अनघाचे हात खूपच फास्ट चालत होते. भरभर स्वयंपाक आटपत तिने डबा भरला. तिचा नवरा अमोल मुलाला अंघोळ घालत होता. तो वर्क फ्रॉम होम होता म्हणून अनघाला त्याची खूपच मदत होती. स्वयंपाक मात्र ती स्वतः करत असे. तिला त्यामध्ये आवड आणि स्पीड दोन्ही होते. आजपासून तिला ऑफिस जॉईन करायचे होते. २-३ महिन्यांच्या कोव्हिडच्या लॉक डाऊन नंतर तिचा नंबर पहिला होता. तसे ऑफिसमध्ये फक्त ऍडमिनिस्ट्रेटिव्ह कामे होती. मूळ काम मुलींना शिकवण्याचे होते. जे ऑनलाईन सुरु होते. अनघा एका टेक्निकल शिक्षण संस्थेमध्ये प्राध्यापिका होती. जाऊन चार पाच तास काम करून परत येणे एवढेच काय ते होते. पण अनघाला घाई होती ती म्हणजे पाऊस सुरु व्हायच्या आत तिला पोहोचायचे होते. रात्रभर पडून आता जरा उघडला होता. पण फक्त तेच कारण नव्हते. दुसरे आणखी एक कारण म्हणजे त्यांच्या संस्थेचे माननीय प्राचार्य श्री. बेंडेसर. तिच्या हृदयाची धडधड मधूनच वाढत होती ती ह्याच कारणामुळे. मघापासून तिला ३-४ वेळा बाथरूम जवळ करावे लागले होते ते ह्याच एका विचाराने कि ती आणि बेन्डेसर आज संस्थेमध्ये दोघेच असणार होते.
****
अनघाच्या लग्नाला १० वर्षे झाले होती. अनघा आता ३२ची होती. पण दिसायला अतिशय आकर्षक. ५’४” उंची. सुडौल बांधा. गोरापान रंग. स्त्रीत्वाच्या खुणा असलेले अवयव छान पैकी भरलेले. तिच्या ३४-३०-३६ची आकर्षक देहयष्टीमुळे अनघाकडे नजर वळवल्याशिवाय कुठलाच पुरुष पुढे जात नसे. तिचा चेहरा गोल आणि आकर्षक होता. ओठ चांगले ठसठशीत आणि नैसर्गिक गुलाबी होते. तिचे चेहऱ्यावरचे हावभाव तिचे हसणे सगळेच खूप मोहक होते. तिचा नवरा अमोल तिच्यावर जीव ओवाळून टाकत असे. अनघा तशी खूप आनंदी आणि समाधानी होती. पण गेले काही महिने म्हणजे जेव्हापासून बेन्डेसर बदली होऊन प्राचार्य पदावर आले होते तेव्हापासून तिची चलबिचल वाढली होती. तिला बेंडेसरांचे जास्तच अटेन्शन मिळत होते असे निरीक्षण तिने ताडले होते.
तिने तिच्या मैत्रीण आणि सहकारी सावंतला हे सांगितले. तेव्हा सावंत तिला म्हणाली होती. “हा जिकडे जातो तिकडे कांड करतो. मागच्या संस्थेमध्ये पण त्याचे एकी सोबत होते असे मला समजले आहे. आता तुझ्यासोबत …..’ असे म्हणून ती फिदीफिदी हसली होती.
अनघाने तिला जास्त मनावर घेतले नाही. “आपण सरळ असलो कि कोणी काहीही करू शकत नाही एवढे मला तरी समजते.” अनघा तिला बोलली.
“तू सरळच असशील गं. पण मी असं ऐकलंय कि तो फासेच असे टाकतो कि समोरची व्यक्ती सरळपणे विरघळते.” सावंत तिला म्हणाली.
