गाव तसं चांगलं … भाग ७

अखेर विजयाने धनाजीशी लगट करत सरपंचाची खुर्ची मिळवली. गावात असलेला तात्यांचा मान लक्षात घेता त्यांना उपसरपंच बनवण्यात आले. विजयाच्या निवडीला फारसा विरोध तसा झाला नाही. वत्सला ह्यात आडकाठी करेल असं धनाजीला वाटत असताना देखील वत्सलाने उ का चू केली नाही. ह्याचेच धनाजीला आश्चर्य वाटले. विजयाला आपल्या त्यागाचे सार्थक झाल्याचा आनंद होता. आपले बहुमोल शील तिने त्या वासनांध आमदाराला देऊन जो त्याग केला होता. त्याची परतफेड त्याने चांगल्या प्रकारेच केली होती.

विजया गावात आली होती शेती सांभाळत, नोकरी करत मुलांचे संगोपन करण्यासाठी. पण, ऐन उमेदीत नवरा गेल्याने शरीराची होत असलेली उपासमार शेवटी सहन न झाल्याने तिला बबन्याला जवळ घ्यावं लागलं. त्याची आई बायजा, महाकारस्थानी बाई ! ” मी बबन आणि अनिलची खाज मिटवावी म्हणून हिनेच मला झुलवत त्यांच्या अंगाखाली घातली. त्या हराम्यांनी एका दुपारी संधी साधून मला पुरती झवून टाकली. ह्यांच्या फोटोच्या समोरच मला नागडी करून हेपलु लागले होते. छपरी कुठले ! आणि ती बायजा, ती तर उघड्या डोळ्यांनी ते सर्व पाहत होती. तिच्या चेहऱ्यात अंगार फुलला होता तेव्हा. तेव्हाच मी ठरवले, आता आपल्या बाटलेल्या देहाचाच उपयोग करून गावात आपली पत वाढवायची.”

ह्या अश्या सगळ्या भानगडी पार करत विजया इथेपर्यंत आलेली. आता इथून पुढे काय होते ते पाहू.

विजयाच्या देखरेखीत गावचा कारभार सुरू झाला. आमदार आता गावची जबाबदारी विजयाच्या हाती सोपवून आपल्या इतर कामांमध्ये व्यस्त झालेले. अधून मधून विजयाची आठवण आली की, बोलावणे धाडले जात होते. विजया पण धनाजीशी एकरूप झालेली. तसाही धनाजी तिला मुठीत ठेवण्याचा प्रयत्न करत नव्हता. त्यामुळे सुरुवातीला अवघडून जात असलेली विजया आता त्याच्याशी मोकळ्यापणाने वागत होती. त्यांच्या ह्या जवळीकी गावच्या लोकांना कळून चुकल्या होत्या. ” काल परवा गावात आलेल्या ह्या बाईली नं आमदाराला पुरत पागल केलं की ओ ! ” असं गावात दबक्या आवाजात बोललं जाऊ लागलं. हे दबक्या आवाजातील बोलणं विजयाच्या कानावर जातच होतं. पण ती त्याकडे दुर्लक्ष करत होती. गावात अश्या आंबट गोड चर्चा होतच राहतात, तेव्हा आपण त्याकडे न पाहिलेल बरं, ह्या मताची ती होती.

आमदारांशी संबंध ठेवताना विजया खूप खबरदारी घेत होती. एरवी ती लोकांमध्ये वावरताना शालीनतेचा पदर ओढूनच वागत असे. कमी पण मृदू बोलणे, विरोधकांवर टिका करत न बसता गावच्या विकासावर चर्चा करणे हे आदर्श राजकारण तिने अवलंबले होते. ज्याच गावच्या लोकांकडून कौतुक होत होते. आमदाराची रखेल बनलेली असून देखील तिने आपले वैश्यापण लोकांकडून लपवून ठेवलेले. कोणाशीही झोपायला ती रांड थोडीच होती !

