नीट माहीत होते. मागे पण त्याने असल्या कूरघोड्या केल्या होता. तेव्हा यादवकाकांनी भांडूण त्याला सरळ केला होता. यादवकाकांसमोर त्याचे फारसे चालत नसे. तो त्यांच्याशी अंतर ठेऊनच वागत. आता ते आजारी आहेत म्हणून याने परत मूजोरी करायला सूरूवात केली होती.
तो आला. बनियन आणि कमरेला टाॅवेल असल्या घरगूती गबाळ्या अवतारात होता. पोट सूटलेले आणि काळे कूळकूळीत शरिर. रात्रीची बहूदा नीट ऊतरलेली नसल्यामूळे तांबारलेले डोळे. छितीवर पिकलेल्या केसांचा पूंजका. त्याच्या कानावर, खांद्यावर सगळीकडे केस होते. पण डोक्यावरचं छत्र हरवलं होतँ. झालर ऊरली होती.
“का ओ. तूम्हाला याआधीपण सांगितले आहे न आम्ही ईथे असे चिटकून बांधकाम करायचे नाही म्हणून. मूद्दाम करता का?” मालती कडाडली.
“मूद्दाम कूठं करतोय. जागेची गरजय म्हणून करतोय. आन तूम्हाला काय गरज हाय का त्या जागंची? तूमी तरी कशाला भांडण काढताय?” माणिक तीच्या साडी खोचल्यामूळे ऊघड्या पडलेल्या गोर्‍या तलम पोटाकडे पाहात म्हणाला.
मालतीने पदर सरळ करत पोट झाकले.
“आम्ही आमची जागा सोडून घर बांधले आहे. त्यावर ऊगाच अनाधिकृत कब्जा करायला जाऊ नका. हे असले काहीही करायचे नाही.” ती म्हणाली.
“हे बघा बाई ऊगं वाढवू नगा. नवरा आजारी हाय ना त्याच्याकडं लक्ष द्या. काय? मला जे करायचय ते मी करणार. कोण आडवं जातं तेच बघतो.” तो म्हणाला.
“असं का? करा तूम्ही बांधकाम. सांगते मग मी.” मालती काहीतरी ठरवून निक्षूण म्हणाली होती.
“काय करणार गं तू?” माणिक चिडून म्हणाला.
“नीट भाषा करायची. अगं तूगं करून बोलायचं नाही समजलात ना. तूम्ही करा बांधकाम. मी काही बोलत नाहीये.” मालती म्हणाली आणि ऊलट्या पावली फिरली. तीच्या सळसळत जाणार्‍या पाठमोर्‍या गोर्‍या कायेकडे पाहात रागाने धूमसणारा माणिक त्या गवंड्याला ओरडला.
“आता तूला अर्धांगवायू झाला का. मादरचोद ऊरक लवकर ते काम!”
दोन दिवसांनी ते काम संपले. तिसर्‍या दिवशी सकाळी माणिकला जाग आली ते काहीतरी खणण्याच्या आवाजाने. आणि सोबतच त्याच्या म्हातारीच्या कर्णकर्कश आवाजाने. ती कोणालातरी मोठ्याने बडबड करत होती. तो डोळे चोळत बाहेर आला. तर वाॅल कंपाऊंडला लागून असलेल्या त्या बांधकामावर दोन मजूर पहार आणि कूदळ चालवत होते. मालती ओट्यावर ऊभी होती. तीच्या सोबत दोन माणिकच्याच वयाचे ईसम होते. त्यातला एक भलताच बलदंड होता.
“अय! कोणाच्या परमिशननी हात लावला ईथ. भाड्या निघ ईथला.” असे म्हणत माणिक तिथे आला. तेवढ्यात ते दोघेपण माणिककडे आले.
कारे? तू.. माणिक सानप ना?” त्यातला पहिलवानसारख्या दिसणार्‍या माणसाने त्याला विचारले.
” का तू कोणे तूला मी वळख सांगाया?” माणिक तशाच गूर्मीत म्हणाला.
“मी ईथला डि.वाय एस.पी. आहे. परशूराम यादव मित्र आहेत माझे आणि हे भारद्वाज सर परशूरामसाहेबांचे व्याही. तूला त्रास द्यायला आवडतो का लोकांना? आमचे नातलग आहे ही फॅमिली. त्यांना तूझ्यामूळे परत कसलाही त्रास झाला. ऊलटा टांगून मारिन हा?” असला दम दिल्यावर माणिकची फाटली.
