गणराजसाहेब स्वतः नरहरी पंडितांची माफी मागायला घरी आले होते.
“पंडितजी कसे आहात आपण.” त्यांनी हात जोडत विचारले.
“गणराज साहेब मी शांत आणि प्रसन्न आहे, बोला काय सेवा?” नरहरी म्हणाले.
“माझ्या मुलाकडून झाल्या प्रकारची मी माफी मागतो. पण तुमचा आशीर्वाद आमच्यावर असावा असेच मला आत्ताही वाटत आहे.” ते प्रांजळपणे म्हणाले.
“गणराज साहेब. कुठेतरी खड्डा पडला म्हणजे कुठेतरी ढिगारा हा असतोच. तो निसर्ग नियम आहे आणि त्यामध्ये आपण येऊ नये असे मला वाटते. ज्याने कुकर्म केले त्याने त्याची किंमत फेडण्यासाठी सिद्ध असावेच लागते. नियती तसे करूनच घेते. ह्यामध्ये ना कोणाचे आशीर्वाद कामी येतात ना कोणाची पुण्याई.” नरहरी पंडित शांतपणे जरी म्हणाले असले तरी त्या मागचा त्यांचा करारी स्वर गणराज देशमुखांना जाणवला.
“पंडितजी. तुमच्या सारख्या ज्ञानी माणसाच्या छायेत येणाऱ्या व्यक्तीला तुमचा लाभ सतत मिळत राहिला आहे. आजवर मी तुमच्यावर दाखवलेली श्रद्धा खोटी नाही. तुमची कृपा कधीही कमी होऊ देऊ नका एवढी प्रार्थना आहे.” ते नम्रतेने म्हणाले.
“मी काही श्राप वैगरे देत नाही गणराज साहेब. शांत व्हा. मी तुमच्या तारखा काढल्या आहेत. लग्न पुढील महिन्याच्या ६ तारखेला घेऊ शकता. त्यानंतर दुसऱ्या दिवशी छानसे स्नेहभोजन ठेवा त्यासाठी तुमचे आणि मुलीकडचे कुटुंबच असू द्या. मी स्वतः येईन वधू वरास आशीर्वाद द्यायला. बस? आता तरी खात्री पटली ना?” नरहरी पंडित म्हणाले.
त्यांच्या त्या बोलांनी आश्वस्थ झालेल्या गणराज साहेबानी त्यांचा निरोप घेतला. ते गेल्यावर नरहरी पंडितांच्या चेहऱ्यावर क्रूर हास्य पसरले. त्यांचा चेहरा हिरवट झाला.
******
भज्याचे शरीर गावाबाहेरच्या टेकडीच्या पायथ्याशी असणाऱ्या गर्द झाडीमध्ये पडून होता. त्याचा ४ फुटी देह जखमांनी भरलेला होता. गावातल्या पाटलांनी आणि त्याच्या माणसांनी त्याला यथेच्छ मारून तिथे फेकला होता. भज्या लहानपणापासून पाटलांच्या वाड्यावर हरकाम्या म्हणून काम करत होता. वयाच्या चाळीशीत असलेल्या भज्याकडून आयुष्यात पहिल्यांदाच आगळीक घडली आणि तीच त्याची शेवटची चूक ठरली.
भज्या ४५चा होता. त्याच्या बुटकेपणा आणि दारिद्र अवस्थेमुळे त्याचे लग्न झालेच नाही. स्त्रीवर्गाचा आणि त्याचा संबंध फक्त कामापुरता येत होता. त्याच्या शरीरातल्या वासनेचा लाव्हा त्याच्या आतच वाढत जाऊन वयोमानापरत्वे विझत चालला होता. आता आपले काहीही होऊ शकत नाही ह्यावर त्याचा ठाम विश्वास बसला होता. त्याला चेष्टा मस्करीच्या कामासाठी ठेवले होते. सगळ्यांना आपला विनोदी बोचरेपणा त्याच्या वापरायला आवडत होते. भज्या ठोंब्या म्हणून सतत त्याची अवहेलना केली जात होती. पण त्याला जायला कुठलाही दुसरा आसरा नव्हता.