घडतही तसेच होते. बेन्डेसर अनघाला जरा जास्तच कामे देत होते. सतत त्यांचा प्रयत्न तिला जवळ ठेवण्याचा असायचा. त्यांनी कसलीही अव्यावसायिक पायरी ओलांडली नव्हती त्यामुळे अनघा काही बोलूही शकत नव्हती. पण ती त्यांच्या सानिध्यात असल्यामुळे तिला कायम तिच्या विचारात हल्ली बेंडेसरांचा शिरकाव झालेला जाणवत असे. त्यांची नजरही कधी तिच्यावर रेंगाळत नसे. उलट ते तिच्याशी बोलताना दुसरीकडॆ पाहत नजरेला नजर देऊन बोलणे टाळत असे. अनघाच्या मनामध्ये त्यांच्या पदाबद्दल आदर होता. पण एकीकडे सावंत जे म्हणत होती ते खरे कि ह्या माणसाचे वागणे खरे तिला कळत नव्हते. निवृत्तीला २-३ वर्षे राहिलेली व्यक्ती असे करून कशाला स्वतःची बदनामी करून घेईल असे अनघाला वाटायला लागले होते. काही चांगल्या लोकांच्या बाबतीत निष्कारण अफवांच्या पतंगी पण उडवल्या जातात असे पण तिला वाटत होते. सर ५५ ते ६० च्या दरम्यान होते. उंची साधारण साडेपाच फूट. गव्हाळ वर्णाचे सर नेहमी स्वच्छदाढी वैगरे करून टापटीप राहत. त्यांच्या डोक्यावरचे केस विरळ असले तरी नीटपणे भांग पाडून बसवलेले असत. नेहमी फ्रेश आणि हसमुख सर सर्वांशी शांतपणे बोलत.
एकदा तिला सरांच्या केबिनमध्ये असलेल्या कम्प्युटरवर काम पडले म्हणून त्यांच्या परवानगीने ती तिथे काम करत होती. तेव्हा तिच्या कानावर फोनवरचे सरांच्या पत्नीसोबतचे संभाषण आले होते. चक्क उलट तपासणी घेतल्या सारखी त्यांची पत्नी सरांची उलट तपासणी घेत होती. बेन्डेसर गुन्हेगार असल्यासारखे उत्तरे देत होते. सरांचा बोलण्याचा सूर समजावण्याचा होता. पण त्यांची पत्नी मात्र प्रश्नाची सरबत्ती त्यांच्यावर करतच होती. शेवटी त्यांचे बोलणे थांबले फोन बंद झाला. सर डोके धरून बसले होते. अनघाचे काम संपल्यावर ती त्यांना सांगायला आली. पण ते त्यांच्या तणावात होते.
शेवटी तिला राहवले नाही आणि तिने विचारलेच. “सर. काय झाले? तुम्ही टेन्शनमध्ये आहात खूप.”
“काही नाही ओ नेहमीचेच जाऊ द्या. उरकले का तुमचे?” बेन्डेसर टेबलावरचा पेपरवेट फिरवत म्हणाले.
“हो माझे काम झाले. पण सर तुम्ही आता आलेल्या कॉल मुळे खूप डिस्टरब आहात.” अनघा म्हणाली.
“हं… प्रारब्ध असते एकेकाचे. काय करणार. सरळ चालणाऱ्यांच्या नशिबी अडचणींचे दगड ठरलेलेच. जाऊ द्या मॅडम. तुम्ही नका लक्ष देऊ.” बेन्डेसर म्हणाले.
“पण सर .. तुम्ही इतके शांत आणि सरळमार्गी असून पण पुढची व्यक्ती… म्हणजे .. तुमच्या.. तुमच्या मिसेस.. असं का वागतात तुमच्याशी? ..इतकं वाईट … सॉरी मी जास्त बोलत असेल तर… पण … मी तुम्हाला ओळखत आहे इतके दिवस .. म्हणून मला राहवले नाही.” अनघा म्हणाली.
“गैरसमजांनी नाती कशी बिघडतात ना त्याचं उत्तम उदाहरण म्हणजे आमचे नाते. त्यातून जोडीदार जर पहिल्यापासूनच संशयी असेल तर मग सांगायलाच नको. तुम्हाला खरेतर विचारायला हरकत नाही मॅडम पण माझ्याबद्दल काही काही गोष्टी कानावर आल्या असतील तुमच्या? लोकांना निष्काम कर्मयोग ठेवणारी माणसेच खुपतात आणि मग ते अशी हाणी पोहोचवण्याचा प्रयत्न करतात. पण म्हणून आपण आपला मार्ग सोडायचा नसतो. असो. तुम्ही नका ताण घेऊ. सवय आहे मला ह्या सगळ्याची.” बेन्डेसर म्हणाले.
