एक महिना झाला विजयाला ग्रामपंचायतीत नोकरीला लागून. या काळात तिच्या गावात बऱ्यापैकी ओळखी झाल्या. सुरुवातीला फक्त कामापुरत बोलणारी विजया हळू हळू लोकांशी मोकळेपणाने बोलू लागली. माणसांना तिच्याशी साधं बोलण देखील अंगावरून मोरपीस फिरवल्याचा भास देऊन जात असे. धनाजी तर जेव्हा केव्हा पंचायतीत जाई तेव्हा नकळत एक कटाक्ष तिच्यावर टाकतच असे. एका योग्य वेळी ही नक्कीच आपल्या अंथरुणात असणार असा आशावाद त्याच्या मनात फुलत होता.
गावात येऊन महिना होत आला असल्याने आता ह्या ग्रामीण वातावरणाबद्दल विधवा, एकाकी विजयाला आपुलकी वाटत होती. कालपर्यंत लोकांच्या वागण्यातला छपरीपणा, मवाली प्रवृत्ती तिला आता चांगली वाटू लागली. चौकातून जाताना पाहत असलेली वासनांध नजर तिच्या काळजात गोड सणक देऊन जात असे. कालपर्यंत काळे कुळकुळीत, दाढी वाढवणारे, वाकडे – तिकडे केस कापणारे, तोंडात चोवीस तास मावा – गुटखा चगळणारे मवाली पाहताच किळस येणाऱ्या विजयाला त्यांचं ते रांगड रूप भारावून टाकत होतं. त्यांची काम करण्याची क्षमता, त्यांचं स्पष्ट बोलणं, मध्येच विनोद करणं ह्या गोष्टी शहरी विजयाला अगदी नवीन होत्या. परंतु गावातले जीवन नव्याने पाहत असलेली ती आता ह्या गोष्टींना नव्या दृष्टीने पाहू लागली होती. तश्यातच तिच्या घराजवळील बबन्या ह्या वरील निकषांमध्ये बसणारे एक मूर्तिमंत उदाहरण. ऐन तिशितल्या ह्या बबन्याचे अजूनही लग्न झालेच नव्हते. कसे होणार, दिवसभर हमालीचे काम करून रात्री ढोसून घरात दंगा करणाऱ्या मुलाचे लग्न होईलच कसे ! तरी बी कधीतरी आपलं लग्न होईल ह्याच आशेवर त्याचे प्रयत्न सुरू होते. सुरुवातीच्या काळात विजया त्याच्या कुटुंबाशी व्यवहार टाळत होती. पण नंतर शेजारपणामुळे त्यांच्याशी संवाद होत राहिला. बबन्या विजयाची छोटी मोठी कामे करत असे. त्यामुळे त्यांच्यात थोडं फार बोलण चालन घडून येत होतं. घरात दोन तरण्या मुली असल्या कारणाने विजया त्याला घरात येऊ देत नव्हती. पण तरीही त्या दोघी घरी नसल्या की बबन काही तरी कामानिमित्त घरात येत असे. बबन्याला विजया आणि तिच्या परिवाराच्या राहणीमानाबद्दल अप्रूप होते. इतकं शहरी वागणं, बोलणं, वावरण तो ह्या कुटुंबाच्या रूपाने पाहत होता. नाही म्हटलं तरी त्याला त्यांचे आकर्षण होतेच. त्या विपरीत विजयाला त्यांच्या राहणीमानाचे आकर्षण वाटू लागले होते. बबन्याची आई, त्याची बहीण साधं आयुष्य जगतात. थोडा वेंधळेपणा आहे खरा पण असो, माणसं चांगली आहेत. बबण्याची बहीण पल्लवी आणि विजयाची मुलगी शुभांगी यांच्यात मैत्री झाली होती. तर त्याची आई बायजाबाई विजयाकडे येत जात असे. नवख्या विजयाला ह्या कुटुंबाचा आधारच वाटू लागला. हि बायजाबाई भलतीच चहाडीखोर होती. इकडच्या तिकडच्या खबरा तिखट मीठ लावून बायकांना सांगण्याचा तिला शौकच होता. गावात अशी एक तरी बाई असतेच काडी लावणारी. त्यात त्यांना एक प्रकारचा आसुरी आनंद जो मिळत असतो. गावातल्या बायकांचं लफड ही बायजा विजयाला सांगत असे. सुरुवातीला कानाडोळा