एकदा तो सकाळी सकाळी परसाचे अंगण झाडत होता. झाडता झाडता त्याचे लक्ष परस अंगणात दोरीवर वाळत घातलेल्या कपड्यांवर गेले. पाटलाच्या नुकत्याच लग्न झालेल्या सुनेच्या अंगावरचे कपडे त्यावर वाळत घातले होते. त्याला आठवली प्रतिभा चाफ्यासारखी गोरी आणि शेलाट्या बांध्याची प्रतिभा . तिच्या कमनीय देहाला साडीत घालून जेव्हा वाड्यात फिरत असे तेव्हा भज्या पिसाटासारखा तिच्या साडीतून दिसणाऱ्या घागरीसारख्या नितम्बाकडे किंवा हलकेच पदराआडून दिसणाऱ्या मोसंब्यांच्या आकाराच्या स्तनांकडे बघत असे. तिचे गोरे गोरे पोट चुम्बायला मिळाले तर काय मजा येईल ह्या विचाराने त्याची लाळ गळायला येत असे. पाटलाची सून असल्यामुळे भज्या आपल्या पायरीने वागत होता. घरात मालकीण बाई म्हणून तीच तेवढी असल्यामुळं घरातले आता तिलाच विचारून करावे लागत होते. थोरल्या पाटलांची बायको मागाच्या वर्षीच वारली होती.
त्यादिवशी त्याला काय अवदसा सुचली. त्याने दोरीवर वाळत घातलेली प्रतिभाची साडी, ब्लाउज, ब्रा आणि पॅंटी पहिली. त्याला राहवलेच नाही. तो झाडता झाडता जवळ गेला. त्याने इकडे तिकडे पहिले सकाळची वेळ होती त्यामुळे कुणीच नव्हते. त्याने तिच्या साडीला नाक लावले आणि मनसोक्त वास घेतला. नंतर तिच्या परकरासोबत देखील त्याने तेच केले. तसे करताना त्याला काल तिचा देह ह्याच कपड्यांमध्ये होता हे आठवले आणि तो उत्तेजित झाला. त्याने नंतर त्याचा मोर्चा तिच्या ब्लाउज कडे वळवला. त्याने हलकेच दोरीवरून तिचा ब्लाउज ओढून काढत नाकाजवळ आणला आणि तोपण त्यानं सगळ्या बाजूनी हुंगून काढला . डोळे मिटून तो तिचे स्तन आठवत होता. त्यानं परत ऊडी मारून ब्लाउज तसाच वर दोरीवर टाकला. आता त्याला धीर धरवला नाही त्याने तिचे ब्रा आणि पॅंटी ओढले आणि हातातला झाडू खाली टाकून स्वतःच्या खोलीकडे पळाला. परस अंगणाकडून संडासाच्या मागे गोठयाजवळ त्याला एक खोली दिली होती तिथं तो राहायचा.
तो तिथे गेला आणि त्याने प्रतिभाची पॅंटी हातात घेतली. ब्राला नाकाला लावत त्याने आधी वास घेतला आणि मग पँटीसुद्धा हुन्गु लागला. त्याचा हा प्रकार चालू असतानांच दरवाजावर धाडकन लाथ बसली. थोरले पाटील आणि त्यांचा मुलगा सोपान दोघेही आत आले.
“मादरचोद साल्या. तुझी हि मजाल?” मोठे पाटील शिव्या घालू लागले आणि सोपानने त्याच्या हातातून त्याच्या बायकोचे कपडे घेतले. खाडकन थोबाडात ठेवून दिली तसा तो जमिनीवर आपटला.
प्रतिभा सकाळी कपडे आणण्यासाठी बाहेर यायला लागली तेव्हा तिने भज्याला पाहिले. तो जे करत होता ते पाहून तिची तळपायाची आग मस्तकात गेली. ती चिडून मागे निघाली होती तेवढ्यात थोरले पाटील पण परसाकडे निघाले होते. गोठ्याकडे जायची वेळ होती ती त्यांची. त्यांनी तिला आवेशात चालत जाताना पहिली आणि विचारले.
तिने सांगितले,” तुम्ही जाऊन पहा काय चाललंय त्या नोकराचे.” आणि पळत ती नवऱ्याला सांगायला निघून गेली.