“सर. पण तुम्ही आवाज उठवला तर लोक असे काहीपण बोलणार नाहीत तुमच्याबद्दल.” अनघा म्हणाली. तिला खरेच त्यांच्या बद्दल कणव वाटत होती.
“मग तर त्यांना धार चढेल. त्यांना हेच हवे आहे. मी यात उतरावे. खुद्द माझी बायको मला इतरांच्या सांगण्यावरून दोष देते म्हणजे विश्वास किती दुर्मिळ झालाय पहा.” बेंडेसर म्हणाले.
“खरंय सर.” अनघा म्हणाली. तुम्ही तशा
” मॅडम मी तुम्हाला जास्त कामे सांगतो ह्याचेही लोक गैरअर्थ काढत असतील. सगळं काही कळत असतं मला. पण काय करू. मला हुशारी आणि प्रामाणिकपणा जवळ असणारी माणसे आवडतात. तुम्ही तशा आहात हे पहिल्या काही प्रसंगांमध्ये मला कळून आले म्हणून मग आपसूकच एक ओढ तयार होते. महत्वाची कामे तुम्हालाच सांगावी वाटतात. तुम्हाला काय वाटतं? माझं काही चुकतंय का?” बेन्डेसर म्हणाले.
“अजिबात नाही सर. शुद्ध विचारांच्या माणसाने का म्हणू घाबरावे. तुम्ही अजिबात चुकत नाही सर. लोक चुकीचे आहेत.” अनघा म्हणाली.
“थँक यू . मॅडम. तुम्ही समजू शकता ह्यात आनंद आहे.” बेन्डेसर म्हणाले.
त्यादिवशी अनघाला त्यांच्या विषयी सहानभूती निर्माण झाली. ती त्यांच्याशी निरनिराळ्या विषयांवर निर्धोकपणे बोलू लागली. इतरांनी त्यांच्या शुद्ध चारित्र्यावर विनाकारण चिखलफेक केली आहे हे तिला कळले. बेन्डेसर आणि तिच्यामध्ये बराच मोकळेपणा आला होता. तिला त्यांच्याबद्दल कसलीच शंका राहीली नाही. त्यामुळेच जेव्हा दुसऱ्या एका शहरामध्ये शिक्षकांचे अधिवेशन भरले आणि बेंडेसरांनी अनघाला “येता का?” म्हणून विचारले. तेव्हा अनघा अगदी सहजपणे “हो” म्हणाली. त्यावेळी कोविड सुरु झाला होता आणि हळूहळू त्याचा विळखा आवळत चालला होता.
आणखी एक शिक्षिका पण येणार होत्या. तेव्हा तिला काहीही वावगे वाटले नाही. पण अगदी निघायच्याच दिवशी तिला कळले कि तिच्या मिस्टरांना कोविड झाला आहे म्हणून त्यांचे कॅन्सल झाले. पण आता अनघाला माघार घेता येणार नव्हती. कारण अधिवेशन खूपच महत्वाचे कारण असेल तरच टाळता येण्याजोगे होते. अमोल तिला सोडायला पिकपॉईंट वर आला. तिथेच बेन्डेसर पण होते. मग तिघांच्या गप्पा सुरु झाल्या. बस स्लिपरकोच होती. सेपरेट अरेंजमेंट्स होत्या. अमोलशी सर खूपच छानपणे संवाद साधत होते. अमोलही त्यांच्याशी आदराने बोलत होता. अनघाला बरे वाटले. बस आली. दोघांनी अमोलचा निरोप घेतला. लगेज पिटमध्ये लगेज ठेवत दोघे बसमध्ये चढले. बस निघाली. आत गेल्यावर तिला ज्या बर्थ मिळाली तिथे एक म्हातारे जोडपे आधीच झोपले आहे असे तिला दिसले. बेंडेसरांनी बसच्या कंडक्टरला बोलावले. त्याने सांगितले कि मेडिकल इमर्जन्सी आहे. ते काका आजारी आहेत. म्हणून रिजर्वेशन नसताना त्यांना जागा द्यावी लागली. बाकी पूर्ण बस भरली होती. शुक्रवार असल्यामुळे खुपजण गावी निघाले होते.