करत असलेल्या विजयाला ह्या अश्या गोष्टींमध्ये नंतर नंतर रस वाटू लागला. बायजाचे ते सांगणे ती कान देऊन ऐकू लागली. एक एक प्रकरण ऐकताना विजयाच्या अंगाची लाहीलाही होत असे. नुकतीच चाळीशी पार केलेली बाई ती. तशी अजुन तरुणच. नाही म्हटलं तरी तिच्यातल्या स्त्री सुलभ भावना ह्या अकाली आलेल्या वैधव्याने दबल्या होत्या. ज्या वयात कामजीवन अधिकच फुललेले असते त्याच वयात तिचा नवरा तिला सोडून गेला होता. सुगंधित सरबताचा काठोकाठ भरलेला प्याला समर फक्त तोंडी लावून गेला होता. धकाधकीच्या पोलिसी जीवनात असे समागमनाचे प्रसंग कमीच येत असत. पण ते आलेले प्रसंग दोघेही मन भरून जगत असत. म्हणूनच तर त्यांची संसार वेल फुलत जाऊन त्यावर तीन अंकुर फुटले होते. पण नंतरच्या काळात मुलं मोठी होत गेलीत आणि दोघांना एकमेकांचा सहवास कमी मिळू लागला. बिचारी विजया रात्र रात्रभर अशी बेडवर तळमळत पडलेली असणार. पहाटे कधीतरी आलेला समर तिला न उठवताच झोपी जात असे. पाच वर्षे अशीच अर्ध्या अर्धवट प्रणयात जात असतानाच समर जग सोडून गेला. त्याला जाऊन चार महिने होत आलेले. पण ह्या चार महिन्यात तिची वासना कुठल्या कुठे विरून गेलेली. पण आज बायजा सांगत असलेल्या कथनाने आपली ती भावना पुन्हा डोके वर काढू लागली आहे. ” काय विचार करत आहेस तू विजया ! छी !! आ ग तुझी मुलं आता तरुण झालीत आणि तु हा असला विचार ! शोभत का ग तुझ्यासारख्या पतिव्रतेला. ” त्याच क्षणी तिचं दुसरं मन म्हणत असे, ” ह्यात गैर काय आहे. माझ्या मनात उमलनाऱ्या भावना नैसर्गिक आहे. ह्या वयात सेक्सची भूक असतेच तिव्र. पती असताना दुसऱ्या पुरुषाचा विचार करणे हा खरा व्यभिचार आहे. मला नाही काही वाटत ह्याचे हो. मी माझी जवानी का व्यर्थ घालवू.” एक ना अनेक विचार तिच्या मनात पिंगा घालत होते. रात्री अंथरुणात पडल्यावर नकळत तिचा हात दोन्ही मांड्याच्या मध्ये आता जाऊ लागला होता. एक हलकासा हुंकार तिच्या खोलीत कामवासना उद्देपित करत होता.
ही बायजा शेजारच्या इतर बायकांना देखील, ” पोलिसाची बाई कशी माझ्याशी घसटीत हाय ” हे अगदी तोऱ्यात सांगत होती. बायकांना देखील या गोष्टीचे आश्चर्य वाटेल. ” इतकं शहरात राहून आलेली ही बाई, ह्या अश्या लोकांच्या नादी काय म्हणून लागली असल ? ” दुसऱ्या क्षणी ह्याच बाया ” जाऊ दे आपल्याला काय करायचंय ” असं म्हणून विषय झटकत असत. दरम्यान मद्यपी मित्र आणि थोरल्या बहिणीने अनिलचे कान भरून त्याला जमिनीची वाटणी मागायला भाग पाडले होते. अनिलने देखील विजयाकडे वाटणी मागितली. पंचांच्या साक्षीने जमिनीची वाटणी झाली. पाच एकर जमीन विजयाच्या वाटणीला आली. कधीतरी शेताला पाय लावणाऱ्या विजयाने बबन्याची मदत घेत ऊसाची लागवड केली. बबन्या आणि विजयाची आता शेतीच्या कामाच्या निमित्ताने जवळीक वाढू लागली होती. दुपारच्या वेळी बबन कधी कधी विजयाच्या घरीच जेवत असे. तिच्या मुलांना पहिल्यांदा हा प्रकार किळसवाणा वाटत होता. पण नंतर ते ही नॉर्मल वागू लागले. दिनेश तर बबनला ‘ दादा ‘ म्हणत असे.