“साहेब कशापायी तोडताय. नूकसान व्हतय माझं.” तो काकूळतीला येऊ लागला होता.
“तूला मालती ताईंनी बजावले होते ना नको करू. ठेव्हा माजल्यासारखा वागला. आता बांधलेलं तूला अद्दल घडावी म्हणूनच तोडतोय. परत लक्षात ठेवशील. ” डिवायएसपीच्या समोर माणिक काय बोलणार.
“सगळं नीट साफ करायचं आणि सगळा राडा ह्याचा दारात टाकायचा मग जायचं काय?” डिवायएसपी त्या मजूरांना म्हणाला.
माणिकच्या नाकावर टिच्चून मालतीने त्याला अद्दल घडवली होती. माणिकचे काहीही चालले नाही. त्याचा संपूर्ण तेजोभंग झाला होता. त्याला परिसरातले आता आजिबात किंमत देणार नाही हे कळून चूकले. मालतीच्या मागे एवढा स्ट्राँग बॅकअप असैल असे त्याला स्वप्नातही वाटले नाही. तो चरफडत बसला. पण सूडाची भावना त्याच्या मनात धगधगत होती. एका बाईकडून हार पत्करने त्याला आजिबात मानवले नव्हते.
ऊन्हाळ्याचे दिवस होते. मालती आणि यादवकाकांची झोपायची खोली हाॅलला लागून होती. पण ती छोटी होती. आताशा काका जोरजोरात घोरत त्यामूळे मालतीला त्या खोलीत झोप लागणेच दूरापास्त झाले होते. त्याच गरम खूप होत होते. मालती हाॅलमधे येऊन झोपू लागली पण तीला तिथेही गरम होत होते. तीला गरमी आजिबात सहन होत नव्हती. काका एकदा झोपले कि सकाळशिवाय ऊठत नसत. असही आता एकत्र झोपायचा फार काही ऊपयोग नव्हता. मालती आणि काकांमधे शरिरसंबंध राहीलाच नव्हता.
मग एकदा तिच्या लक्षात आले कि किचनमधे मागचे दार थोडे ऊघडे ठेवले तर तिथून गार झूळूक येते. मग तीने किचनमधे चटई टाकून तिथे झोपायला सूरूवात केली. तिच्या आणि सानपांच्या घरामधे असलेल्या बोळीतून येणारा वारा तीला आल्हाद शितलता पोहोचवू लागला आणि आता ती शांत झोपू लागली. झोपताना मालती नाईटीमधे झोपत असे. तीला श्वासावरोध आणि गरमी दोन्ही नकोशा होत त्यामूळे ती अंगातली ब्रा काढून फक्त निकर आणि नाईटीवरच झोपत असे.
एका रात्री तीला झोप येत नव्हती. दूपारी जरा जास्त झोपल्यामूळे झाले असावे असे तीला वाटले. ती ऊठून बसली. रात्रीचे पाऊणे बारा झाले होते. ती ऊठली. किलकिले असलेले किचनचे दार तीने ऊघडले आणि बाहेर आली. तीला थोडे बरे वाटले. तीच्या गाऊन मधून तीच्या हिंदकळणार्‍या स्तनांवर हवेच्या थोड्या गारव्याने काटा चढला. ती ओट्यावर चालू लागली. तीने तीचे लांब सडक केस मागे मोकळे सोडले आणि दोन्ही हाताने सावरू लागली. दोन्ही हात मागे गेल्यामूळे कंबरेला छान बाक येऊन तीचे नितंब मागे फूलारले. स्तनांना ताण बसून ते पण पूढे आले. तीच्या भरलेल्या शरिराचा आकार तिच्या नाईटीमधून मादकपणे दिसू लागूला. ओट्यावरच्या बल्बच्या प्रकाशात तीची सूवर्णकांती आणि भूरे केस खूपच मादक दिसत होते.
हे सर्व पाहणारा एकच प्रेक्षक तिथे होता. तो म्हणजे माणिक. त्याच्या पाडलेल्या बांधकामाच्या ढिगार्‍यावर ऊभा राहून हातात बिअरची बाटली घेऊन ती पित बाहेर आलेल्या मालतीकडे पाहात होता. ह्या आधी त्याने कैक वेळा तीच्याकडे पाहीले होते. पण आज रात्रीच्या वेळी तीला असे नाईटीमधे पाहून त्याचे डोकेच फिरले.