भलताच प्रॉब्लेम झाला होता. प्लिज अड्जस्ट करा म्हणून कंडक्टर विनवण्या करत होता. बेन्डेसर म्हणाले ठीक आहे. मॅडम माझ्या जागी झोपतील आणि मी ड्रायवर पिटमध्ये येतो बसायला. कंडक्टरने तिथेही जागा नसल्याचे सांगितले. ऑलरेडी तिथेही दोघेजण आधीच बसले होते. आता पंचाईत झाली. तशी स्लिपरकोच ऐसपैस होती. बेड दोघांना पुरेसा होता. अनघाला चलबिचल होत होती. पण साधे सरळ बेन्डेसर आपल्यासाठी बाहेर जायची अडजस्टमेन्ट करत असतील तर आपण इतकेही काही ताठ नको वागायला असे तिला वाटले. तिने कंडक्टरला जायला सांगितले.
“सर सहा-सात तासांचा प्रश्न आहे. आपण वापरू एकच बर्थ.” असे ती म्हणाली.
“मॅडम नको. उगाच नसत्या गोष्टी पसरतात. कोणाला कळले तर काय?” सर म्हणाले.
“सर. आपण सरळमार्गी आहोत आपल्याला माहित आहे. शिवाय इथे कोणीही ओळखीचे नाहीये. नाही कोणाला कळणार. असूद्या.” एवढे बोलून तिने सरांच्या बर्थचा पडदा सरकवला आणि आत गेली. आत जाऊन तिने स्वतःला नीट केले. बसमध्ये एसी चा गारवा होता. खिडक्यांच्या ऐवजी असलेल्या काचेकडे तोंड करत आडवी झाली. काही मिनिटांनी तिला सर येऊन आडवे झालेले जाणवले. निशब्द शांततेत प्रवास सुरु झाला.
****
एक तासाभराने अनघाचा डोळा लागतच होता कि तिला हुंदक्यांचा आवाज ऐकू आला. आधी वाटले भास आहे. पण नंतर तिला नाक ओढल्याचाही आवाज आला. याचा अर्थ… रडण्याचा आवाज होता तो. पण कोण? सर? तिने डोळे उघडले आणि खांद्यापलीकडे पहिले. सरांचे पाय दिसले. ते तिच्या पायांकडे डोके करून झोपले होते. त्यांचे तोंड पडद्याकडे होते. हलके हलके त्यांचे खांदे हालत होते.
“सर?” तिने हळू आवाजात हाक दिली. प्रतिसाद आला नाही. आणखी २-३ वेळा आवाज देऊन झाला. पण ते प्रतिसाद देत नव्हते. शेवटी अनघा उठली. करू कि नको असा विचार करत शेवटी तिने तसरांच्या खांद्याला स्पर्श करत त्यांना हलवले.
“सर? काय झाले?” अनघाने विचारले.
सरांनी हळूच मान तिच्याकडे वळवली. त्यांचे डोळे रडून लाल झाले होते. गालांवर अश्रू ओघळले होते. त्यांनी डोळे पुसले.
“काही नाही तुम्ही झोपा?” रडवेल्या सुरात ते म्हणाले.
“सर काय झालय प्लिज सांगा. तुम्हाला अशा अवस्थेमध्ये कशी काय एकटी सोडून झोपू?” अनघा म्हणाली.
“माझ्यासाठी अतिशय लाजिरवाणी गोष्ट आहे. नको मॅडम. मी नाही बोलू शकणार.” सर म्हणाले.
“सर उठा पाहू २ मिनटे.” असे म्हणत तिने त्यांना बळेबळे हाताला धरून उठवले. स्वतःकडचा नॅपकिन त्याना दिला आणि डोळे पुसायला लावले. सर मान खाली घालून बसले होते.
“बोला सर? अशा कमजोर अवस्थेमध्ये तुमच्यासारखा कर्तबगार माणूस कसा काय येऊ शकतो. सांगा मला.” अनघा म्हणाली.
“मॅडम तुम्ही मला खूप नीच समजाल. त्यापेक्षा मी गाडीतून उतरतो आणि मिळेल त्या गाडीने मागून येतो. प्लिज जातो मी.” सर खूपच काकुळतीला येऊन म्हणाले.अनघाला खूपच धक्का बसला एवढे काय झाले सरांना? असे तिला वाटत होते.
