मास्तर भाग 1

उजव्या अंगठ्याचे नख तुटून त्यातून भयानक कळ आणि सोबत रक्त जात होते. थंडीची रात्र असल्यामुळे ठणका जरा जास्तच जाणवत होता. ती काही कळ येण्याची एकच जागा नव्हती अंगावर, कमरेमध्ये, हनुवटीवर, गुढगा, खांदे. सगळे सगळे काही ठणकत होते. एक दातही पडला होता. तोंडातून वाहिलेले रक्त खुरट्या दाढीतून ओघळताना सुकले होते. कपडे धुळीनं चिखलाने माखले होते. गालफाड, कपाळ, कानशिले सगळे काही माराने सुजले होते. हाताची बोटे बुटांच्या पायाखाली चेंगरून सोलटून आग आग करत होती. अंगात उठायची ताकत नव्हती. शर्ट पॅन्ट फाटली होती. जोड्यांचा पत्ता नव्हता. हॅन्डबॅग कुठंतरी अंधारातच पडली होती. शोधायला आणि शोधण्यासाठी उठायला अंगात त्राण नव्हते.
योगेश भोजने उर्फ भोजने मास्तर.

आयुष्याची पातळी खालावत जाऊन शेवटी आता तो गावकुसाबाहेरील रस्त्यावर मार खाऊन पडला होता. त्याच्यासारख्या प्रतिष्ठित कार्यात असणाऱ्या माणसावर हि वेळ काही पहिल्यांदा आली नव्हती पण त्या त्या वेळी तो निसटला होता. दरवेळी तसेच घडेल असे थोडी असते. ह्यावेळी नियतीच्या कचाट्यात सापडला आणि तुडवला गेला. रस्त्याच्या बाजूला असलेल्या गवतात पडला होता. पावसाळ्यामुळे सगळीकडे चिखल झाला होता. वारा झोंबत होता. उठता येणार नव्हते त्यामुळे पडल्यापडल्या मदतीची वाट पाहण्यावाचून गत्यंतर नव्हते. तोवर गत आयुष्याने केलेल्या चुकांची भरपाई कशी केली ते आठवण्याचा चाळा मनाने सुरु केला.

योगेश तसा फार अवगुणी नव्हता. माध्यमिक वर्गांवर इतिहास, नागरिकशास्त्र आणि भूगोल शिकवणारा साधा झेडपीचा शाळामास्तर. आठ दहा वर्षे शिक्षण सेवक म्हणून काढल्यावर वयाच्या ३६व्या वर्षी पर्मनंट झाला. तोवर धड नोकरी नव्हती त्यामुळे लग्न नव्हते. कशीबशी आयुष्याची गाडी इतरांची प्रगती, इतरांच्या चांगल्या नोकऱ्या, सुंदर मुलींसोबत इतरांचे लग्न आणि त्यांचे बहरलेले आयुष्य बघत पुढे पुढे सरकत होती. पण त्याच्याही आयुष्यात दैवाने उशिरा का होईना बरे दिवस लिहिले होते. नोकरीला लागल्यावर त्याचा भाव वाढला. सगळीकडे प्रशंसा, प्रतिष्ठा आणि कौतुक मिळू लागले. झेडपी ची मास्तरकीची नोकरी म्हणजे आयुष्यभराची सुरक्षितता होती. वय निसटून चालले होते तेव्हा आई-वडिलांना त्याच्या लग्नासाठी विचारपूसही आपसूक सुरु झाली. योगेशचे वय जास्त असल्यामुळे त्याला स्थळे काही नीटशी मिळेनात. वय झालेल्या किंवा काही अडचण असलेल्या मुली सांगून येत होत्या. त्यात त्याला हुंडयाचीसुद्धा अपेक्षा होती. एका नातेवाईकाने तर चक्क विधवा मुलगी सुचवली. तेव्हा मात्र त्याचा सय्यम सुटला. नातेवाईकाच्या नादाला लागण्यापेक्षा त्याने सरळ तालुक्यातील एका वधुवर सूचक मंडळात नाव नोंदवले.