सोपान एका मिनिटातच तिथे आला. “आबा कुठाय त्यो?” त्याने विचारले.
“मागं गेलाय चल.” पाटील म्हणाले.
त्याच्या खोलीमध्ये तो सोपानच्या बायकोची अंतर्वस्त्रे हुंगताना पकडला गेला. सोपानच्या एका झापडीतच तो बेशुद्ध झाला.
त्याला शुद्ध आली तेव्हा त्याचे हात पाय बांधलेले होते. तोंडात बोळा कोंबला होता. हात, पाय आणि डोके चांगलेच ठणकत होते. डोक्याला जखम झाली होती. रक्त सुकून ती चुणचुण करत होती. बहुतेक बेशुद्धीतच त्याने लघवी पण केली होती. संध्याकाळ पर्यंत कोणीही फिरकले नाही. त्याचे हातपाय काळे निळे पडले होते. ते बधिर झाले होते. त्याला करकचून बांधल्यामुळे हलता पण येत नव्हते. तो तसाच पडून राहिला. त्याला काही वेळाने परत ग्लानी आली.
दरवाज्याच्या धाडकन उघडण्याने त्याला जाग आली. त्याने पहिले कि सोपान आणि आणखी दोघेजण आत आले. परत २-३ बांबूचे फटके त्याला टाकले. त्याला उचलला आणि स्कॉर्पिओच्या डिक्कीमध्ये घालून गावाच्या बाहेर आले. त्याला बाहेर काढून जमिनीवर फेकला. ते दोघेजण उतरले. त्यातल्या एकाने त्याचा पाय धरला आणि गपकन कुर्हाडीचा घाव घातला.
तोंडात बोळा कोंबलेला असल्याने भज्या ओरडूही शकला नाही. पण त्याने ओरडण्यासाठी लावलेला जोर इतका होता कि त्याची स्वरयंत्रणा त्या प्रेषरने फाटली आणि आतल्या आतच रक्तस्त्राव सुरु झाला. तेवढ्यात दुसरा घाव दुसऱया पायावर पडला. मग खांद्यावर मग पोटात. ते दोघेही भज्यावर निर्घृणपणे कुर्हाड चालवत राहिले. पण भज्याच्या तोंडासमोर रागाने उभा असलेला सोपान तेवढा उभा होता.
त्या तसाच अर्धमेला टाकून गाडी निघून गेली. तो मरणाची वाट पाहत तसाच पडून राहिला. काही वेळ गेला अचानक त्याला असे वाटले कि तो उठू शकतो. तो जोर लावून उठला. त्याने कपडे झटकले. थोडा पुढे चालत आला. त्याला हुशारी वाटत होती, मघाशी वाटत असणारे जखमांचे दुखणे आता जाणवत नव्हते. काही पावले पुढे आल्यावर त्याला काही जाणवले. त्याने मागे वळून पहिले तर कोणीतरी मागे पालथे पडलेले होते. तो धावत तिथे आलाच होता तेवढ्यात त्याला दिसले कि हे तर आपलेच शरीर.. मग आपण. आपण आता.
“मेलायस तू.” त्याला त्या मध्यरात्रीच्या भयाणतेत आवाज ऐकू आला.
“कोण… कोण आहे?” त्याने विचारले.
“वर बघ.” परत तो अज्ञात आवाज म्हणाला.
भज्याने वर पाहिलं एक धूसर आकृती तरंगत होती.
“तुझ्या मरणाने कोणाला काहीही फरक पडला नाही. पण तुला स्वतःला. असे अर्धवट जिने जगून आलेले मरण मान्य आहे का?” आकृतीने विचारले.
“नाय म्हणून करणार काय? मेलो तर हायेच कि.” भज्याची आत्मा म्हणाली.
“जिवंत असताना पूर्ण न झालेली इच्छा. तिचे काय? कि ती पण मेली?” आकृतीने विचारले.
“तुम्हाला कसं ठावं त्याबद्दल?” भज्याने विचारले.
“मी तो आहे जो तुला ते मिळवून देऊ शकतो ज्यासाठी तू मेलास. पण तू त्याची किंमत द्यायला तयार असशील तरच.” आवाज घुमला.