मालतीचे आव्हानात्मक सौंदर्य त्याला खूणावू लागले. वैश्यांना अंगाखाली घेऊन कंटाळलेल्या त्याला रसरशीत मालती पाहून कामाग्नी भडकलेला जाणवला. माणिक सेक्सच्या बाबतीत अतिशय रानटी होता. वेगवेगळ्या पूरूषांना अंगावर घेणार्‍या वेश्यापण त्याला घाबरत. त्याला कारण होते. त्याचे भयानक आकाराचे आवजार आणि त्या अवजाराजोगे आलेली वासनेची भयानक भूक. तो खूपखूप वेळ एखाद्या स्त्रीला भोगू शकत होता. त्याच्या शरिरामधे असलेली काम वासनेची गरमीने आज मालतीने चांगलीच वाढवली. आधीच तो सूडाने पेटला होता. त्यात दोन तीन बिअर त्याच्या डोक्यात भिनल्या होत्या.
मालती ह्या सगळ्या पासून अनभिज्ञपणे ओट्यावर चकरा मारत होती. माणिकच्या घराकडे अंधार असल्यामूळे तो तीला दिसत नव्हता. पण माणिकला सगळा नजारा स्पष्ट होता. तीच्या चालण्याने हिंदकळणारे तीचे मोठ ऊरोज पाहून माणिकच्या कमरेखाली रक्तप्रवाह दौडू लागला. त्याच्या लिंगाचा आकार ऊत्तेजनेने वाढू लागला. लूंगी घातलेल्या माणिकने लूंगीवरूनच आपले लिंग चोळले. काहीवेळाने मालती आत गेली. तीने ओट्यावरचा बल्ब बंद केला.
“आयला ह्या बाईच्या. हिला घ्यायला पायजे.” तो मनात म्हणाला. डोक्यात भिनलेल्या बिअरने त्याच्या मनातली धास्ती पूसून टाकली होती. तो पून्हा त्याच्या बेरकी पणाच्या आवेशात आला होता. मालतीचा नवरा काही करू शकनार नाहीये. ती एकटीच आहे. हीच संधी आहे. असले विचार त्याच्या मनात काळवंडून आले. त्याने घटाघट ऊरलेली अर्धी बिअर संपवली. घरात गेला. लूंगी सोडली. अंडरवेअर काढली. बाथरूममधे जाऊन लघवी केली. परत नूसतीच लूंगी गूंडाळली. येता येता अजून एक बिअर त्याने फ्रिजमधून काढली आणि ती पीत पीत मालतीच्या घराच्या भिंतीजवळ आला. त्याने पाहीले की किचनचे मागचे दार किलकिले ऊघडे होते. तिसर्‍या बिअर ने तो आता डूलत होता.
बिअरची बाटली त्याने भिंतीवर ठेवली आणि भिंतीवर चढत मालतीच्या घराच्या आवारात ऊतरला. मागे वळून त्याने बाटली ऊचलली. चालत झूलत तो ओट्यावर चढला. बिअरची बाटली तोंडाला लावून मोठा घोट मारला. त्याचे थूलथूलीत पोट हलत होते. अंगाला घामाने कोटींग केले होते. आता जरा सावध होत तो किचनच्या दारापाशी गेला. अगदी हळूवारपणे त्याने दार ढकलले. बोटभर ऊघडल्यावर त्याने आत डोकावले. आतमधे बारिक शक्तीचा एक बल्ब चालू होता. वर सिलिंगला एक फॅन फिरत होता. आतला नजारा पाहून त्याच्या नाकपूड्या फूलल्या.
मालती पालथी झोपली होती. तीचा एक पाय गूढग्यात वळून वर गेला होता. नाईटी वर सरकून तीच्या मांड्या ऊघड्या पडल्या होत्या. पालथी झोपल्यामूळे तीचे मदमस्त नितंब फूलारून स्वतःचा भरघोसपणा सिध्द करत होते. तीच्या गोर्‍या ऊष्ण मांड्या पाहून माणिकच्या तोंडाला लाळ सूटली होती. त्याने बिअरचा आणखी एक मोठा घोट मारला. हलकेच दार ऊघडून आत आला. मागे वळत त्याने आवाज न करता किचनच्या दरवाजाची कडी घातली. मालतीला तसेच सोडून तो किचनमधून हाॅलकडे गेला. त्याने पाहीले कि बेडरूमचे दार ऊघडे आहे. त्याने आत डोकावले यादव काका शांतपणे घोरत होते. बेडरूमचे दार पण त्याने कडी लाऊन घट्ट बंद केले. त्याला मालतीला भोगताना कसलीही अडचण नको होती.
हा धटींगण घरात घूसल्याचे तीला माहीतही नव्हते. दार ऊघडे ठेऊन झोपायच्या चूकीच्या सवयीमूळे मालती आता अडचणीत आली होती. माणिकने मालतीच्या अंथरूणात येत खाली बसला. त्याने आवाज न करता बिअरची बाटली बाजूला ठेवली. मालतीच्या अर्धनग्न मांड्यांकडे अनिमिष डोळ्यांनी पाहात त्याचा थरथरता हात ऊचलला गेला आणि मालतीच्या गोर्‍या मांसल पोटरीवर त्याने तो ठेवला. तीच्या ऊष्ण अंगाची तलमता अनूभवत माणिकने एक सूस्कारा सोडला. तीच्या पोटरीवर त्याने वरखाली चांगला तीनचार वेळा हात फिरवला.
मालतीला झोपेत असल्यामूळे तो स्पर्श तितका जाणवला नाही. पण नंतर मात्र जेव्हा माणिकचा हात तिच्या पोटरीवर फिरत गूढगा ओलांडून तीच्या मांडीच्या मागच्या भागावर नितंबांकडे जायला लागला तशी तीला हळूहळू जाग यायला लागली. तीचे डोळे बारिक ऊघडले आणि तीने समोर पाहीले. काळा कूळकूळित केसाळ जाडजूड देहाचा माणिक तीच्या जवळ बसला होता आणि त्याचा हात तीच्या नितंबावर पोहोचला होता.
ती खडबडून जागी झाली आणि ऊठायला गेली तसा क्षणार्धात माणिक तीच्या अंगावर झेपावला. तीच्या तोंडून किंकाळी बाहेर फूटायच्या आतच माणिकने तीच्या तोंडावर गपकन हात ठेवला. मालती झगडू लागली पण वजनाने जड असणार्‍या माणिकच्या अंगाखाली तीला हलताही येईना.
“लय गांड मटकवत चालतीना? लय माज आलाय तूला. आज जिरवतो सगळा!” मिणिक दातओठ खात बोलला.
मालतीने तीच्या ऊजव्या पायाला कसाबसा त्याच्या अंगाखालून बाहेर काढला आणि गूढग्यात पाय वाकवत त्याला ढकलण्याचा प्रयत्न केला. पण त्याचा भार काही केल्या तीच्याने हालेना. माणिकची तीच्या तोंडावर हाताची पकड एकदम ताकदीने बसली होती. मालतीने पाय तर बाहेर काढला पण त्यामूळे माणिकचे काम सोपे झाले. त्याने सरळ तीच्या नाईटीच्या आत हात घालत तीच्या मांसल नितंबावरच्या काळ्या पँटीला ओढले आणि तीच्या जांघांच्या खाली सरकवली. काय झाले ते मालतीला कळताच माणिकने तोंडावर दाबलेल्या हाताखालीच तीच्या घशातून अस्फूट किंकाळी गेली. तीची पँटी खाली सरकल्यामूळे माणिकला त्याच हाताला वाव मिळाला आणि त्याने तीच्या योनीवर हात नेला.
गेले दहा अकरा महीने यादवकाकांचे आजारपण, काळज्या, चिंता.. ऊपचार ह्या सर्वांमधे मालतीच्या शरिराची ऊपासमार तीच्या मनामधे सर्वांत मागे फेकल्या गेली होती. तीचे सौंदर्य खरेच खूप ऊपाशी होते. गेल्या काही वर्षांतच तीच्या आणि यादवकाकांच्या शारीरिक सबंधांत तोचतोच पणा आल्यामूळे असेही ती मानसिक पातळीवर तेवढी काही तृप्तता अनूभवत नव्हती. आज खूप दिवसांनी तीच्या योनीला कोणाचातरी स्पर्श झाला होता.
तीच्या शरिराच्या तारा त्या अनाहूत परिस्थितीमधे झंकारल्या गेल्या होत्या. समोरची व्यक्ती अतिशय नालायक होती. पण ती आज तिथे ऊपस्थित होती. मालतीच्या नैतिकतेचा आज कस लागणार होता.
– क्रमशः
नवनवीन मराठी चावटपणाचा