स्वतःचा घरासाठी केलेलं कोणतेही काम वाईट नसते….. प्रणय कथा लिहिण्याची ही पहिलच वेळ आहे. तरीही काही सूचना असतील तर त्या जरूर सांगाव्या जेणेकरून पुढील कथांमधील या सुधारणा…
वधुवर सूचक मंडळाच्या एका कार्यक्रमाला तो आईवडिलांना घेऊन गेला.
तिथे त्याला ती दिसली. शुभदा.

एका गरीब याद्निकी करणाऱ्या भिक्षुकांची सुंदर मुलगी. छोट्या मंदिराचे पुजारीपद आणि याद्निकी ह्यावर गुजराण करणारे ते कुटुंब त्यांच्या २२-२३ वर्षांच्या मुलीला घेऊन तेथे आले होते. तिला मागणी येत होती. पण घराच्या दारिद्र्यामुळे शुभदाचे वडील तिचे लग्न करू शकत नव्हते. बारावीपर्यंत शिक्षण झालेल्या शुभदाच्या पाठीवर तिची पंधरा सोळा वर्षांची बहीण आणि दहाबारा वर्षांचा भाऊ अशी भावंडे होती. तिच्या सौंदर्याकडे पाहून लग्नाला उत्सुक असणारी मुले तिच्या वडिलांच्या गरिबीकडे पाहणाऱ्या आईबापांकडून दाबली जात होती. योगेशचे आईवडील पण काही वेगळे नव्हते. पण सरत चाललेले त्याचे वय हा त्यांच्या चिंतेचा विषय होता. तेव्हा योगेशने शुभदा बेल्हे आवडली हे आईवडिलांना सांगताच ते विचारपूस करायला आयोजकांकडे गेले. त्यांनी योगेशच्या आईवडिलांना शुभदाच्या गरीब आईवडिलांशी भेटवले. दोन्हीकडून संगनमताने योगेश आणि शुभदाच्या वाङ्निश्चयाचा निर्णय घेण्यात आला. शुभदाचे वडील आनंदाने भरून पावले. मुलीला गव्हर्मेन्टमध्ये नोकरी करणारा शिक्षक मुलगा नवरा म्हणून लाभला, तिचे आयुष्य मार्गी लागले एवढेच त्या भाबड्या दाम्पत्याला समाधान देणारी बाब होती. वयामध्ये अंतर जास्त होते पण शेवटी मुलगी आनंदात आयुष्य घालवणार होती. साध्या पद्धतिने मुलीच्याच घराच्या अंगणात लग्न करायचे ठरले. एक महिन्याने लग्नाचा सोहळा पार पडला योगेश आणि शुभदा योगेशच्या घरी आले.
शुभदा तारुण्याने मुसमुसलेली उफाड्या देहाची गोरी गोमटी अतिशय सुंदर मुलगी होती. ५’३” ची उंची आणि उंचीला साजेसे पुष्ट उरोज आणि घाटदार नितम्ब. तिच्या प्रमाणबद्ध शरीराला पाहून कित्येकजण घायाळ होत असत. तर योगेश दिसायला सरासरीपेक्षाही खाली, रंगाने पक्का आणि अंगाने बेढब होता. त्याला थोडे टक्कलही पडू लागले होते. त्याने शुभदाशी लग्न करण्याचे एकमेव कारण म्हणजे तिचे सौंदर्य हेच होते. अशी मुलगी त्याच्याशी लग्न काय बोलणेही पसंत करू शकली नसती. फक्त परमनंट नोकरी आणि शुभदाची परिस्थिती एवढ्याच गोष्टी दोघांना एकत्र आणू शकल्या. उभ्या आयुष्यात त्याच्याशी एकही मुलगी कधी मैत्री करण्याच्या दृष्टीने बोलली नव्हती कि त्याचा कुठल्याही स्त्रीजन्य पदार्थाशी कधी संबंध आला होता. तिला पाहून त्याच्या वासनेचा आगडोंब उसळून बाहेर आला होता.