विजयाच्या शरीरयष्टीत देखील बदल झालेला. एका रांगड्या मर्दाचे हात सतत अंगावरून फिरत असल्याने योग्य तिथे उभार आलेला. स्तन आणि नितंब बाहेर डोकावू लागलेले. चेहराही उजळला होता. तरी पण ती भडक मेकअप च्या फंदात पडणारी नव्हती. तिचा संस्कारीपणा इतरांना दाखवण्यापुरता तरी मर्यादित होता.

दिवस पुढे सरकत होते. विजया गावात नवनवे उपक्रम राबवण्याच्या प्रयत्नात होती. तिला तसा सहभागही मिळू लागलेला. गटारीच्या जाचातून ग्रामस्थांची सुटका करण्याच्या विचारातून तिने पॅक बंद गटारी बांधायच्या ठरवल्या. परंतु ह्यातही एक समस्या आडवी आली. विरोधी पॅनल मधून निवडून आलेले संपत आणि रणजित आपल्या ह्या विभागात गटारी करायला विरोध करू लागले. हि गोष्ट धनाजीच्या कानावर घालावी म्हटलं तर गावात उगीच दोन गटात वाद होईल आणि लोकांची विनाकारण डोकी फुटतील. नको ! त्याच्या त्या कानावर पण ही गोष्ट जायला नको.

दुपारच्या वेळी केबिनमध्ये विजया ह्याच गोष्टीचा विचार करत बसलेली. तोच वत्सला आत आल्याने तिची तंद्री भंग पावली.

वत्सला – ” ताईसा, आज अश्या गप्प गप्प का हाईसा ?”

विजया – ” ह्या विरोधी पक्षातल्या लोकांनी अगदी विट आणलाय. काही गरज नसताना विरोध. गावचा विकास थांबतोय ह्याने, ह्याचे काही भानच नाही ह्यांना.”

वत्सला – ” आ वं ताईसा, ह्ये इरोधी पक्ष असच असत्यात बगा. त्यांना फकस्त आपल्या कामाला विरोध करायचा असतो. विकासाशी त्यांचं काही देणं घेणं नसतं. ह्यावर उपाय एकच – काय ते समोरा समोर बसून बोलायचं. म्या सांगते संपत अन् रणजित ह्यांच्याच अंगात गर्मी हाय. बाकी आबासाहेब मात्र देवमाणूस हाईती. त्यांच्या कानावर ही तक्रार घाला. काहीतरी तोडगा ते नक्की काढतील.”

वत्सलाच्या ह्या सल्ल्याने विजयाचे डोळे चमकले. तिला तो सल्ला रूचलेला होता.

विजया – ” वत्सला, तुझा हा सल्ला योग्य आहे. आपण आजच सायंकाळी त्यांच्या घरी जाऊया.”

वत्सलाचा तीर एकदम सही निशाण्यावर लागलेला.

वत्सला – ” ठीक हाय, सांच्याला च्या – पाणी झालं की जाऊ.”

विजया निश्चिंत झाली. आबासाहेबांबद्दल तिच्या कानावर आले होते. राजकारणातील मुरब्बी व्यक्ती पण बडेजाव नाही. शांत आणि संयमी. निदान त्यांना तरी गावच्या विकासाची कणव असणार. परंतु आज संध्याकाळी विजयाचे हे सारे अंदाज फोल ठरणार होते.

सायंकाळी सगळी कामे आटपून दोघीही आबांकडे निघाल्या. अंतर फारसे नसल्याने दोघी पायीच जात होत्या. अंधार पडू लागलेला, गायकवाडांच्या वाड्यात दिवेलागण झालेली. नोकर निर्विकार चेहऱ्याने आपापली कामे करत होतीत. वाड्यात माणसे असून पण शांतता पसरलेली. वत्सला तिथे बऱ्याच वेळा येत असल्याने ती तडक विजयाला घेऊन आबांच्या खोलीत शिरली. अंगात बंडी, पांढरे धोतर नेसलेले आबा आराम खुर्चीत बसलेले, शेजारी संपत आणि रणजित कोणत्या तरी विषयावर त्यांच्याशी गप्पा मारत होते. विषय रंगात आलेला. पण ह्या दोघींच्या आगमनाने चर्चेवर लगाम लागला.

आबा विजयाकडे पाहत मंद हसले, संपत आणि रणजित एकटक तिच्याकडेच पाहत होते.