एका रात्री उशिरा कामावरून आलेला बबन जेवायला बसला. बायजा त्याला जेवण वाढून त्याच्या जवळच बसली होती. पल्लवी कडेलाच झोपली होती. झोपण्याचे सोंग घेऊन ती दोघांचे बोलणे ऐकू लागली.
बायजा – ” बबन्या, शिकार जाळ्यात सापडलय. संधी बघून झडप घाल एकदाची.”
बायजाने दाखवलेला हिरवा कंदील पाहून बबन्याच्या मनात उखळ्या फुटू लागल्या. आनंदाने तो म्हणाला,
बबन्या – ” म्हंजी विजया……….!”
बायजा ( हिकडे तिकडे बघत ) – ” व्हय. आज तिच्यातला बदल जाणिवला. तिला वाटतंय आपल्याला बी कोणी तरी आवळून टाकावं. म्या फकस्त खडा टाकलाया. पाणी कितपत ढवळलय त्ये तु उद्या दुपारी बघून घे.”
बबन्या – ” पण आये, त्यी उद्या नाय न गं करू लागली तर…??”
बायजा – ” आ र सुरुवातीला प्रत्येक बाय अशीच करत अस्तिया. पण पुरुषानं तिला एकदा आपली मर्दानगी दावली म्हंजी बाई आपुआप अंग ढिल सोडत असती बग.”
बबन्या – ” एकदा का ती भालेरावांची बाई अंगाखाली आली. की आपला बदला पुरा होईल बघ.”
बायजा – ” व्हय, तूझ्या आजीला त्या सुभानरावान् ( विजयाचा सासरा ) कर्जाच्या नावाखाली लई भोगलं होतं. आता तुला त्याच्या सुनला भोगून हिशोब पूर्ण करायचा हाय.”
बबन्या – ” आय, तु काळजी करू न गं. असं झवतो ना त्या विजयाला….!! पुरता वसूल करतो सारा अपमान. तु बिनघोरी ऱ्हा. उद्या काय करायचं त्ये मी बघतू.”
बायजा – ” हा, तु आता जेवून झोपी जा.”
बबन्या आणि बायजा झोपी गेले. हास्याची एक लकेर चेहऱ्यावर उमटवत पल्लवी देखील झोपी गेली.
दुपारच्या वख्ताला पंचायतीतले काम आटपून विजया शेताकडे निघाली होती. प्रवासासाठी तिने स्कुटी घेतली होती. निवडणुका तोंडावर असल्या कारणाने तसेही तिचे पंचायतीत फारसे काम नसायचेच. त्यामुळे ती उरलेला वेळ शेतीला देऊ लागली होती. आजही ती दुपारच्या वेळेस शेतात आली. तिचं ते सात्विक सौंदर्य तापत्या उन्हात खुलून दिसत होतं. तिला सुटलेला घाम तिची कांती चमकवत होता. फिकट निळ्या साडीत ती अप्सराच दिसू लागली.
गाडीवरून उतरून ती बबनजवळ आली. बबन पाण्याचा चेंबर दुरुस्त करत होता. विजया आल्याचे पाहताच तिच्याकडे स्मित करत बबन म्हणाला, ” बाईसाब, ह्यो चेंबर बी ऐन येळेस बंद पडला. जरा खुलून बघतो.” ” बघू काय झालंय.” असं म्हणत विजया तिकडे जाऊ लागली. तोच चेंबर सुरू झाला अन् पाण्याचा फवारा दोघांच्याही अंगावर उडाला. चेंबर पाहायला खाली वाकलेल्या विजयाच्या भरदार छातीवरच पाणी उडाले होते. अगदी नेम धरून टाकल्यागत. तिच्या स्तनांची कारागिरी पाण्याने धुवून काढल्याने स्वच्छ, स्पष्ट दिसू लागली होती. घुमुटावर असलेला कळस ज्या मानाने दिसतो, त्या मानाने तिची स्तनाग्रे दिसू लागली. तिचं ते लावण्य उपाशी बबन्या आ वासून पाहत होता. त्याहून उपाशी असलेल्या विजयाला बबण्याची ती नजर साद घालून बोलवू लागली. बबनच्या पँटमध्ये उभारलेला तंबू विजयाला दिसला. तिला लाज वाटू लागली. तिथून ती काढता पाय घेत शेडच्या दिशेने चालू लागली. तोच तिथे झालेल्या चिखलाने तोल जात विजयाचा पाय ‘ घसरला.’ घसरलेली विजया थेट गेली बबनच्या कुशीत. दोघांच्या घामाची गंध एकमेकात मिसळून गेली. बबनने विजयाच्या दंडाला गच्च धरले. त्याच्या हाताचा चिखल विजयाच्या गोऱ्या दंडाला लागला. आज इतक्या दिवसांनी तिचा असा कोणीतरी करकचून दंड धरला असावा. बबनच्या मर्दानी स्पर्शाने विजयाचा हळवा कोपरा डोकं वर काढू लागला. ” आज शरीरधर्माला जागून स्वतःला ह्या बबनच्या हवाली करणेच तिला नैतिक वाटत असेल. शरीराची भूक भागवण्यात कसला आलाय अनैतिकपणा. आणि लोकांच्या नजरेत असेल हा व्यभिचार ! पण पण… काय सांगू अन् कुणाला सांगू..!! रात्र रात्रभर नरम बेडवर आसुसलेल्या अवस्थेत नुस्ती तळमळत पडलेली असते मी. आ ह…! अंगातून सुटणारे उष्ण हुंदके… तोंड दाबून बंद करावे लागतात. पण आता, आता नाही..! तसंही इथे कोणालाच काही कळणार नाही. शेड मध्ये जाऊन करूया. कोण नसतेच शेतात ह्या वेळी.”
विजयाने आता नैतिकतेचा बुरखा फाडत नग्न होत बबण्याचा कवेत जायचा निर्णय घेतला. आपसूक ती त्याला म्हणाली, ” शेडमध्ये चल, जरा ‘ काम ‘ आहे.”असं म्हणत विजया झपझप पावले टाकत शेडकडे निघाली. ‘ काम ‘ ह्या शब्दावर विजयाने दिलेला जोर बबनच्या लक्षात आला. ” आय ला, बाय फसली, काय न करताच…” असं मनात म्हणत अगदी ऐटीत तो विजयाच्या मागोमाग शेड मध्ये घुसला. विजया आत उभी होती. बबनने आतून कडी लावली. विजयाने आपले केस मोकळे सोडले, विचाराने तिचे उरोज धपापत होते. बबनला तिचं हे रूप आव्हानच देऊ लागले. पण त्याने स्वतःवर आवर घातला. विजया त्याच्या जवळ येत म्हणाली, ” बबन, चारच महिने झालीत रे आमचे हे जाऊन. तेव्हापासून मीच आमच्या संसाराचा गाडा ओढत इथपर्यंत आणला आहे. एक बायको, एक आई म्हणून मी सगळी कर्तव्ये पार पाडलीत रे. पण ह्या सगळ्या जबाबदारीच्या ओझ्यातून थकून भागून जेव्हा रात्री अंथरुणावर पडते तेव्हा अंग असं तळमळत असते. ज्या वयात नवऱ्याची सोबत बायकोला हवी असते त्याच वयात माझं कपाळ पांढर झालं. माझ्याही काही इच्छा आकांक्षा आहेत रे. किती तो शालीनतेचा आव आणून आपलं मन मारून राहायचं. हे सर्व विसरण्यासाठी बरेच प्रयत्न केले. उपवास, व्रत वैकल्ये केलीत, वाचनात मन रमवण्याचा प्रयत्न केला. पण काहीच उपयोग झाला नाही. आतील वासनेची आग जास्तीच उफाळून येते. बबन, लोक याला काय म्हणतील माहीत नाही. कदाचित त्यांना कळणार देखील नाही. ह्या बंद खोलीत काय झालंय ते. आज घरंदाजपणाचा, सती – सावित्रीपणाचा, चारित्र्याचा काही एक विचार न करता मी तुझ्या स्वाधीन होणार आहे. बबन, ये मी तुला आव्हान देत आहे. माझा बऱ्याच दिवसांपासून तहानलेला देह तु तृप्त करून टाक. जराही दया मया दाखवू नकोस. पुरती नागडी करून मला झव.”
विजयाचे हे वासनेत आकंठ बुडालेले शब्द बबनला आज्ञाच देत होते, ” काय ईचार करतोयस बबन्या, आ र अशी बाई आयुष्यात कवा घावणार नाय. पुरता खुर्दा उडिव तिचा तूझ्या हत्याराच पाणी पाजच हिला.” दह्याच्या वाडग्यापायी ताटकळत असलेल्या बबन्याला केशरयुक्त श्रीखंडाची वाटीच मिळाली. ‘ विजया ‘ अशी कामुक साद घालत बबन्याने विजयाला करकचून मिठी मारली. त्याच्या त्या भारदस्त बाहुपाशात ती सात्विक्तेची मूर्ती लोण्याप्रमाणे विरघळू लागली. तिचा तो सारा सभ्यपणा त्या मिठीत निघुन गेला. आता बबन्याच्या मिठीत होती ती फक्त प्रणयातुर विजया. कामाग्नित जळत असलेली ४२ वर्षाची विधवा. आणि तिचं ते वैधव्य बबन्यासाठी ‘ अलंकार ‘ ठरलं होतं. वैधव्य ! ते ही स्त्री च अलंकार !! हो अलबत, ते त्या क्षणी दोघांसाठी अलंकार ठरलं होतं. विजया विधवा होती. म्हणूनच बबनच्या मिठीत होती. सधवा असती तर तिने बबनसारख्या माणसाचा विचार तरी केला असता का. परंतु आज तिचं हे वैधव्यच तिला कोनासोबतही झोपायला परावृत्त करत होतं. पुढील काळात तिचं हेच वैधव्य तिचं शस्त्र होणार होतं.
दुपारच्या त्या तप्त वातावरणात त्या शेडमध्ये दोन जीव चांगलेच गरम झाले होते. दोघांचीही भूक आता चाळवू लागली. बबन्या तर अधाश्यागत तिला भोगत होता. त्याच्या काळ्या देहातून येणारा घाम आणि त्याचा दर्प विजयाला शेवटी नको नकोसा वाटत होता पण त्यावेळचा तो सुखावह प्रणय…. तिचे भान हरपून घेणारा ठरला. आर्थिक, सामाजिक या कोणत्याच बाबतीत तिच्या जोडीचा नसणारा तो आज तिच्या अंथरुणात होता. आयुष्यात पहिल्यांदाच प्रणय करत असलेला बबन अत्यंत उन्मत्तपणे विजयाला झवत होता. विजयाला हाच रानटी संभोग हवा होता. नवरा काय तो अगदीच हळुवार, न दुखवता करत होता. पण बबन ! अक्षरशः ठोकत होता. त्याच्या तोंडातून त्याच्या आनंदाच्या आरोळ्या उठत होत्या.
बबन – ” आ आ आ आ आ ह….! आय आय गं…!! मज्या येतीय..!! बाय झवायला मिळाली मला…!! उ.. म्..म्….!! “
विजयाने तर लाजेचे पांघरूण कधीच काढून फेकले होते. त्याला ती पुरेपूर साथ देऊ लागली. बबनच्या तोंडाला माव्याचा वास येत असून पण तिने आपले नाजूक तोंड त्याच्या तोंडात घुसवले. त्याची ती तांबूस लाळ विजया आपल्या तोंडात घेत होती. त्या दिवशी त्या दोघांनी वासनेने तुडुंब भरलेल्या एक एक अश्या प्रणय क्रीडा केल्या की नवीन जोडपे देखील लाजले असते. एक तास ते एकमेकाला पुरून उरत होते. काय करू आणि काय नको असे झाले होते त्यांना. शेवटी विजयाच्या योनीत आपला कामरस प्रवाहित करत अत्यंत आनंदाने बबन तिच्या अंगावर कोसळला. विजयाच्या चेहऱ्यावर तर समाधानाचे भाव ओथंबून वाहत होते. एकमेकांच्या कुशीत काही वेळ झोपून त्यांनी आवरायला घेतले. बऱ्याच वर्षांनी असा पलंगतोड कार्यक्रम झाल्याने विजयाच्या दोन मांड्याच्या मध्ये प्रचंड वेदना होत होत्या. बबनने हे ओळखून तिला तिच्या गाडीवर बसवून ती स्वतः चालवायला घेतली. वासना शांत झाल्यावर मात्र तिला ह्या कृत्याने अस्वस्थ वाटून राहिले.
तिकडे धनाजी विजयाला गावात मीच पहिला हेपलनार ह्या भ्रमात हात चोळत बसला होता तर इकडे हा दीड दमडीचा बबन्या विजयाचे स्तन चोळून मोकळा झाला होता…..!
क्रमशः