शुभदा अतिशय तरल स्वभावाची फारसे जग न पाहिलेली निरागस मुलगी होती. तिला जीवनसाथी कसा हवा ह्याबद्दल फार काही अपेक्षा नव्हत्या. आईवडिलांवर विश्वास टाकून त्यांचे ऐकणे हे तिच्या मनाला माहित होते. “नवऱ्याचे ऐकणे हे पत्नीचे प्रथम कर्तव्य आहे.” हा आपल्या आईकडून मिळालेला पारंपरिक उपदेश तिने मनात चांगलाच कोरून ठेवला होता. योगेश मात्र बाहेर जगात वावरलेला, स्वार्थी, लोभी आणि कामुक स्वभावाचा इसम होता. नव्या घरात गांगरून गेलेली शुभदा फक्त सर्वांचं ऐकण्याचे काम करत होती. सासू सासर्यांना एक हुंड्याची गोष्ट सोडता शुभदा आवडली. त्यांनी त्या गोष्टीला फाटा दिला. तिच्या तरुण वयाला आणि सौंदर्याला पाहून मात्र योगेशचा आत्मविश्वास कमी पडत होता. घरी येणाऱ्या पै पाहुण्यांच्या, आजूबाजूच्या तरुण मुलांच्या नजरेला शुभदा फारशी पडणार नाही ह्याची काळजी तो घेत होता. अतिशय सुंदर मुलगी बायको म्हणून मिळाल्याबद्दल त्याच्या नातेवाईकांमध्ये कौतुक, असूया आणि नवल सर्वच काही दिसत होते.
लग्नानंतर आवर-सावर करत ४-५ दिवस गेले. त्यांच्या २ खोल्यांच्या घरामध्ये तो आई वडील आणि आता शुभदा असे राहायला लागले. वडील घराच्या बाहेर असलेल्या ओसरीमध्ये एका बाकड्यावर झोपत तर आई स्वयंपाक घरामध्ये मध्ये झोपू लागली. बाहेरच्या खोलीमध्ये योगेश आणि शुभदा. स्त्रीची जवळीक योगेशला आयुष्यात पहिल्यांदाच मिळणार होती. पहिल्यांदाच भयानक लज्जाभावाने शुभदा जेव्हा योगेशच्या बाजूला अंथरुणात आडवी झाली तेव्हा तिच्या सर्वांगाला कापरे भरले होते. आईवडिलांनी निवडून दिलेल्या व्यक्तीला आपले सर्वस्व वाहून देण्याचा संस्कार तिच्यावर चांगल्याप्रकारे ठसला होता. योगेशला घाई झाली होती पण शुभदाच्या सौंदर्याने त्याच्या पौरुषाचे खच्चीकरण केले होते. त्याला स्वतःबद्दल विश्वास वाटत नव्हता कि आपण शुभदाच्या सौंदर्याचे नीटपणे रसपान करू शकू कि नाही. आपल्या पौरुषाने तिला प्रभावित करू शकू कि नाही. मनाची संभ्रमित अवस्था कशीबशी सावरत त्याने कुशीवर वळत शुभदाच्या अंगावर हात टाकला. शुभदाने उर भरून श्वास घेतला. आयुष्यातला पुरुषाचा सहेतुक पहिलाच स्पर्श.

शुभदाने डोळे मिटून घेतले होते. अंधार होता तरी तिला आणखी अंधाराची गरज वाटली. तिला माहित होते तिच्यासोबत आता जे होणार आहे त्यामध्ये तिला स्वतःला स्वाहा करायचे आहे. योगेश तिच्या जवळ सरकत तिला खेटला. तिच्या अंगाचा गंध त्याला बेभान करत होता. तिच्या पदराला हात घालत त्याने अंगावरून साडी दूर केली. त्याला समोर जे दिसले ते पाहून वेड लागायची वेळ आली होती. लाल रंगाच्या ब्लाऊजमध्ये शुभदेचे तटतटलेले स्तन आणि शुभ्र ताशीव सपाट पोटावर असलेली उभी खोलगट नाभी. त्याचे हात थरथरू लागले. भयंकर थंडीचा झटका त्याला बसला. त्याने तसाच थरथरता हात तिच्या पोटावर ठेवला. तिच्या तलम त्वचेची अनुभूती घेत त्याने हात खालीवर करायला सुरुवात केली. शुभदा आवंढे गिळत होती. त्याचा हात वर सरकत गेला आणि तिच्या टरारलेल्या डाव्या स्तनावर त्याने पंजा ठेवला. तो कडक स्तन त्याने दाबताच त्याला भयानक उत्तेजना जाणवली. अचानक त्याचा सय्यम ढासळून त्याची जागा भयानक कामुक वादळाने घेतली. समोर असलेली अद्वितीय सौंदर्यवती आपल्या उपभोगासाठीच आहे अशी प्रखर जाणीव त्याच्या मेंदूत धुसली आणि तिच्या अंगावर पाय ठेवत त्याने तिचा स्तन मळत तिच्या मानेत तोंड खुपसले.