“सर. अहो असे का म्हणत आहात? मी तुमच्याबद्दल असे काही म्हणेन. अहो किती आदर वाटतो मला तुमचा. प्लिज स्वतःबद्दल तुम्ही असे काही बोलू नका सर. काय झाले सांगा मला.” अनघा म्हणाली.
“हं… मॅडम… गैरसमज नका करून घेऊ. माझ्या बायकोचा आततायी स्वभाव तुम्हाला माहित आहे ना? आज येताना सुद्धा नाही नाही ते बोलून माझा पाणउतारा केला तिने. त्याबद्दल काही नाही. नेहमीचे आहे ते. पण मला म्हणाली कि संस्थेच्या बायका घेऊन मी मजा मारायला चाललोय. खूप लागले हो मनाला. विचार करत होतो आपण ज्या गोष्टी कधी मनात आणल्या नाहीत त्याची चिखलफेक आपल्याला सहन करावी लागते. पण…. आज… आज चूक माझ्याकडून झाली आहे.” सर म्हणाले.
“कसली चूक सर. मला नाही वाटत तुमची काही चूक झाली असेल.” अनघा म्हणाली.
“मॅडम… तुम्हाला नाही कळणार. जाऊद्या. मी जातो. मागून येतो. मला अतिशय लाज वाटत आहे.” सर म्हणाले.
“सर. थांबा. अनघाने सरळ त्यांचे मनगट धरले. काय झालय ते मला नीटपणे सांगा.” अनघा म्हणाली.
“मॅडम… नका हो बोलायला लावू. प्लिज.” सर काकुळतीला आले होते पण अनघाचा आग्रह पण मजबूत होता शेवटी सर बोलते झाले.
“तुम्ही मघाशी …च….तुम्ही मघाशी आत जाऊन पाठमोऱ्या झोपला होतात. मी आत आल्यावर काहीवेळ शांत होतो. पण नंतर तुमच्या पाठमोऱ्या… पाठमोऱ्या आकृतीकडे माझे सारखे लक्ष जात होते. मॅडम… मला माफ करा… पण माझा संयम कुचकामी ठरला ओ … मी चळलो. खूप शरम वाटत आहे. अतिशय तुच्छ आणि नीच आहे मी.” असे म्हणून सर पुन्हा रडू लागले.
अनघाला समजले. ती पाठमोरी झोपली पण तिने घातलेल्या लेगिंन वरचे टॉपचे आवरण सरकले असणार आणि तिचे नितम्ब आणि मांड्या उघड्या पडल्या असणार. सरांचा दोष असला तरी तो इतकाच कि ते त्यांच्या नजरेस पडले. पण तो प्रांजळ माणूस हे नुसते कबूलच करत नव्हता तर पश्चातापहि व्यक्त करत होता. इतका साधा माणूस आपल्या रागाच्या नाही तर समजूतदारीच्या लायकीचा आहे. आपण व्यक्त होताना समजदारीने व्यक्त झाले पाहिजे.
“सर तुमची चूक नाही. मी नीट झोपायला हवे होते.” अनघा म्हणाली.
“नाही ओ मॅडम. इतकी वर्ष प्राणपणाने जपत आलेला संयम लावण्यासमोर कचरा ठरला. हि माझीच चूक आहे. गेली १५-१७ वर्षे झाली स्त्रीसुख नाही. बायको असून मला घरामध्ये ब्रम्हचर्य आले आहे. मी माझे नशीब म्हणून ते स्वीकारले. कधीच कुठल्या स्त्रीला माझ्याकडून दुखावले जाणार नाही ह्यासाठी पराकाष्ठा केली. पण आज… शी… खूपच लाजिरवाणे आहे हे माझ्यासाठी. मॅडम… मी नुसते पाहत नव्हतो तर ….उत्तेजित … पण झालो होतो मॅडम. मला फारच शरम वाटत आहे. मला तुम्हाला अजिबात त्रास द्यायचा नाहिये. तुमच्या रागाला मी पात्र आहे. मी जातो उतरून.” सरांचा स्वर आणखी काकुळतीला आला.