“व्हय.. व्हय.. मला हवंय … काय भी देतो त्यासाठी म्या… काय भी.” भज्या उतावळे पणाने म्हणाला.
“ठीके तर मग मला सामील हो. इकडे ये.” ती आकृती मोठी होत गेली. एक लाल धुराचा लोट भज्याच्या जीवन ज्योतीकडे सरकला.
“तुला मी ऊर्जा दिलीये. शिवाय तुझं जे ध्येय आहे तेही तुला ह्यात सामील असेल. जा दिशा पकड. तुझा प्रतिशोध आणि आणि तुझी क्षुधा दोन्ही मिटव. पण तुला परत यायचं आहे हे लक्षात ठेव. हाहाहाहाहाहाहा……जा…” मोठ्याने हसत ती आकृती अंधारात विलीन झाली.
****
रात्रीचे साडे बारा झाले होते. सगळीकडे सामसूम होती. अचानक प्रतिभाला जाग आली. ती गालात हसली. उठून उभी राहिली.
“या… आत या…धनी…तुमचीच वाट बघत होते.” ती म्हणू लागली.
“अय … कोणाशी बोलतीये.. झोपेत बरळतीये का?” सोपानला तिच्या बडबडीमुळे जाग आली.
तिने त्याच्याकडे मोठे डोळे करून पहिले. ” थांब सांगते कोणाशी बोलत आहे ते.”
तेवढ्यात दार वाजू लागले. वाड्यात थोरले पाटील, सोपान आणि प्रतिभा तिघेच होते. बाकी नोकर शेतावर वस्ती साठी गेले होते. आज भज्याचा कार्यक्रम उरकायचा असल्यामुळे पाटलांनीच त्यांना पाठवले होते.
थोरले पाटील बाहेरच्या खोलीत झोपले होते त्यामुळे त्यांनाच जाग आली. ते जरा वैतागत उठले.
“कोणे च्यायला?” त्यांनी दार उघडले. समोर पाहताच त्यांची बोबडी वळली.
“भा…भा… भज्या त…त.. त ..तू… ” ते अजून काही बोलणार तेवढ्यात डोक्याच्या मधोमध कुर्हाड बसल्यामुळे त्यांच्या तोंडाचा आ तसाच राहिला आणि डोक्यातून रक्ताची चिळकांडी दरवाज्याच्या चौकटीवर पडली. पाटलांचं धूड मागे कोसळले.
त्यांच्या मागे हिंस्रपणे हसत प्रतिभा उभी होती. तिच्या हातात पाटलांच्या फोडलेल्या डोक्याचे रक्त लागलेली कुर्हाड होती. तिच्या मागे गळ्यावर घाव बसलेला सोपान तडफडत लोळत होता.
“आबा….. आ…..आ…” त्याच्या तोंडातून आवाज येत होता.
प्रतिभा मागे सरली. अंधारातून तो आत आला. भज्या. रक्त सुकून त्याच्या सगळ्या अंगावर डाग पडले होते. चेहऱ्याला उग्र अशा पाशवी राक्षसी पणा आला होता. रक्ताळलेली जीभ बाहेर येऊन लवलवत होती.
त्याने सोपानकडे पहिले. तो भेदरून भज्याकडे पाहात होता. भज्या हसला. खाडकन दार लावल्याचा आवाज आला. त्याने मागे पहिले. प्रतिभाने वाड्याचे दार लावून टाकले होते. ती दाराला टेकून उभी होती आणि भज्याकडे पाहून हसत होती. तिचे हसणे चवचाल बाईसारखे दिसत होते. नरहरी पंडितांनी तिच्यावर वशीकरणाचा प्रभाव टाकत तिला ते अघोर कृत्य करायला भाग पडले होत. तिने सर्वात पहिले सोपानला जखमी केला. स्वतःमध्ये संचारलेल्या अघोरी ताकतीने त्याला तोंडाला धरून बाहेर आणले आणि फेकले. तेवढ्यात थोरल्या पाटलांनी दार उघडलेच होते. त्यांच्यावरही घाव घालत त्यांचा मुडदा पाडला.
आता ती पुढचे कृत्य करायला सिद्ध झाली होती. भज्या खुरडत चालत सोपानपाशी गेला त्याने त्याच्या डोक्यावर पाय ठेवला.
“ह्र्र्रर्र्रर्र्ह्ह्र्र्रर्र्रर्र्र… असे श्वापदासारखे गुरगुरणारे हसत त्याने प्रतिभाकडे पहिले.
प्रतिभाने अंगावरच्या साडीच्या पदराला हात घातला आणि तो खाली टाकला. एखाद्या नागिणीने तिच्या वळीव शरीराला पीळ पडावा तशी ती उभी होती. तिच्या ब्लाउजचे वरचे एक बटन उघडे होते. त्यातून तिच्या स्तनांची घळ दिसत होती. तिच्या कृतीकडे सोपान अविश्वासाने पाहात होता. भज्या पण तिच्या गोऱ्या कायेकडे वासनांध पणे पाहात होता. तिने तिच्या ब्लाउजच्या पाकळ्यांना धरले आणि दोन्ही हातांनी ओढले. काळ्या रंगाच्या ब्रा मध्ये प्रतिभा उघडी झाली. तिचे शुभ्र स्तन ट्यूब च्या प्रकाशात चकाकत होते. तिने पटपट कमरेतून तिची साडी काढून फेकली. परकराची नाडी पटकन उघडून तिने तो सोडला. आता प्रतिभा फक्त काळ्या ब्रा आणि पँटीमध्ये त्या दोघांसमोर उभी होती. तिचे गौरांग पाहून भज्याच्या तोंडातून लाळ टपकू लागली होती.
त्याने सोपानच्या तोंडावरचा पाय काढला. त्याला पायाला धरले आणि ओढत आत नेऊ लागला. सोपानच्या तोंडून आवाज निघत नव्हता. फरफटत भज्याने त्याला त्याच्याच बेडरूममध्ये आणले. त्याच्या डोक्याला धरून त्याने सोपानला उभे केले. भिंतीला लागूनच एक खुर्ची होती. त्याने सोपानला खुर्चीकडे फेकले. सोपान खुर्चीत पडला. त्याची मान एका बाजूला कलली होती. त्याचे डोळे अर्धवट उघडले होते. त्याचे बनियान आणि पायजमा रक्ताने पूर्ण लाल झाला होता. भज्या आता प्रतिभेची वाट पाहात होता.
केस मोकळे सोडलेली आणि अंतर्वस्त्रातली प्रतिभा हळूच बेडरूममध्ये आली. भज्याने स्वतःचा शर्ट फाडला आणि फेकला. त्याच्या अंगावरच्या जखमांचे व्रण काळे पडले होते. त्यातले मांस आता भाजल्यासारखे दिसत होते. त्याने त्याच्या अंगावरची फाटकी चड्डी देखील काढून टाकली. सोपानला अर्धमेल्या अवस्थेत सगळे दिसत होते.
प्रतिभा चालत भज्या जवळ आली. तिने बुटक्या भज्याच्या गळ्याभोवती हात टाकले. त्याने जीभ बाहेर काढताच तिने वाकून त्याच्या जिभेला ओठ भिडवले. भज्या तिच्या ओठांना भिडला. ती त्याला सर्वांगाने आणखी चिटकत आत ओढू लागली. दोघे रासवटा सारखे एकमेकांना झोंबू लागले. सोपान गर्भगळीत होऊन स्वतःची बायको त्या प्रेतात्म्यासोबत रत होताना पाहात होता. तिच्यापेक्षा एक सव्वा फूट बुटक्या भज्याला प्रतिभा कवेत घेऊन चुंबत होती. तिच्या तोंडाला त्याचे रक्त लागले होते. त्याचे हात तिच्या पाठीवर नितम्बांवर आणि मांड्यांवर फिरत होते. तो नग्न होता. त्याची पाठमोरी आकृति सोपानला दिसत होती. प्रतिभेचा त्यांच्या दोघांच्या मध्ये फिरणारा हात त्याला समजत होता. असह्य झालेला दुःखाचा भाग शारीरिक आहे कि मानसिक त्याला समजत नव्हते. त्याच्या शरीराला येणारी ग्लानी मन थोपवत होते.
भज्याने तिच्या खांद्यांवर हात नेत तिची ब्रा ओढली. तिने पटकन हात मागे नेट तिच्या काळ्या ब्राचे हुक काढून टाकले आणि ब्रा काढून सोपानच्या दिशेनं फेकली. तिचे मस्तवाल स्तन उघडे होताच भज्याचे तोंड तिच्या छातीला चिटकले. मोठे तोंड करून तो तिची छाती चोखु लागला. एका हाताने तिच्या नितंबाना धरून त्याने तिला अंगाला खेटवली होती तर दुसरा हात तिचा दुसरा स्तन मळत होता. प्रतिभाने सोपानकडे पहिले तिच्या चेहऱ्यावर कामुक हास्य पसरले होते. सोपान बघण्याव्यतिरिक्त काहीही करू शकत नव्हता. तिने हसत मान मागे फेकली आणि भज्याने केलेले तिच्या स्तनावरचे आक्रमण स्वतःवर आणखी झेलण्यासाठी शरीर लवलवू लागली. तिची स्तनाग्रे चोखत आणि चावत भज्या तिच्या पँटीमध्ये हात घालून तिचा नितम्ब चोंबाळु लागला. आणखी ४ – ५ मिनिटे दोघेजण उभ्या उभ्या एकमेकांना झोंबत होते. भज्याने तिचे वरचे शरीर संपूर्ण चाटून आणि चोखून काढले होते. त्याने तिला कमरेला धरली आणि खांद्यावर उचलली.
“हीहीही….” प्रतिभासारखी कुलीन स्त्री आता एखाद्या वेश्येसारखी हसत होती. भज्या तिला उचलून पलंगाकडे निघाला. प्रतीभा त्याच्या खांद्यावरून सोपानकडे पाहात होती. त्याच्याकडे पाहात क्रूर हसत होती. तिच्या डोळ्यतला तो नवरा असलेला भाव पूर्ण पुसला होता. तिला भज्याने पलंगावर फेकली. तिचे शरीर हिंदकळत गादीवर आदळले. ती परत एकदा मोठ्याने हसली.
भज्या तिच्या अंगावर झोपण्यासाठी पलंगावर चढला. ते बुटके ध्यान आपल्या सुंदर आणि शालीन स्त्रीला आता भोगणार आहे ह्या कल्पनेने सोपान थरारला. त्याला रडू फुटत होते. प्रतीभा पाठीवर पडून कोपरावर शरीर तोलत उठली आणि तिने स्वतःच्या हाताने स्वतःची पॅंटी काढली. पाटील घराण्याची इभ्रत त्यांच्या नोकराच्या प्रेतात्म्यासमोर खुद्द त्यांच्या सुनेनेच उघडी केली. तिने तळहात स्वतःच्या योनीवर फिरवला. भज्याचे लिंग अजूनही ताठरले नव्हते. ते त्याच्यासारखेच आखूड होते पण जाड होते. तिने त्याला नजरेनेच इशारा केला. भज्याने कमरेवर हात ठेवला.
“ह्र्र्र्रर्र्र…र्रर्रर्रर्रर्र….. “करत तो गुरगुर लागला. पाहता पाहता त्याचे लिंग ताठरु लागले. त्याची लांबी हळूहळू वाढू लागली. वाढत वाढत ते दीड वीत भरले. जवळजवळ प्रतिभेच्या मनगटाएवढी त्याची जाडी होती. लिंगाची सुपारी एखाद्या बटाट्यासारखी होती. त्याच्या लिंगामधून वीर्याची पातळ संतत धार लागली होती. त्याच्या चाळीस वर्षांच्या आयुष्यात साचलेलं सर्व वीर्य जणू प्रतिभेसाठीच त्याने राखून ठेवले होते. तेही मेल्यानंतर तो देणार होता. त्याने हाताने लिंग परजले. प्रतिभाने स्वताचे पाय गुढग्यात दुमडले आणि गुडघे छातीजवळ आणत तिने शरीराला वेलांटी दिली.
भज्या गुढग्यावर बसला. त्याने तिच्या दोन्ही मांड्या पकडल्या आणि आणखी फाकवल्या. त्याचे लिंग वरखाली होत होते. त्याने ते तिच्या मांड्यांमध्ये टेकवले.
“हाय…स्स्स्स्स.सस्स्स्स…आअह्ह्ह” प्रतिभा सित्कारली. भज्याने कंबर रेटली त्याचे ते मुसळ तरण्या प्रतिभेच्या योनीचे द्वार उघडत सरळ आत घुसले.
“आआईईईईई…..आ.आहाहा.आह्ह्ह्ह….आअह्ह्ह्ह स्स्स्सस्स्स… हेहेहेहेह ….” प्रतिभा किंचाळत होती हसत होती. दातओठ खात होती. तिचे कमरेचे स्नायू भज्याचे अमानवीय लिंग आत सारून घ्यानासाठी उतावीळ झाले होते. सोपानच्या डोळ्यातून पाण्याचा ओघळ खाली आला. त्याला वाटत होते आता प्राण जावे पण ते जात नव्हते.
भज्याने प्रतिभेला जुगायला सुरुवात केली. तिच्या गुढग्याना धरून भज्या तिच्या योनीचा दणके देत उपभोग घेऊ लागला. त्याच्या तोंडातून हावरी लाळ तिच्या अंगावर पडत होती. दहा मिनिटे तिला तशीच रेटल्यावर प्रतिभा ओरडू लागली.
“आय… आय…आआअह्ह्ह्ह..आईईई ग…” तिचे शरीर एकदा जोरात थरथरले आणि कंबर उचलून परत एकदा पलंगावर आपटली. तिचे स्खलन झाले होते. भज्याने तिचे गुढगे सोडले आणि तिच्या अंगावर झोपला. तिने त्याचे तोंड धरले आणि तोंडात तोंड घातले. त्याला घट्ट मिठीत घेऊन प्रतिभा खालून प्रतिधक्के देऊ लागली. दोघांच्या त्या पाशवी संभोगाने पलंग कचकच हालत होता. भज्या प्रतिभाची योनी तुफान गतीने भोगत होता. आणखी २०-२५ मिनिटे त्याने तिला तशीच रगडली. मधून मधून ती सोपानकडे तो मेला आहे कि जिवंत आहे ते पाहण्यासाठी नजर टाकत होती. परत भज्याला कवेत ओढत रत होत होती. तासाभराच्या अथक संभोगानंतर भज्या झडायला लागला. त्याच्या लिंगातून निघणाऱ्या पिचकाऱ्यांनी प्रतिभा भरून वाहू लागली. त्याची जीभ चोखत. त्याच्या गळ्याला घट्ट मिठीत मारत प्रतिभानेही स्वतःला मोकळे केले आणि त्याच्या थंड वीर्याला स्वीकारत स्वतःचे उष्ण स्खलन अनुभवू लागली.
भज्या तिच्या अंगावरून बाजूला झाला. प्रतिभाच्या अंगाखाली त्याच्या वीर्याने ओल आली होती. त्याने तिला एका कुशीवर वळवले तिच्या गोऱ्या गोऱ्या नितंबाना पाहून त्याला लगेच उत्तेजना जाणवली. तिला पोटावर ढकलत त्याने तिच्या नितंबाना फाकवले.
“आह… हीहीहीह… करून प्रतिभा हसू लागली. भज्याने लिंग परजले. तिच्या नितंबांच्या मधोमध त्याने ते टेकवले आणि जोरकस दणका दिला. त्या रात्रीची सर्वात मोठी किंकाळी वाड्यात घुमली.
पहाटे पर्यंत सोपानचा जीव रक्तस्त्रावामुळे गेला होता. प्रतिभा भयानक प्रणय करून पलंगावर तशीच नग्न पडली होती. भज्या त्याच्या वाटेने निघून गेला होता. त्याला तशी आज्ञाच होती. प्रतिभेसाठी परत येण्याची मुभा त्याला होती. पण आता सध्या तरी तिथे त्याला राहता येणार नव्हते. इकडे नरहरी पंडितांनी समाधानाचा सुस्कारा सोडला. भज्या आणि प्रतिभेला एकाच वेळी त्यांनी वश करत पुढची पायरी गाठली होती.
आता त्यांच्या प्रतिशोधाची तयारी पूर्ण झाली होती. पुढचा पडाव तेवढा बाकी होता.
क्रमशः
नवनवीन मराठी चावटपणाचा