शुभदाच्या उष्णतेने आणि सुगंधाने तो पिसाळला. तिच्या गळ्यामानेंची चुंबने घेत त्याने तिच्या स्तनांमध्ये तोंड खुपसले. तिथे ओठांनी चुंबत चाटत त्याचे हात तिच्या सर्वांगावर फिरू लागले. त्याचा एक हात तिच्या पायाशी येत त्याने तिची साडी वर केली. गोऱ्या गोऱ्या पायांवरील साडीचे आवरण वर येत असताना त्याने खाली नजर टाकली तिचे नितळ गोरे केशविरहित पाय पाहताना त्याला त्याचे लिंग भयानक कडक झालेले जाणवले. भर्रकन त्याने तिची साडी वर घेत तिच्या मांड्या उघड्या केल्या आणि त्यांवर त्याने पटकन हात ठेवला. असा स्पर्श त्याच्यासाठी स्वप्नातीत होता. स्त्री इतकी मुलायम असू शकते त्याला काहीच कल्पना नव्हती. त्याच्या लिंगाच्या टोकाशी त्याला वीर्याचा थेम्ब जमा झाल्यासारखे वाटले. त्याने पटकन स्वतःचे बनियान अंगातून काढले. स्वतःचा पायजमा कमरेतून सरकवला. अंडरवेअर सरकवत त्याने स्वतःचे चार साडेचार इंची लिंग मोकळे केले. तिला परत एकदा खेटला तसे त्याचे लिंग तिच्या गोऱ्या मऊ मांडीला चिटकले तिचे चुंबन घेण्यासाठी तो वाकलाच होता तितक्यात त्याच्या लिंगाच्या मांडीवरच्या घर्षणाने त्याचा उत्तेजनेचा चर्मबिंदू त्याने गाठला. त्याला ते सर्व काही सहनच झाले नाही.

“आःह्हह्ह…..” असे कण्हत तो विर्यपतीत झाला. त्याच्या लिंगातून बाहेर पडणाऱ्या पिचकाऱ्या शुभदाच्या मांडीवर उडाल्या.

शुभदाला योगेश तसाच शांत झाल्याचे कळले. तिला ना उत्तेजना जाणवली ना तिच्या स्त्रीत्वाचा काही भाग सुखावला. ती कोरडीच राहिली. पुढल्या रात्री अतिशय घाईने योगेशने शुभदाला पहिल्या प्रथम नग्न केली तेव्हा त्याच्या उत्तेजनेच्या कडेलोट तिच्या गरम अंगाला स्पर्श करूनच झाला. तो तिच्याकडे नीटसे पाहूही शकला नाही. तिसऱ्या रात्री खेपेला तो कसाबसा तिच्या नाजूक योनीमध्ये प्रवेश करू शकला परंतु २-३ झटक्यांमध्येच तो गार झाला. त्याचे छोटे लिंग तिच्या नीटसे आतही घुसू शकले नाही. तिचे तारुण्य आणि शरीराचा उष्मा असा बेफाम होता कि योगेश तिच्या समोर काही क्षणच स्वतःला रोखू शकत होता. जवळजवळ तिच्या पाळीचे काही दिवस सोडले तर २ महिने योगेशला तिला स्वतःच्या कमतरतेमुळे नीटसे भोगता आले नाही. एकदा वीर्यपतन झाल्यानंतर त्याला उत्तेजना अजिबातच जाणवत नसे. शुभदा वयाने लहान असल्यामुळे तितकी परिपक्व नव्हती त्यामुळे शरीरसुखाची इतकी काही गोडी तिला लागली नव्हती.