एवढा मोठा माणूस असा रडताना पाहून अनघाला गलबलून आले होते. नकळत ते अनघाला लावण्यवती म्हणाले होते. सरांची बायको घरात अशी वागून पण ते किती सभ्य आहेत. अजिबात कोणाला दुखवत नाही. अशा माणसाला आपल्याकडून त्रास नाहीतर मदत झाली पाहिजे. त्यांना शांत केले पाहिजे.
“सर पहिली गोष्ट तुम्ही बस सोडून जायचे नाहीये. दुसरे असे कि तुमच्याकडून जे झाले ते नैसर्गिक आहे. मनाला लावून घेऊ नका. मला अजिबात तुमचा राग आला नाहीये. उलट तुमच्या इतकी हिम्मत कोणामध्येच नाही कि एका स्त्रीकडे कबुल करावे. तुमच्याबद्दल मला अजूनही तसाच आदर आहे. प्लिज सर तुम्ही वाईट वाटून घेऊ नका. शांत व्हा सर.” त्यांचा हात थोपटत ती म्हणाली. हळूहळू समजावत तिने सरांना परत झोपायला लावले.
अनघाही पडली पण तिला सरांच्या विचारांनी झोप मोडल्यागत झाले. हा माणूस इतकी वर्षे असाच राहत आहे. अमोलला एखादा आठवडा सेक्स नाही मिळालातर म्हणतो कि खूप स्ट्रेस वाढला आहे. चिडचिड करतो. त्याला सहन होत नाही. मग सरांनी इतकी वर्षे कशी काढली. थोडाही रिलीफ मिळाला नसेल त्यांना? त्यांची बायको कसली विचित्र आहे आणि सर किती साधे. अशा सोन्यासारख्या नवऱ्याला कसे जपायला हवे होते. त्यांचा काय दोष आहे कि त्यांना असा त्रास सहन करावा लागला. लोकांना किती समजावून घेतात. मदत करतात. स्वतःच्या पदाचा जराही अभिमान बाळगत नाहीत. किती सहज आहेत सर्वच बाबतीत. अशा माणसाला काहीतरी मदतीचा हात मिळायला हवा. त्यांना त्यांच्या आयुश्यात थोडा समाधानाचा कोपरा मिळाला तर? आपण काय करू शकतो? करू शकतो. अगदी सगळीच मर्यादा न ओलंडता थोडीशी मदत निश्चित करू शकतो. पण अमोल सोबत प्रतारणा? कोणासाठी काही चांगले करताना आपण थोडे पदभ्रष्ट झालोच तर काय हरकत आहे. ज्याच्यासाठी आपण करणार आहोत ती व्यक्ती आपल्याला आशीर्वादच देणार आहे. तेव्हा आयुष्याचा बॅलन्स बिघडणार नाहीये. पुढे हो अनघा…. पुढे हो… तू पुढाकार घे. त्या दुखी माणसाच्या आयुष्यात थोडी हिरवळ येऊ देत.
अनघाने मन घट्ट केले. ती उठली. सर तिकडे तोंड करून पडले होते. तिने काचेवरचे पडदे नीटपणे झाकले. ती त्यांच्या बाजूला डोके करत आडवी झाली. त्यांच्या खांद्याला हाताने हलवत त्यांना हळूच आवाज दिला, “सर!”
सर उठले.” काय मॅडम?” ते थोडे अचंबित होऊन पाहत म्हणाले. पटकन स्वतःला उचलत बसले. अनघाही उठली.
“सर… मला वाटते तुम्हाला थोड्या रीलीफची गरज आहे.” अनघा म्हणाली.
“म्हणजे मॅडम?” सरांनी विचारले.
“सर तुम्ही माझ्याकडे तोंड करून झोपा. मी जे म्हणत आहे तसे करा. एकही शब्द बोलू नका प्लिज आणि मलाही रोखू नका.” अनघा म्हणाली. तिने अंगावर बसमध्ये असलेले ब्लॅंकेट ओढले आणि आडवी झाली. सर २ मिनिटे तसेच बसून होते. अनघाने त्यांच्या हातावर थोपटले आणि त्यांना आडवे व्हा असे सुचवले. सर थोडे अंतर ठेवतच आडवे झाले. अनघा थोडी जवळ सरकली आणि तिने तेच ब्लॅंकेट सरांच्या पण अंगावर टाकले.
“मॅडम.. अहो…काय?” सर म्हणाले.
“सर.. शांत पणे पडून राहा. आवाज नको.. बाहेर ऐकू जाईल.” अनघा म्हणाली. ती आणखी जवळ सरकली. आता तिच्या शरीराचा उष्ण स्पर्श सरांना झाला.
त्यांच्या छातीवर हात ठेवत अनघाने हळूहळू खाली सरकवत नेला. सरानी रात्रीचा प्रवास म्हणून टी शर्ट आणि ट्रॅकपँट घातली होती. पोटावरून आणखी खाली हात सरकत त्यांच्या ट्रॅक पॅन्टच्या इलॅस्टिक मधून आत जाऊ लागला तसा त्यांनी अनघाचा नाजूक हात धरला.
“मॅडम… काय करता?” सर म्हणाले.
“श्श्श…” अनघाने त्यांना गप्प केले. त्यांनी डोळे मिटले आणि अनघाचा हात सोडला. तिचा हात आणखी आत जात त्यांच्या केसाळ ओटीपोटावरून अंडरवेअरच्या आत गेला. आतही भरपूर केसानी तिच्या हाताचे स्वागत केले. तिचा हात त्यांच्या लिंगपर्यंत पोहोचला. मन अतिशय घट्ट करत अनघा हे कृत्य करायला धजली होती. तिच्या मनामध्ये एकच विचार होता. सरांना थोडासा विसावा मिळावा. अजून कामभावनेने तीच्या मनात शिरकाव केला नव्हता. लिंगाच्या देठाला तिचा हात लागताच तिची बोटे त्याला पकडण्यासाठी वळली आणि तिने ते मनगटापर्यंत त्यांच्या अंडरवेअरमध्ये हात घालत पकडले. जणू एखादा जाडा साप हाताला लागावा अशी त्याची जाडी होती. अनघाला जरा धक्काच बसला. सरांचे लिंग चांगलेच तगडे होते. अनघा त्यावर हात फिरवू लागली.
“मॅडम… अह्ह्ह….” सर कन्हले. त्यांचा हात नकळतपणे अनघाच्या खांद्यावर आला.
तिची मूठ त्यांच्या लिंगावर आवळली गेली. तिने डोळे मिटले आणि तिचा हात खालीवर हलू लागला. अनघा त्यांचे हस्तमैथुन करत होती. तिच्या हातामध्ये सरांचे लिंग ताठर होत गेले. शेवटी त्यांच्या लिंगाची भयानक कडक आणि मोठी कांब झाल्याचे अनघाला जाणवले. तिने घाबरून आवंढा गिळला. सर चांगल्याच तंगड्या अवयवाचे मालक होते. तिला त्यांचे लिंग चोळताना स्वतःचे श्वास गरम होत असल्याचे जाणवले. बेंडेसरांनी स्वतःची पॅन्ट तिला नीटपणे करता यावे म्हणून कमरेतून खाली सरकवली. कारण कामभावनेने त्यांना घेरले होते. तिच्यासाठी त्यांचे लिंग संपूर्ण उघडे पडले. ती देठापासून सुपारीपर्यंत त्यांचे संपूर्ण लिंग हाताने चोळू लागली. तिच्या मनाने अमोलच्या लिंगाशी तुलना करणे स्वाभाविक होते. बेंडेसरांचे लिंग उजवे होते. अचानक तिच्या हातावर बेंडेसरांचा हात आला आणि त्यांनी तिचा हात त्यांच्या केसाळ खरखरीत वृषणांवर नेला. अनघाला आता कळले होते सर आनंद घेत आहेत. त्यासाठीच चालेले होते हे सगळे. अनघाने त्यांच्या वृषणांना मुठीत घ्यायचा प्रयत्न केला. तिथे तिचा स्पर्श होताच सरांच्या तोंडून सुस्कारा पडला. त्यांचा हात तिच्या कमरेवर येऊन स्थिरावला. त्यांनी तिथे पकड घेतली. अनघाचा कुर्ता सरकला होता. सरांचा हात सरळ तिच्या उघडया कमरेला धरून होता.
अनघाच्या छातीची धडधड वाढली होती. तिच्या हातात असलेल्या सरांच्या लिंगाने तिलाही उत्तेजित करायला सुरुवात केली होती. तिचा चेहरा सरांच्या छातीमध्ये घुसला होता. सरांनी त्यांचा हात तिच्या कमरेवरून मागे नेत तिच्या नितम्बांवर आणला आणि तिथे ते तिचे नितम्ब लेंगीन वरूनच गोंजारु लागले. अनघा आता त्यांच्या लिंगाला अतिशय तन्मयतेने चोळत होती. सरांच्या लिंगातून निघणाऱ्या काही थेंबांनी तिचा हात ओला केला होता. अनघाला माहित होते कि सरांचा हात तिच्या पार्श्वभागाला गोंजारत आहे. पण ती आक्षेप घेणार नव्हती. तिच्या मांड्यांवर त्यांचा हात फिरू लागला होता. अचानक त्यांनी तिला खांद्याला धरत थोडे बाजूला केले. तिचा हात अजूनही त्यांच्या लिंगाला चोळतच होता. सरांनी अनघाच्या डोळ्यात पहिले. तिनेही पहिले. सर थोडे पुढे तोंड करत जवळ आले. अनघाने डोळे मिटले सरांचे ओठ तिच्या ओठांना येऊन मिळाले आणि दोघेजण चुंबनामध्ये विरघळले. अनघा आता सर्व विसरून त्यांचे लिंग खसाखस हलवत होती.
सरांचा हात अनघाच्या कुर्त्यावरूनच तिच्या छातीवर आला आणि तिचा मोठा डावा स्तन त्यांनी हातात घेऊन मळायला सुरुवात केली. त्यांची जीभ तिच्या ओठांच्या पलीकडे जाऊन तिच्या जिभेला जाऊन भिडली होती. दोघे मग्नतेने चुंबनात बुडाले होते. काहीवेळाने सरांचा श्वास जड झाला. अनघाला जाणवले. त्यांचा सोटा थरथरला. सर कंबर हलवू लागले आणि काही सेकंदात वीर्याची पिचकारी उडाली ती थेट अनघाच्या पोटावर. त्यानतंर एका मागोमाग एक पिचकाऱ्या उडत गेल्या. अनघाचा कुर्ता तिच्या उरोजांच्या खाली संपूर्ण वीर्याने ओला झाला. तिची त्यांच्या लिंगावरची पकड सैल झाली. दोघेजण चुंबन देखील सैल करत गेले. काहीवेळाने सरांचा भर पूर्ण ओसरला. दोघे बाजूला झाले. सरानी तिच्या स्तनाला सोडले आणि बाजूला झाले. स्वतःची पॅन्ट वर घेत त्यांनी कूस बदलली. गाडी चहानाश्त्यासाठी हायवे सोडून एका हॉटेलच्या आवारात घुसत असल्याचे कळले.
“सर. माझी बॅग आणून देता का मला उतरल्यावर प्लिज. मला कुर्ता बदलावा लागेल.” अनघा म्हणाली.
“हो!” एवढेच बोलून चष्मा चढवत सर बाहेर गेले.
****
प्रवासाच्या पुढच्या पडावामध्ये काहीही घडले नाही. अनघाला सरांच्या संयमाचे खरेच कौतुक वाटत होते. दुसरा कोणीही पुरुष असता तर त्याने अनघाला तिथेच संपूर्ण भोगली असती. पण बेन्डेसर संयम आणि सभ्यपणाचे उत्तम उदाहरण होते. त्यांच्या सभ्यपणाने अनघा खूपच प्रभावित झाली. स्त्रीने त्यांना स्वतःहून आघाडी दिली तरीपण जेवढे दिले त्यातच समाधान मानणारा पुरुष अनघाला भावला. अधिवेशन छान पैकी पार पडले. येतानाचे बुकिंगमध्ये दोघांना सेपरेट बर्थ मिळाले. प्रवास पार पडला. त्या रात्रीची ती घटना मागे सरली होती. अनघा आपल्या घरी आली. अमोलला पाहून तिच्या मनात अपराधीपणाची जाणीव आली होती. पण तिने ती मागे सारली.
सोमवारी अनघाने काही वैयक्तिक कामानिमित्त सुटी टाकली होती. त्याच्या दुसऱ्या दिवशीपासून कामावर जाणे लॉक डाऊन मुळे बंद झाले.
– क्रमशः
नवनवीन मराठी चावटपणाचा
Chan aahe pudhcha bhag lavkar pathvava