आबा वत्सलाकडे पाहत म्हणाले, ” बोला वत्सलाबाई, आज हिकड येणं कुठं केलं ? त्ये बी सरपंचबाईंना सोबत घेऊन.”

वत्सला – ” आबा त्ये ताईंची एक समस्या होती. ताई बोला की…”

आबांकडे पाहत विजया म्हणाली, ” आबा, गावचा विकास डोळ्यासमोर ठेवून मी काम करत आहे. विरोध फक्त निवडणुकीच्या काळापुरता मर्यादित ठेवत नंतरच्या काळात प्रगतीकडे पुढाऱ्यांनी लक्ष द्यायला हवे, ह्या मताची मी आहे. आपले वयक्तिक हेवे दावे आपण गावच्या विकासात का मधी आणायचे ? त्यात गावकऱ्यांचा काय दोष ? आबा, गावचा विकास व्हावा, हे वैर विसरून गावाने एकत्र यावं असं माझं प्रामाणिक मत आहे बघा. जर तुमची देखील अशी इच्छा असेल तर ह्या दोघांना समजावा.”

विजयाचे हे ऐकुन आबांच्या चेहऱ्यावर छद्मी हास्य पसरले. विजयाच्या जवळ जात ते म्हणाले, ” बाई, गावचा विकास ह्ये आमचं बी ध्येय हाय. ह्या साठीच ह्या आबा गायकवाडानं हाडं झिझवली. एकमेकांच साथ असल तर काय बी अशक्य नाय. मी तुला साथ देईन तु बी मला साथ दे.”

आबांच्या स्वरातून कामुकता डोकावूं लागलेली. अलगद त्यांचा हात विजयाच्या खांद्यांवर विसावला होता. आबा आपल्या इतक्या जवळ कधी आले ? ह्याचे तिला भानच राहिले नव्हते.

विजयाने आबांचा हेतू भापला, संपत आणि रणजितची वासनांध नजर तिने हेरली. दाराकडे वळताच ती स्तब्ध झाली. कारण दार बाहेरून बंद झाले होते. विजयाला काय कळायचे आहे ते कळले. हा विरोधकांनी रचलेला सापळा होता तर ! म्हणजे वत्सला पण….!! क्षणभर तिला गरगरू लागले. ह्या गावातल्या लोकांच्या दुसऱ्या जाळ्यात पण ती आपसूक ओढली गेली होती. तिला भोवळ येऊ लागली. पहिल्यांदा त्या बायजाने फसवल आणि आता ह्या वत्सलाने ! ” परमेश्वरा ! ” असा टाहो फोडत ती खाली कोसळणार तोच संपत पुढे आला आणि त्याने विजयाला अलगद झेलली. संपतने तिला मिठीत भरली. त्याच्या त्या पोलादी आलिंगनाने विजयाला ग्लानी आली. तिला गुदमरून येऊ लागले. तिचा तो देह घामाने चिंब होऊन थरथरत होता. विजयाने किलकिल्या डोळ्यांनी संपतकडे पाहिले. ३५ वर्षाचा तो काळाकुट्ट इसम, चेहऱ्यावर असलेले डाग त्याची भेसुरता आणखीनच वाढवत होते. त्याच्या डोळ्यात वासना तुडुंब भरलेली, ओलसर जीभ त्याच्या ओठावर फिरू लागलेली. त्याच्या तोंडाची लाळ विजयाच्या छातीवर पडली. ते ओलसर दव शरीरावर पडताच विजयाला किळस आली.

विजयाचा गोरा चेहरा, त्यावर जमा झालेले घर्मबिंदू, तिने मारलेल्या परफ्यूम मध्ये तिच्या घामाचा सुगंध मिसळून दरवळत होता. त्याने वेडावलेले ते तिघे. विजयाला भोगायला आधिर झालेले. पहिला मान ज्येष्ठांचा असतो त्यामुळे तो मान आबासाहेबांना मिळणार होता. विजयाला संपतने आबांच्या पलंगावर आणून झोपवली.

फॅन चालु करत तिघांनी आपले शर्ट काढले.

क्रमशः

All reactions:

226226