दोघांमध्ये शारीरिक संबंधच नीट नव्हता तर संवादही फारसा घडत नव्हता त्याला कारण होते दोघांमधले वयाचे अंतर. कुठे बाहेर फिरायला जावे म्हणावे तर योगेशला असे वाटायचे कि लोक त्याला हसतील. एवढी सुंदर बायको आणि आपण कसेसेच. त्याचा न्यूनगंड उफाळून बाहेर येत असे. तिच्या तरुण वयाला साजेसे वर्तन योगेशकडून घडणे जवळजवळ अवघड होते. शुभदा कुठेही कमी नव्हती. स्वयंपाकात अन्नपूर्णा तर शयनात रंभा. सर्व बाजूनी गुणी अशा तिचे वैवाहिक आयुष्य सामान्याहूनही सामान्य होते.
लग्नानंतर आलेल्या पहिल्या दिवाळीला शुभदा जेव्हा माहेरी गेली तेव्हा तिची भेट तिच्या बालपणीच्या लग्न झालेल्या मैत्रिणीशी झाली. मंजू . शुभदाचे लग्न अचानक ठरले आणि झाले ते मंजुला कळले होते. पण लग्नाला यायला जमले नसल्यामुळे दोघींमध्ये काही बोलणेच झाले नव्हते. खुप दिवसांनी भेटल्यावर दोघींमध्ये संवाद घडला.

“काय गं शुभा कसे आहेत आमचे भावोजी. मी ऐकले आहे शिक्षक आहेत. बरेच काही शिकवले असेल न तुला?” मंजू म्हणाली.
“छान आहेत.” शुभदा म्हणाली खरी पण अंदाज तर तिलाही नव्हता नीटपणे.

“हं… चला म्हणजे आमच्या शुभाला गोडी लागली तर.” मंजूने तिला कोपरखळी मारली.
“गोडी? कसली?” शुभदाने न समजून विचारले.
“कसली काय? सध्या रोज रात्री कसले कसले गोड गोड प्रकार सुरु असतील न तुमच्यात. त्याची गोडी.” मंजू म्हणाली.
“गप गं… तुला काही लाज.” शुभदा लटके रागावत म्हणाली.
“अच्छा.. लाज… आपल्या दोघींमध्ये? बरं.. आता काय बाबा दुसरीकडे सगळी लाज मोकळी होत असल्यामुळे कुठेतरी लाज धरायला हवी ना? बरोबर आहे तुझं.” मंजू तिला आणखी चिडवत म्हणाली.
“नालायक.. गप कि. ह्यासाठी अली आहेस का? मला छळायला?” शुभदा तिला धपाटा मारत म्हणाली.
“बरं… शेवटचा प्रश्न. एका रात्रीमध्ये कितीवेळा? मला खात्री आहे.. आमचे भावोजी तुला रोज ३-३ वेळा तरी नक्की पीडत असतील.” मंजू म्हणाली.
“तुझ्या जिभेला हाड नाही पण ताबा तरी असू शकतो ना? कि दिलीये देवाने म्हणून कसेही वापरतेस.” शुभदा वैतागत म्हणाली.
“अगं असं काय करतेस. मी माझे सांगते, माझे हे तर मला रात्री २ वेळा आणि पहाटे पहाटे परत उठवून… काय दिवस होते म्हणून सांगते शुभदा. सुरुवाती सुरुवातीला खूप त्रास झाला. पण नंतर ते स्वर्गसुख.. ती ग्लानी.. अहाहाहा …हं ..! आता रोज नाही, पण आठवड्यातून ३-४ वेळा तरी नक्की असतेच. ए .. तू एवढी सुंदर आहेस.. तुझा नवरा काय अवस्था करत असेल ना तुझी …? बिच्चारं माझं नाजूक फुल ते !” असं म्हणून मंजू हसू लागली.
त्या संभाषणानंतर मात्र शुभदाला योगेशची कमतरता समजून चुकली. आपला नवरा कमी पडत आहे हि जाणीव तिला झाली. पण प्रणयसुख तिला अजूनतरी पूर्णतः मिळाले नसल्यामुळे तिला मंजू काय म्हणते ते कळतच नव्हते. तिने नीट विचार केला आणि तिच्या लक्षात आले. आपल्या नवर्याच्या मनात आत्मविश्वासाची कमी आहे. वयाने जास्त असल्यामुळे ते आपल्याशी मैत्रीपूर्ण संबंध ठेवत नाहीत. सतत गंभीर आणि अबोल असतात. जुजबी उत्तरे देतात. शुभदासाठी दिसणे गौण होते. पण किमान प्रेमाने वागणूक तरी द्यावी अशीतरी अपेक्षा आता तिच्या मनात उत्पन्न झाली. पण शुभदा हे सर्व मनातून बाहेर काढून तिच्या नवऱ्याला सांगू शकणार नव्हती. तिचा अबोल स्वभाव आडवा येत होता. दिवाळीनंतर घरी परतल्यावर मनाचा दगड करून तिने एक-दोन वेळा तिच्या नवऱ्याला बोलते करण्याचा प्रयत्न केला. पण काहीही निष्पन्न झाले नाही. आणखी काही दिवस असेच गेले.

एक दिवस शुभदा घराच्या बाहेर असलेल्या ओसरीत वरच्या तुळईला बांधलेल्या दोरीवर धुतलेले कपडे वाळत घालत होती. तेवढ्यात तिच्या कानावर हाक आली. “अक्का … ए ..आक्का…!” तिने कपड्यांआडून पहिले कोणीतरी वयस्कर माणूस दारात उभा राहून हाक मारत होता. ती पुढे झाली.
“आपण?” तिने विचारले.
सडसडीत अंगाच्या , उंचपुर्या काळ्यासावळ्या, झुपकेदार मिशी असलेल्या त्या व्यक्तीने शुभदाकडे आपादमस्तक पाहून घेतले.
“तू.. योगेशची नवरी ना गो?” त्याने विचारले.
“हो..पण…” ती विचारेपर्यंत तिची सासू बाहेर आली.
“अरे गोविंदा… ये ये…अगं हा योगेशचा सर्वात धाकटा मामा… तुमच्या लग्नाला यायला जमले नाही याला. त्यामुळे तुला नाही माहित.” सासू तिला माहिती पुरवत म्हणाली.
शुभदाने पटकन कमरेचा खोवलेला पदर काढत डोक्याभोवती घेतला आणि मामांच्या पाया पडली.

“सौभाग्यवती भव! निवड सुंदर आहे हो योग्याची.” गोविंदमामा म्हणाला आणि शुभदाच्या हातात पिशवी देत म्हणाला. सगळे आत गेले.

“तुमच्या लग्नाला आलो नाही त्यामुळे सुनेला काही सुनमुख म्हणून देता आले नाही. येताना आवर्जून हे सोन्याचे कानातले घेतले. हे घे अक्का. पोरीला दे.” दुपारी जेवता जेवता गोविंदमामाने शुभदाच्या सासूकडे कानातल्या कुड्यांची डबी देत सांगितले.
“अरे कशाला एवढा खर्च करायचास?” सासू म्हणाली.

“अक्का एकतर ह्या पोराचे लग्न उशिरा झाले. मग सगळे रीतसर करायला नको का? आता माझी बायको जिवंत असती तर तिनेच केले असते सर्व. असो.” मामा म्हणाला. त्यावरून ते विधुर आहेत हे शुभदाला कळले.
संध्याकाळी योगेश आल्यावर मामाला पाहून आनंदला.
“२-३ दिवस जरा तहसिलात काम आहे. तुझीही मदत लागणार आहे मला.” असे मामाने त्याला सांगितले.
त्या रात्री मामा आणि योगेश बाहेरच्या खोलीत झोपले. शुभदा आणि तिची सासू किचनमध्ये झोपल्या.

तहसिलातले काम जरा लांबले. म्हणून मग मामाचा मुक्कामही वाढला. योगेश इकडे थोडा कासावीस झाल्यासारखा झाला होता. शेवटी एके रात्री योगेशने त्याच्या बाबांना किचनमध्ये झोपायला लावले आणि स्वतः बाहेरच्या खोलीमध्ये शुभदासोबत झोपला. त्याचा तो पुचाट प्रणयाचा खेळ त्यादिवशी तो खेळला आणि झोपी गेला.
-क्रमश: